Weerwolven van Hakuro (Ronde 12 -- Spelleider: Olly)

Ik doe mee. Als Mad Scientist moet ik CHAOS AND INVADEN!

Bump...als in, KIJK HIER MENSEN, weerwolven spelletje, doe lekker mee, gezellug~
Nee serieus, nieuwe leden doe lekker hier mee want de meer mensen de spannender.

UNOwen, het is nu al duidelijk dat je een rol aan het bluffen bent. Er kan maar één mad scientist zijn en ben ik dan toch echt wel! UNOWEN IS OOK WOLF!

Vooruit, ik doe ook weer een keertje mee.

Snel allemaal meedoen! Dit is heel leuk! Ja, jij ja! Jij vindt dit heel leuk en gaat daarom meedoen! *shameless own promotion*

Olga-senpai! *komt aanrennen in een wervelwind van papiertjes* De flyers zijn klaar! We kunnen nu eindelijk gaan folderen!

Het is VOLLE MAAN buiten.
Voelen jullie je ook raar? Nahhh vast niet.

Ik wist het wel! Ik voelde al wat haar op plekken waar het niet hoort tijdens die massagecursus die we gister samen met Myon deden! WOOOOOOLF!

Ja precies, ik vroeg me ook af waarom ze zo veel haar op haar schouders had.

Gelukkig weet ik dat ik Myon kan vertrouwen, die heeft altijd al zoveel haar gehad op zijn schouders dus er is gewoon niets veranderd

...


toch..?

Ja totally, ik moet maar weer eens mijn schouders scheren.

JULLIE ZIJN GEWOON ALLEMAAL WOLVEN.

Ura zette zijn masker op, het zou beginnen. Hier hadden maanden voorbereiding in gezeten, hij had dit zelfs laten bouwen met reden. Morgen, precies één jaar geleden, was huis Hakuro geopend. Een enorme burcht ergens op een hoge heuvel. Een onbekend eiland op zo’n 50 graden noorderbreedte waar Ura zichzelf keizer van had gekroond. En die plek zou hij zich niet makkelijk af laten pakken ook, eerst moesten ze hem maar eens zien te vinden. Eerst zouden ze de trappen van Hakugyokuro moeten beklimmen. De zelf benoemde keizer slaakte een zucht. Dit zou het dan zijn. De laatste augustuszon kwam op. Het masker liet een lange schaduw op zijn gezicht achter.

Als een haan in de ochtend kraaide Faolinn. “Eerst! Ik ben er als eerste! Yes!” Voor de verandering was hij eens vroeg opgestaan, iets wat hem normaal niet zo goed af ging. Hier had hij echter zin in. Had hij alles? Keytar op zijn rug? Masker in zijn tas? Labjas aan? Tevreden knikte hij, terwijl hij triomfantelijk de laatste trede opstapte. De mysterieuze gastheer zou hem vast gehoord hebben, dus kloppen was niet nodig.
Faolinn kreeg gelijk, de grote houten deur werd opengeschoven door een gemaskerd figuur. Vanuit Faolinn’s oogpunt leek het een dwerg, maar ja, hij was zo groot. “Ah! Uno, snel naar binnen. Je moet je wel beter vermommen. Ik herken je zo, jij kwade wetenschapper!” lachte de gemaskerde keizer vriendelijk. “Wat? UNO? Jamaar…jamaar ik ben het. De onsterfelijke Faolinn. Ik vind dit ZO niet kunnen, jij….jij…” hij kwam niet meer uit zijn woorden, per slot van rekening had hij geen idee wie er voor hem stond. De figuur aan de andere kant van de deur deed zijn masker af. “Ura!?” Faolinn kon zijn ogen niet geloven. De grote Urameshiya zat hierachter, dit beloofde wat.
Ook Ura kon zijn ogen niet geloven, zag hij nou dubbel? Achter Faolinn verscheen een tweede Faolinn. “Hallo, ik ben Uno.” Zei de Faolinn. Het kwartje viel. “Ssst, niet zo hard zeggen!” Zei Ura erg hard. “Vanaf nu is alles geheim!” De heren in labjassen knikte, waarna ze elkaar vurig aanstaarden. Er komt nog wel een wetenschapper-wondermatch, een scheikunde-showdown, dacht Uno. Hij vond zichzelf duidelijk de kwaadaardigere wetenschapper. Oh, toch wat vergeten, Mjölnirr, dacht Faolinn.
Remilia stond met haar vijftien tassen, waarvan vier gevuld met lepels, aan het begin van de trappen. Wat zag ze hier tegenop. Ze was best een stoere meid, maar dit ging haar te boven. Ze had een week van tevoren nog wel gebeld of alles geregeld zou worden. Die stomme secretaresse van Hakuro belde niet terug, geen lepels voor haar! Hopeloos ging Remilia zitten op één van haar vijftien tassen. Ze had ten minste nog de hele dag.
Mitch wilde het zekere voor het onzekere nemen, hij had ook zijn masker al op. Slecht een select genootschap had ooit zijn gezicht gezien, dat wilde hij nog wel even zo houden, het kwam hem goed van pas nu. Geruisloos beklom hij de stenen trappen en verscheen aan de voordeur. Die stond open. De hal was leeg. In het midden van de hal, die ook echt leeg was, stond één paal. Naar alle kanten –ook naar boven- waren bordjes gespijkerd. Het was een wegwijzer. Hij besloot het paarse pad te volgen, dat droeg immers, vreemd genoeg, zijn naam.

De mooie, maar hopeloze Remilia zat nog steeds bij de pakken, of in dit geval tassen, neer. Waarom moest ze nou zo veel lepels meenemen? Wie dacht ze eigenlijk wel dat ze was? “Remi? Remilia!!” klonk het. Ja, dat was het. Ze was Remilia! Wacht? Riep iemand haar nou?
Een jongen met donkerblond haar, sommige plukken waren lichtblond, zwaaide naar haar en kwam zo snel als hij kon dichterbij. Hij had slechts een rugzak met praktische zaken. Hij naderde erg snel, zo snel dat Remilia geen tijd had om te kijken. Ze had wel een gevoel…
De blonde jongen boog voor haar voeten. “At your service Milady.” “Oh mijn god, Myon!” krijsde Remi. Ze was nog nooit zo blij geweest hem te zien.
Een lang verhaal kort, Remilia had zelf haar vier koffers met lepels naar boven gedragen en de immer hoffelijke Myon droeg de rest. Tegen drie uur hadden ook zij hun kamers gevonden, ze waren nog wel buren!

De zon begon langzaam terug te kruipen en Ura staarde naar de grote klok. Hij verwachtte nog zes gasten, ze mochten wel opschieten. Alsof er psychische krachten in het spel waren verscheen Pshycho opeens voor zijn neus. “Pshycho, hoe wat? Hoe heb je dit gedaan?” vroeg Ura zich hardop af. “Ach laat ook maar,” voegde hij eraan toe “je bent er en dat is wat telt. Goed je weer te zien, jongen. Je kent de regels, toch? Zeg geen woord.” Met deze woorden wees Ura de volgende gast zijn kamer.

Ondertussen besloot Uno de wetenschapperswedstrijd uit te stellen, hij zou eerst zijn bed maar eens grondig onderzoeken. Hoe zou het veren? Zou je erop kunnen springen? Zou het zacht zijn? Zou het een meteorietinslag overleven? Zo veel vragen! En er was maar een manier… Uno dook op het bed af. Zo’n twee komma zevenendertig seconden later klonk het “Woohooo, deze bedden zijn fantastisch!” uit zijn mond. Vier komma vijf seconden later piepte er ergens een stemmetje “Als je de dekens weghaalt springen ze beter…”
In de deurpost was een klein meisje verschenen, haar gezicht half verborgen achter haar blonde haar. Uno vroeg haar wie ze was. Het meisje mompelde iets onverstaanbaars. Niet omdat ze zo verlegen was, maar omdat ze het niet wilde zeggen. Ze wist dondersgoed in wat voor spel ze beland was. “Meneer, ik ben verdwaald, ik zoek ene keizer?” “Oh, de gang door, dan links de hal en als je die uitloopt vind je hem in de grote zaal. Nog bedankt voor de tip, ik ga het zeker testen.” Riep Uno blij. Hij wilde haar naam nog eens vragen, maar ze was al weg. Vreemd, ze lijkt op het nichtje van Rage, dacht Uno nog, maar het meisje, dat Mokou heette, was al weer verdwenen.

De grote klok sloeg vier uur. “Theetijd!!!” klonk het door het gehele paleis. T was gearriveerd. Niemand wist eigenlijk iets van T, ze wisten dat hij bestond, maar naar gerucht wist maar één persoon zijn naam. Dat was Kermis, die was er inmiddels ook. T wierp een vuile blik naar Kermis en slurpte toen braaf zijn thee. Kermis was aan de frisdrank, net als thuis, net als op de kermis.

Ura had zich even afgezonderd, het was al laat, al na elf uur. Hij miste nog één gast. Zou het wat uitmaken? Pyonta was toch altijd de zondebok, hij stierf toch altijd als eerste. Misschien was het beter om de deuren te sluiten. Net toen Ura de sleutel om wilde draaien werd er luid op de deuren gebonsd. “Sorry, sorry, mijn vriendin had weer eens voor een sneeuwstorm gezorgd, dan vliegen de vliegtuigen niet!” klonk een bekende stem. Ura was verbaasd en liet de jongeheer binnen. Het was compleet, het kon beginnen.
“Pyonta, dit is het slechtste excuus ooit!” daarmee sloeg de klok twaalf uur en was alles begonnen.



Zo, dat is het begin van jullie einde. Ik ga nu de rollen verdelen en naar jullie sturen, vergeet vooral geen getal van 1 tot en met 11 te raden en veel plezier!

Hahahaaa! Leuk hoor Olly!
HUP LEPELSLAAFJE, DOE WAT JE MOET DOEN. En ja, alle lepels moeten mee~<3
Wat zijn we zonder lepels?

Have fun guys!

Whahaha, mooi verhaal Olly.
Yes Milady, ik werk eraan.

Veel succes iedereen.