Het briefje in de geheime ruimte was niet de enige achtergelaten door Mokou. In het hoofdkwartier van het genootschap had ze nog een brief laten liggen.
Beste volgelingen,
Mijn einde is, zoals jullie weten, nabij. Bedankt voor het vertrouwen tot het bittere einde, bedankt voor het geloven in ons doel, ik hoop ten zeerste dat jullie het halen. Zoals de traditie van het genootschap altijd al geweest is, moet er een nieuwe leider komen. Ik heb de nieuwe leider als verwittigd. Neem de juiste maatregelen, volg de juiste stappen.
Mokou, jullie leider, heil het genootschap!
Er lag ook een pakje naast, met nog een briefje. “Voor de leider” stond erop. Het pakje bevatte een gloednieuw masker, ravenzwart. De nieuwe leider van het genootschap kreeg tranen in zijn ogen. Een afscheidscadeau van mevrouw Mokou, wat…lief. Daarna las de leider de brief.
Goedenavond,
Deze brief is voor jou en alleen voor jou. Je was altijd al mijn favoriet van het hele genootschap, ookal zijn we met velen. Wees alsjeblieft verstandig, vrees niet om hulp van buitenaf in te schakelen, ook buiten Hakuro zijn we met velen. We zijn overal, maar nu ook in jou. De andere afdelingen zijn al verwittigd over je promotie, je weet dat ik niet van half werk hield.
De leider in spé stopte even met lezen en glimlachte, Mokou was tot het laatste moment haarzelf gebleven, dat deed deze slechterik deugd.
Als eerste zul je je markering aan moeten passen, dat hoort er nou eenmaal bij. Als tweede zul je met een goed plan moeten komen. Ik zal je voorzien van het precieze recept, wat alleen voor jouw ogen bestemd is. Ach, het recept. De wolven. Ooit zullen we een zijn. Ik hoop van harte dat jij de pionier zult zijn, de eerste menselijke wolf. Hier volgt het recept, door mij vertaald uit de oude geschriften:
Neme een mensenhart, net niet meer kloppend. Kook dit in een mengsel van 16 lepels bloed en 3 lepels hondenkwijl, voeg een wolvenstaart toe. Als laatste de lokken van een jongedame en de rechterhand van een sterke man. Dit alles tijdens de nieuwe maan. Máár wees geduldig en drink pas bij nieuwe maan, of jullie zullen ondieren worden!
Ik heb er altijd in geloofd. Ik heb altijd in jullie geloofd, vooral in jou. Ga, leid ons en maak de droom waar. Heil het genootschap, veel succes, en geniet van de dans om mijn dood vanavond!
Jouw Mokou
Nu was de leider al aan het huilen. Ook al was zijn positie nog geen minuut geleden ingegaan. De verse inkt prikte in zijn nek, maar nu was het gedaan. Het masker ging op, hij moest een ‘overwinningsfeest’ bijwonen.
De balzaal was feestelijk verlicht. Het zou een chique avond worden, iedereen kwam in het zwart en gala. Zwart, want er was immers iemand dood. Gala, omdat de nummer één vijand dood was en Mitch jarig was.
Alle gasten waren er al, behalve UNO. En hij was nog wel de eregast. De aanwezigen begonnen door elkaar heen te praten. Was dit een grap? Een verrassing? Moesten ze zich zorgen maken? Kermis en Myon maakte zich nog het meeste druk van allemaal, ze wilde UNO gaan zoeken. Myon moest het eerst nog even vragen aan Remilia. “Milady, mag ik permissie om even te verdwijnen? Mijn beste Kermis en ik maken ons zorgen om UNO, we willen de beste heer gaan zoeken.” Zei hij vastberaden tegen Remi. Die laatste trok wit weg. “Ehh…nee Myon…ik ehmm…hij….nou…zie je….” Ze kwam duidelijk niet uit haar woorden. Kermis, die naast het tweetal was komen staan, keek Remilia schuin aan. Als antwoord daarop fronste Remi. “Ik ga hem zelf wel zoeken!” snauwde ze, zo was ze verdwenen. Ze liet de zaal in verwarring achter.
De grote klok sloeg half tien, Remilia was al een kwartier weg en onrust heerste in de zaal. Ura vond dat hij wat moest doen als gastheer. En jawel, hij klom op een stoel. “Beste aanwezigen, ik wil jullie mededelen dat T en ik een prettige samenwerking aan zullen gaan. Binnenkort zullen wij, om de tijd te doden, Cirno’s rekenspel kunnen spelen! Mag ik een applausje voor T?” Ura wenkte de jongeman, maar T schudde heftig nee, hij wilde absoluut geen stoel op klimmen. “T! T! T!” begonnen Pshycho en Mitch in koor. Pshycho deed er nog een schepje bovenop door T een zetje te geven. Toen klom T toch maar een stoel op en maakte een buiging. Plots hield het applaus op. Wat heb ik nu weer misdaan, dacht T.
Het antwoord was helemaal niets. De aandacht van iedereen was alleen afgeleid. Met open monden keken de gemaskerde feestgangers naar de eikenhouten deur, of beter naar wie er in die deuropening stonden. Een knappe jongeheer met een strak masker, dat alleen zijn mond en kin zichtbaar liet. Hij was in een net pak gekleed en droeg een hoge hoed. Aan zijn arm stond een beeldschone jongedame, ze had een zwart masker met zilveren decoraties op een stokje. Haar armen werden gesierd door lange handschoenen en haar haar was opgestoken, met wat losse krullen. Ze droeg een zwarte jurk met een hele grote rok, lepelmotief. Haar rood gestifte lippen bewogen. “Dames en heren, ik presenteer u de koning van het bal: UNOwen!” Het meisje, dat natuurlijk Remilia was, toonde een grote glimlach. Nu barstte de rest van de zaal ook in gelach en applaus uit. UNO was er veilig en wel en Remilia was wonderschoon. Het feest kon beginnen!
Aan eten was er genoeg en er was wat muziek voor iedereen. Kermis liet een dansbeweging zien die hij de “breakdance’ noemde en zelfs de stille Mitch, met zijn feesthoedje, ging met zijn voeten van de vloer. Daarna at iedereen taart ter ere van zijn verjaardag.
Af en toe liepen mensen even weg om wat eten te halen, of zichzelf op te frissen. Het viel dan ook niet echt op dat er laat in de avond iemand miste. Sterker nog, Pshycho kwam er pas achter dat ze hem misten, toen ze hem weer vonden.
De grote klok zou nu twaalf uur gaan slaan. Eén…twee…drie…vie- De klok bleef hangen. Dat verdomde ding. Pshycho ging maar even kijken, hij kwam best vaak langs bij Ura, dus wist goed hoe de klok werkte. Waarschijnlijk moesten ze het ding weer opwinden. Met was kracht opende hij het kolossale ding. Het liefst had hij het meteen weer dichtgeslagen! De raderen en tandwielen werden geblokkeerd dood Mitch’ zijn linkerarm. Zijn zwarte jasje had Mitch niet meer aan. Zijn ogen waren dicht. Zijn witte overhemd was half open geknoopt. Op zijn buik stond “Fijne verjaardag, sukkels!” geschreven….in bloed! Pshycho viel flauw voordat hij het ergste kon ontdekken.
“Zou Pshycho al wakker zijn?” “Pshycho wordt ten minste nog wakker!” “Heeft hij echt geen hart meer?” Het was een mix van gehuil en gekibbel toen Pshycho weer bij bewustzijn kwam. Hij lag op een bed in de keuken. Op de keukentafel lag het lichaam van Mitch. Ze hadden zijn buik schoongewassen en zijn masker over zijn borst gelegd. De arme ziel. Het genootschap had zijn hart gestolen, met charmes of met geweld, dat zullen we niet weten…
-
Mokou heeft haar dood mooi beschreven (echt, ik ben trots op je meid!) Dus daarom een extra lang verhaaltje, geniet ervan en lieve Mitch, maak op de meest creatieve wijze die je maar wil je rol bekend.
van T za sep 15, 2012 11:56 am
