TvH - It's a Zombie World

het was ergens in het midden van de nacht toen ik de eerste schreeuw hoorde.
niet dat ik al aan het slapen was nee. ik zat nog steeds op mijn laptop... nadruk ZAT het verrekte ding zijn internet viel al een half uur geleden uit en een kwartier later viel alle electric uit. bloody fantastic....

well het dingetje had nog genoeg energie om me eventjes bezig te houden dus F u slaap. en dan de schreeuw...

nogmaals begrijp me niet verkeerd ik had al eerder iemand horen schreeuwen in eht midden van de nacht maar dit.... dit was anders. deze keer wist ik zeker dat er iemand doodging. ik was stil voor wat dat aanvoelde als een eeuwigheid. totdat ik meerdere schreeuwen hoorde en autoalarmen... heel raar. ik kijk naar buiten. en wat ik zag vanaf het 10de verdiep was...

de parking was een bloedbad auto's waren op elkaar ingereden alsof iedereen tegelijk weg probeerde te geraken, alsof iedereen per se eerst weg wou zijn. mensen die er vreselijk verminkt uitzagen kropen uit hun auto en vielen andere mensen aan het waren er waarschijnlijk al meer dan 20.. en de aantallen bleven groeien...

ik had meteen door wat er aan de hand was... en ik had al veel domme scenarios bedacht hiervoor... wel tijd om te kijken ofdat ze gingen werken.

ik nam de grootste zak die ik kon vinden en begon meteen zoveel mogelijk wapens uit mijn vitrinekast te laden 1 scherpe werpbijl, 2 sais (botte punt maar nog steeds goed genoeg), 1 zwaard/speer (een soort mechaniek), 2 vechtbijlen en nog een random aantal messen voor mee te snijden, werpen en alle andere handigheidjes waartoe messen dienen...

jammer dat ik de rest niet kan meenemen maar ik kon de rest niet zelf dragen dus ik pakte nog een paar flessen ice-tea in en een zak sandwiches EN niet te vergeten een rol wc papier.

kdeed de zak dicht, hing hem over mijn schouder en pakte met mijn andere vrije hand het grootzwaard dat ik had (ding is wel jammer genoeg bot en het staal is waarschijnlijk te breekbaar maar de schede is hard genoeg om het zwaard in de schede als knuppel te laten dienen).

ik nam de trap naar beneden en pakte de ANDERE deur om te vertrekken naar Antwerpen.....waarom Antwerpen... wel naar waar anders? moet toch ergens heen gaan...

Ik heb geen idee hoelang ik onderhand al aan het lopen ben, ik weet alleen dat ik begon toen het avond werdt en dat onderhand de zon alweer opkomt. Ook heb ik geen idee waar ik ben. Ik heb wel een horloge bij me, maar dat is onbetrouwbaar. Terwijl ik doorstrompel zie ik in de verte een brug. Het blijkt een brug bij Deventer te zijn. dat betekent dat ik al minstens 60 kilometer heb gelopen. uitgeput val ik neer op de dijk. Als ik even later wakker word begin ik de laatste resten van de pizza op te eten. het is lang niet genoeg. Als ik een beetje ben bijgekomen loop ik weg van de dijk. Terwijl ik door een weiland loop hoor ik plotseling: BOE! Ik schrik, draai me om en kijk in de ogen van een grote melkkoe. Het beest kijkt me even aan en begint vervolgens weer te kouwen en met zijn tong zijn neus uit te likken. Ik ben niet vergeten dat ik ontzettende honger heb en bekijk de koe eens goed. Ze ziet er gezond uit,niks op aan te merken en is duidelijk niet geinfecteert door de zombies. "Hallo biefstuk!" zeg ik tegen het beest."Zouden wij vriendjes kunnen worden?" ik klap mijn zakmes uit en snijd de halsslagader van het dier door. even later heb ik een vuurtje gemaakt(je leert tog nog wel wat bij scouting..) en beginnen de geuren van het garende vlees zich heerlijk te versprijden. Ik rook zo veel mogenlijk vlees in de hoop het veilig te kunnen bewaren. Na een heerlijk ontbijt valt mijn blik op iets anders: de zoutpilaar. ik loop er naar toe en probeer een manier te bedenken om dit te gebruiken als wapen tegen de zombies. Als ik vervolgens een gevorkte tak op de grond zie liggen gaat mij het licht op. Ik haal mijn twee haarelastiekjes( Ik ben een jongen met lang haar. dat vindt je misschien raar, maar het is wel waar.) en bind ze vast aan de uiteinden van de Y stok. ik pak een stukje leer van de koe om het vervolgens aan de twee elastiekjes vast te maken. Ik snij met mijn zakmes een stukje van de pilaar af en schiet het weg. "Wouw, das minstens 7 meter!" ik raap het blokje zout weer op en snij nog meer af. Gewapend, gerust en bovenal met een volle maag loop ik over de spoorbrug Deventer in. Ik moet gaan zoeken naar andere mensen, die het ook overleeft hebben. Langzaam begint het mij te dagen dat dat er vast niet veel zijn....

Al 2 dagen was ik onderweg. Ik schoot niet echt op aangezien de steden krioelden van ondoden en dus nam ik de omwegen en kleinere dorpjes. tot nu toe had ik geen levende ziel gevonden alleen maar strompelende lijken. In die 2 dagen had ik er al 27 de kop ingeslagen. Mijn techniek werkte dacht ik bij mezelf als ik dit blijf volhouden en hem perfectioneer kan ik mijn katana gebruiken zonder hem te schaden. Ik keek op van de plek waar ik zat te rusten en ging verder. Ik dacht dat ik me in de kanten van lier bevond (als de borden nog klopten). Bijna in Antwerpen dus maar wat dan? Ik begon na te denken; Antwerpen is een grootstad en zit waarschijnlijk vol met die dingen maar anderzijds als ik tot het centrum geraak kan ik de winkel vinden waar ik mijn materiaal altijd kocht misschien liggen er nog wat wapens of nog beter materiaal om ze te onderhouden. Mijn etensvoorraad begon echter op te raken dus werd ik gedwongen om meer te zoeken. Aan mijn rechterzijde zag ik een carrefour staan. Wel dat treft ik hoop dat ze iets vegetarisch hebben grapte ik tegen mezelf. Ik pakte mijn bokken me op het ergste voor berijdend en ging naar binnen het onbekende tegemoet.

Uit voorzorg loop ik ook in Deventer over de daken, maar het blijkt niet nodig te zijn. Niemand hier is nog geinfecteerd. Lopend over de daken vraag ik me af welke mensen nu de grootste kans zouden hebben om te overleven. Vast mensen die op vechtsporten zitten ofzo. Of mensen die altijd al wapens in huis hadden. Helaas heb ik geen echte wapens, nog kan ik goed vechten. Wel heb ik ooit een aantal proeflessen boogschieten gehad, en ken ik iemand die aan L.A.R.P. doet. Dus ik zou veilig moeten zijn. Ik spring over een steeg en kijk vervolgens naar de mensen op straat. Blijkbaar vermoeden ze nog niets. Nogal logisch, als ik ze plotseling zou vertellen dat er een zombieuitbraak aan de gang is zouden ze me toch niet geloven..

Ik loop naar de apotheek om zoveel mogenlijk antibiotica te halen. Ik heb geen idee wat het zombie virus doet, maar er is een kans dat dit helpt. Er wordt natuurlijk gevraagt naar een recept, maar dat heb ik natuurlijk niet. Ik krijg niks en loop maar richting het station om de trein te nemen. Ik heb geen idee waarheen, zolang ik maar uit deze nachtmerrie kan ontsnappen. Op het station aangekomen zie ik de trein uit Zwolle. Hij komt langzaam tot stilstand op het perron. Terwijl de trein nog rijdt zie ik dat het raam bij een van de toiletten gebroken is. Mijn hart slaat een slag over als ik me realiseer dat het dezelfde trein is als die ik 2 dagen daarvoor uit ben gesprongen. Een man met een aktetas drukt op het knopje om de deuren te openen. Hij wordt dierect de trein ingesleurt om vervolgens bebloed ineen te zakken. Nu gaan alle deuren open en overal springen er ondoden uit de trein. Ik ren zo snel als ik kan terug de stad in en roep dat iedereen weg moet blijven van het station. Niemand schenkt ook maar enkele aandacht aan de scholier van dertien die schreeuwend door de straten rent. Niemand doet wat ik zeg. ik klim via een muurtje op een schuur om vervolgens weer de daken op te lopen. als ik omkijk zie ik een zee van zombies door de straten waggelen. Ik besluit om terug te gaan naar de apotheek. Ik breek een van de dakramen van het gebouw en loop naar de dichstbijzijnde plank met antiinfectiemiddelen en antibiotica. Ik grijp zoveel mogenlijk en race weer terug naar het station. Vanaf de daken zie ik dat de straten hier leeg zijn. De mensen zijn gevlucht, de zombies hebben ze achtervolgt en ik ren over de daken naar het treinstation. Ik besef me nu ook dat ik niet in de trein kan gaan zitten. Die man die in de trein getrokken was is er vast nog steeds. gelukkig dendert er nu ook een goederentrein over de rails. Ik spring vanaf de spoorbrug op een container en raas op de goederen trein richting het zuiden. Ik kijk op de container en zie dat hij naar de haven van Antwerpen moet.
Kouwend op een stuk vlees, racend door het nederlandsche landschap vraag ik me af wat kabinet Rutte hier in godsnaam aan wil doen. Mompelend over Den Haag val ik uitgeput op de container in slaap.

[Voor de mensen die al 3 posts of meer hebben geplaatst verzoek ik om even te wachten tot de anderen ook dit aantal hebben bereikt]

Schreeuwend met allerlei woorden dat ik niet kon begrijpen, ik kijk geïrriteerd naar hem en beweeg m'n hand rustig omhoog en omlaag met een beweging dat hij rustig moet blijven. De man wordt rustig maar kijkt me vies aan en blijft in het buitenlands praten. "Kan je niet Nederlands praten? Or do you talk English?" vroeg ik hem terwijl ik me wegliep richting Supermarkt Far West, de man liep met me mee en zei. "English, tell me, why did you kill those two?" Meen je dat nou echt dacht ik bij mezelf, en zag een auto die door de ingang van de winkel is geramd. Yes, iemand heeft al de moeite gedaan om in te breken, dus hoef ik het niet te doen. "Zombies, what else man, never seen any horror movies?" zeg ik tegen en hem en klim over de auto de winkel in. De man volgt me nog steeds en kreeg ook de idee om naar binnen te gaan, mogelijk honger of gewoon om te stelen. "No man, that's not possible, zombies are not real." Zegt de man ondanks wat hij zag, ik trap een poortje open om de winkel in te gaan en hoor gekreun en gegrom. Nog eentje, leuk, die kan me helpen deze achterlijke persoon te overtuigen. "Then what do you call that?" zeg ik tegen de man en probeer afstand te houden.

"Who are you to say that this is a zombie." zegt de man met nog altijd ongeloof, best niet mijn probleem, luister of luister niet ik ga niet in de buurt komen, ik zucht en zeg. "Fine, not my problem." en loop verder de winkel in, ik pak wat energy drankjes en zie een Fanta Strawberry staan, mooi kan ik drinken als ik zin heb, verder pak ik wat koekjes en repen en neem het mee. Ik loop richting de kassa en stop even... Muntgeld... Wat als er nog apparaten werken die muntgeld nodig hebben. Ik pak m'n katana en ram tegen een kassa aan die er nog ligt, na meerdere malen tegen hebben geslagen springt het open. Ik pak mijn portemonnee en vul het met wat geld en schud het om te zien of het geluid maakt.

Ik heb de kassa verlaten en sta weer buiten, voordat ik een stap neem hoor in in de winkel weer geschreeuw. "Arme sukkel, zeker te dichtbij geweest." Mompel ik en kijk ik naar rechts, een groepje zombies zie ik daar, yup, de wereld nog altijd naar de klote en nog meer zombies zijn hier. Ik voel iets bij mijn benen bewegen en spring achteruit met een schrok. Nog eentje, benen weg bij een auto met een helm op. Ik kan poging doen om zijn nek om te draaien of z'n helm af te doen en hem te doden maa-- wacht, autosleutels, nog in de deur! De zombie kruipt al aardig wat in mijn buurt weer, ik loop een stukje verder weg en kijk rond om te zien of er niet nog een zombie rond loopt. Nee, nergens, de kruipende zombie is alweer relatief dichtbij. Het begint lichter te worden en ik zie veel beter, ik spring op de rug van de zombie om verder weg te springen maar de zombie probeert te draaien en ik val mooi op m'n bek... "Stom Rage, moest je weer achterlijk doen?" Zeg ik tegen mezelf en sta meteen op en wandel snel naar de auto, ik draai de sleutel om en open de deur, in de stoelen zie ik niemand. "Zombieland kerel." Denk ik bij mezelf en kijk meteen in de achterbank of daar niet een zombie ligt, ik steek een paar keer met mijn katana om te zien of daar iets is. Nee geen zombie, ik zie wel een honkbalknuppel liggen. ik gooi mn katana's in de achterbank en pak de honkbalknuppel. Ik ga de auto uit en zwaai met alle kracht ermee tegen de kruipende zombie, whoa, ok ik wist wel dat ie misschien beetje opzei ging maar zonder benen is ie dus een stuk lichter en maakt bijna een salto, de zombie ligt een stukje verder en probeert weer te komen.

Met vaart stap ik snel de auto in en doe de deur dicht en op slot, de honkbalknuppel bij m'n katana's. Ik steek de sleutel in en draai het, meteen springt de radio aan met harde lawaai. "Shit shit shit shit shit shit shit!!!" Roep ik en druk allemaal knoppen om het uit te zetten. Oef, weer uit en wat een slechte smaak heeft die gozer of wie het ook was. Ik kijk een beetje rond en zet de schakelaar op 1 met een beetje moeite, ik heb er nog nooit eentje gereden maar ik weet nog dat ik het vaak vroeg hoe je het moest besturen omdat ik m'n rijbewijs wou halen. Ik geef zachtjes gas en de auto rijdt rustig voor uit, klotend met de stuur bestuur ik de auto terwijl m'n hart voor een ander reden klopt. "Ik rij een fucking auto." zeg ik tegen mezelf en stop meteen. Juist autogordel, ik doe hem om en begin weer te rijd een stukje sneller, ik raak een andere auto aan de zijkant maar kan me niks schelen en rij door de weg op, richting mijn moeder.

[EEN VRAAGJE HOELANG BEDRAAGT DE INCUBATIETIJD VAN WANNEER JE GEBETEN WORD TOT WANNEER JE ZOMBIE WORD (IK NEEM AAN DAT DIT DE ALGEMENE METHODE VAN INFECTIE IS]

Na een tijd de bredabaan af te lopen (richting antwerpen denk ik toch) passeer ik eindelijk mijn eerste zombie (verdacht weinig....) de arme gozer was een arm kwijt en zijn darmen sleepte hij mee, en de stank was verschrikkelijk.

ik laat mijn tas vallen en greep mijn grootzwaard vast met beide handen ik mag me niet inhouden want dat word me fataal.

ik ren op hem af en ik zwaai zo hard als ik kan naar zijn hoofd (want in alle films is het hoofd de zwakke plek).... vreselijk genoeg zakt hij net een beetje door zijn knieen waardoor ik miserabel mis en ik wijd open sta, zomdie die zulk een lekkere snack niet kan weerstaan grijpt me meteen en probeert mij te bijten.

"holy shit PISSOFF PISSOFF PISSOFF ***************" en andere rare woordkeuzes vliegen er uit mijn mond terwijl ik met 1 hand zijn hoofd wegprobeer te duwen ik trap, duw en trek naar alle kanten maar hij laat niet los en vlak voordat hij zijn vieze tanden in mijn gezicht kan planten ram ik de pommel van mijn zwaard (het kleine gewicht aan het handvat dat als tegenbalans dient) in zijn kaak waarbij er een luide krak klinkt en zijn greep wat losser komt.

ik ruk me los en stamp hem weg maar mijn been blijft tussen de darmen steken.
ik val en land op mijn gat.... om dan te zien dat hij ook viel de andere kant uit (verloor zijn evenwicht waarschijnlijk) en los op zijne kop land
"KRAK"

...ik sta weer recht maar mijn staartbeen gaat dit nog wel een tijdje voelen. ik ben slim genoeg om niet te kijken ofdat hij dood is of niet.
ik raap mijn zwaard op en zie dat een van zijn darmen nog steeds rond mijn been hangt...
een tijdje later (nadat ik de darm weggehaald heb, mijn zenuwen terug wat onder controle heb en eventjes gebraakt heb) ben ik terug onderweg naar Antwerpen wat niet meer ZO ver is raar dat er weinig zombies zijn maar dan nog...

ik betwijfel ofdat ik het ooit wel haal. [i][u]

[EEN VRAAGJE HOELANG BEDRAAGT DE INCUBATIETIJD VAN WANNEER JE GEBETEN WORD TOT WANNEER JE ZOMBIE WORD (IK NEEM AAN DAT DIT DE ALGEMENE METHODE VAN INFECTIE IS]

Verschijnselen beginnen na een half uur, een uur later ben je een zombie.

Ik stond op straat. Nergens iemand te bekennen. Mijn ouders op het werk. Mijn zusje bij een vriendin. Ik denk dat die al lang ergens in de kelder verstopt zitten. Misschien kan ik daar maar beter heen gaan? Ik liep terug de tuin in en haalde mijn fiets uit de schuur. Ik deed het kippenhok extra goed dicht en leg wat voer in het nachthok. Ik sprong op mijn fiets en zette hem buiten de tuin. Ik kroop over de schutting en deed de deur nu van achteren ook dicht. Alles is nu op slot. Ik ging op mijn fiets zitten en duwde mezelf vooruit. Er stond weinig wind. Ik fietste de brug over, sloeg linksaf naar het laatste huis op de hoek. Ik belde aan. Niemand deed open. Hoe nu? Ik stond op straat, helemaal alleen, en zij zitten in de kelder. Ik denk dat dit niet een goed idee is. Ik pakte de zaag uit mijn fietstas en gooide hem door de brievenbus. Mochten zij die nog willen gebruiken.
Iedereen hier is verstopt in de kelder. Ik ken nog wel meer mensen. Maar daarvoor moet ik een heel eind reizen. Zou er ook een zombie invasie in Servië zijn?
En stel dat ik er aan kwam. Was het al niet te laat? Ik zuchtte en reed terug naar huis. Ik had dit nooit gewild.

De postscounts op het moment is het volgende;

Rage - 3 (antwoord op vragen posts tellen niet mee)
Faolinn - 3
UNOwen - 2
Zigzagwolf - 3
Khelekgil - 3
TH-chen - 1
TheEternalMokou - 1
Mr Kriesebo - 5
RemiliaxScarlet - 2
Remilia~ - 1
Wolfie559 - 2
Olly - 2

Op het moment mogen Rage (behalve antwoordposts), Khelekgil, Zigzagwolf, Mr. Kriesebo en Faolinn niet posten.

Na een half uur tijd... Was ik op de rand, ik wist niet op welke knop ik eruit kon stappen... Alles wat ik wist is dat die verdomde zombies me daarbuiten vast hebben opgemerkt ik moest dus vlug te werk gaan. Ik zag zo'n handvat waarmee je een bus of tram zijn raam ermee inslaat in geval van nood ik pakte het ding en sloeg de ruit kapot.

Van in plaats het ding achter te laten bewaarde ik het.. Damnit... Waarom ben ik mijn rugzak toch vergeeten... Dit was dus echt te dom voor woorden...

Of ik geluk had wist ik niet maar toevallig zat er een klein winkeltje met rugzakken aan de rand.. Ik sloeg de ruit in en steelde alles wat ik nodig zou hebben, waaronder mooie voorraden eten. Yes... dit kan ik goed gebruiken... Ik deed het in een onopvallende zwarte rugzak... Immers wat het nooit zulk goed weer in deze tijd van het jaar... Net toen ik de winkel uitliep met nieuwe voorraden eten en wat mesjes... Hoorde ik FACKING ZOMBIE!!!

WAAR?

JIJ?

NEE!!

Draai je om en bewijs het voordat ik je neerknal inbreker!

Ohgod dacht ik bij mezelf... in breken is dan wel niet netjes... Maar in zo'n tijd moet je het soms doen.

Ik draaide me om... Ik zag een man hij stond met een fles wijn zijn hand op een manier van ik ga je rammen moordlustig beest! toen hij me zag veranderde die hele houding in een wat relaxtere houding...

Sorry meneer... Maar het zijn tijden van wanhoop... Ik moet nu weer gaan

Wacht? Hoe ben je nou in vredes naam door de straat heengegaan? zonder vermoord te worden door zombies

Ik dacht... God als dit gesprek te lang duurt dan kan dit uit de hand lopen... Immers is er een ruit open, ik zei tegen de man dat ik een mes bij me had en dat ik sloop... maar het grootste deel via een gestrande tram hier ben gekomen... En ik zei nog netjes bedankt en doei! de meneer zei nog dat ik moest uitkijken...

Maar dat had ik ook wel door... Ik kroop via de ruit naar buiten.. en begin snel te rennen

* 2 uur later *

Godver... Ik ben zo mooehoooee! pfft... Zoveel zombies... Zo vaak een mes nodig gehad... Hoe vaak was het nu? hhm... 17 toch? en nog geen schuld gevoel te bekennen yup... Die mensen moesten maar beter uitkijken... Hoe laat je je in vredesnaam bijten door zo'n sloom wezen?

Terwijl ik wat liep te mompelen kwam ik aan bij een stad... "Limburg" ehh? limburg? niet alweer een overvolle stad... Tenminste heb ik amsterdam vermijd... Met zombies zou die stad een hel zijn... Ik heb het! het zal vervelend levensbedreigend en irritant zijn... Maar ik ga via nederland door belgie heen dan naar frankrijk... en dan door spanje... als ik aankom bij het puntje ga ik via daar naar afrika... Veiliger dan zo niet bevolkt als daar kan het niet zijn... Maar de kans dat ik het red is aanzienlijk klein...en als ik daar ben dan wat? ach... Ik zie het daar wel

Ik had al zeven tentamens gehad deze week en het was nu weekend. Daarom vond ik dat ik het wel verdiend had om uit te slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Het moet zeker na het middaguur geweest zijn toen ik beneden aankwam. De woonkamer was geheel leeg. Nou ja, dat ook weer niet, ik was de enige mens tussen al onze meubels en spullen, dat wel. Op het aanrecht lag een briefje.

Lieve Olga,
Wij, mam, pap en kap, zijn kerstinkopen aan het doen op Zuidplein,
Doe je nog wat aan je tentamens?
Kusjes van mama

Duidelijk. Ik moest hardop even lachen. “Biologie, alsof ik daar iets aan ga doen,” grinnikte ik. Het waren maar vier hoofdstukken en biologie ging me goed af. Daarom ging ik voor het royale ontbijt. Verse Jus d’orange en tosti’s met lekker veel kaas en ketchup.
Toen ik alles op had –en netjes had opgeruimd- ging ik naar boven. Lekker SOG’en, lekker computeren.
…
Wat gek. Ik kon geen verbinding maken met het internet, balen. Stomme mediabox van de KPN ook! Mijn nagels boorden zich in mijn kussen. Het werd alleen maar erger, de oplader van mijn laptop sloeg ook nog eens af, alweer! Het ding was al oud. Geen computer voor mij dus. Ik greep naar Who could it be at this hour? Van Lemony Snicket dat op mijn nachtkastje lag en sloeg het zomaar ergens open:

”Yes,” I said to her. “I suppose I’m in trouble,” and I headed up the stairs to see.
Chapter Eight
Scolding must be very, very fun, otherwise children would be allowed to do it.

Hmm, Snicket was ook zo goed. Helaas zat verder lezen er ook niet in voor mij. Ik werd ruw verstoord door mijn broertje, die was blijkbaar thuis. “Olgaaaaaa,” krijste Kasper. Zo hard gilde hij normaal nooit. Ook de vermoeidheid was in zijn stem te horen. “Olga! Zombies, er zijn zombies in het winkelcentrum!” Nu was Kasper luidt aan het hijgen. “Jongen, dat is echt een filmcliché,” riep ik terug vanaf mijn zolder, ik voelde mij onderbroken. “Nee echt! Je moet me deze keer geloven!” Nu klonk hij alsof hij op het randje van huilen stond. Met wat gezucht en gemompel strompelde ik de twee trappen af. Op de laatste vijf treden bleef ik staan. Mijn ogen richtten zich op Kasper, hij zag er verward en in paniek uit. Zou het….zou het waar zijn?
Toen viel mijn blik op zijn linkerschouder. Die had dezelfde kleur als mijn haar,…rood. “Kasper, w-wat is dat daar op je schouder?” stamelde ik. Nu stopte mijn kleine broer met huilen en in slow-motion draaide hij zijn hoofd naar me toe. “Ik ben gebete- oauuahwawwwgrrrrrg!!!” Zijn ogen draaiden weg en zijn mond begon te schuimen.
Dit was een serieus probleem. Terwijl er epische achtervolgingachtige filmmuziek begon te spelen in mijn hoofd greep ik naar de grote paraplu onder de trap. Hebbes! Ik sloeg Kasper een keer. En nog eens. Ik gaf hem een derde klap. Zijn hoofd hing scheef. “Slecht! Slecht broertje!” piepte ik. Nu stak ik de ijzeren punt van de paraplu in zijn ribben. “Je bent stout geweest Kasper!” Ik huilde half en trok het beslag van de paraplu weer uit zijn nu levenloze lichaam. Met een huilende “Ik hield van je!” gaf ik de genadeklap. Kasper lag op de deurmat, nu echt levenloos. Ik gilde hoger dan ik ooit gegild had door dit vreselijke verlies. Ik dacht aan mijn ouders, die nu nog in dat winkelcentrum waren. Ik dacht aan mijn vrienden, de meeste van hen woonden dichter bij het centrum van Rotterdam. Zouden ze wel veilig zijn? Ik dacht aan mijn vriend, ik had geen idee waar hij nu was en of het wel veilig zou zijn. Ik voelde me compleet verloren. Met loden schoenen liep ik naar de woonkamer en haalde ik de gordijnen van hun rails. De eerste spreidde ik uit over tafel. Daarna heb ik met veel moeite het lichaam van mijn broertje op de eettafel gelegd. De paraplu heb ik in zijn handen gevouwen. Toen dekte ik hem af met het tweede gordijn. Dit was allemaal over…

Na ongeveer een kwartier aan handen wassen en nog een kwartier aan piekeren in een hoekje had ik een plan. Ik zou spullen pakken en vluchten. Op de fiets zou ik de Grienden in gaan. Daar komt geen mens, laat staan een zombie. Tegen de eenzaamheid mochten mijn muizen mee. Thuis zouden ze toch sterven van de lucht van het lijk.
Ik holde de trappen weer op naar mijn zolderkamer en trok mijn warme groene vest aan. Het zwarte vest bond ik om mijn middel. Ik pakte een schaar en mijn voorraad pleisters. De zaklamp die naast mijn bed hing mocht ook mee. Snel liet ik de twee zakmessen die ik ooit van Benjamin had afgepakt in mijn broekzakken glijden. Eigenlijk wilde ik er niet aan denken, maar ik wilde ook niet zonder weggaan. Verder vulde ik mijn rugzak met een rol ducttape, een haarborstel en wat elastiekjes, Who could it be at this hour? En een fles water. Mijn sleutelketting en wat foto’s gingen ook mee, ik moest een mens blijven, zeker nu. Ik pakte ook mijn lievelingsknuffel uit de bedlade en bad mijn kamer vaarwel. Voordat ik de trap weer afliep deed ik gauw de meterkast open en greep naar de gereedschapskist. De hele kist kon nooit mee, maar een hamer, schroevendraaier en moersleutels waren nooit verkeerd.
Terug in de huiskamer propte ik nog een fleecedeken en een bus muizenvoer in mijn tas. Ik deed mijn jas en warme handschoenen aan. In elke jaszak ging een muis. Sjaal om, schoenen aan, sleutels mee, deur op slot. Ik rende naar de schuur om mijn fiets te halen. Het rennen was nog nergens voor nodig, de rest van Barendrecht leek nog zombie-vrij. Ik haalde mijn oranje gazelle uit de schuur en dacht aan het forum waar ik veel tijd op doorbracht. Hakugyokuro. In tijden van rampen vallen veel gemeenschappen uit elkaar, maar ik hoop dat deze bijeen blijft… Als het zou lukken kon ik opzoek gaan naar Infinnacage of Urameshiya. Ik hoopte eerst Theedoekje te bereiken.
Vol twijfels stapte ik op de fiets en reed richten de Grienden.

Thuis, godzijdank is er noordelijker minder sprake van infectie. Mijn bus reed nog gewoon en de weg was begaanbaar. Zuidelijk schijnt het chaos te zijn, heb ik me laten vertellen door de chauffeur. Ik praat rustig met hem mee en doe verder alsof er niet veel aan de hand is. De man moet mij nog naar huis brengen en ik wil hem niet in paniek maken.
Eenmaal thuis bemerk ik dat mijn ouders weg zijn. Dat betekent dat ze zuidelijk zitten, midden in de chaos. "Niets aan te doen", verzucht ik "richt je nou maar op de zaken waar je wel invloed op hebt."
Snel loop ik naar mijn kamer. Ik pak de grootste rugzak en stop die vol met proviant en wat kleding. Mijn boken wikkel ik in een deken en met een draagband hang ik hem op mijn rug. Ik gordel een extra riem om waarin ik mijn kortzwaard steek.
Ik plunder nog snel even de voorraadkast voor lang houdbaar voedsel (dank je wel, mama) en breng dan een bezoekje aan de berging. IJzerdraad, touw, handschoenen en die prachtige bijl. Dit zou voldoende moeten zijn.
Ik roep de katten en laat ze naar buiten, daar hebben ze tenminste nog een overlevingskans. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik ze onwetend weg zie glippen in de bosjes. De kans is groot dat ik ze nooit meer zal zien.
Na een laatste blik op mijn huis geworpen te hebben spring ik op mijn fiets. Tijd voor een bezoekje aan de boogschietvereniging in Landsmeer. Ik heb nog één wapen nodig. Pas dan voel ik me veilig genoeg Amsterdam noord in te trekken en naar Remilia op zoek te gaan...

"Grrmblllgrr...!" Mompelde ik toen ik naar boven liep. Kon ik niet eens rustig wat piano spelen, niet eens wat op internet zitten, niet eens wat op de computer gaan! Ik besloot dan verder te werken aan een tekening waar ik mee bezig was. "Is 'ter iets?" Vroeg m'n broer. "Pft, stroom ligt eruit en 'kan dus niet op 'tinternet. Ik ga me zo rotvervelen..." Rob haalde zijn schouders op en studeerde verder, hij had er geen last van.

Ik was net bezig de laatste hand te leggen aan de ogen toen ik een harde *bunk* hoorde tegen de deur beneden. Ik ging kijken wat er aan de hand was. Ik liep de trap af, ging de living binnen en keer door het raam naar buiten voor de deur. En daar was die vuile zieke weirdo weer... Hij liep gewoon met zijn kop tegen de deur alsof hij geen verstand meer had. Hij liep weer... *bunk* Yup, zieke weirdo. Ik hoopte dat ie snel zou vertrekken, maar hat zag er niet naar uit dat hij dat snel zou doen. Hij bleef maar als een imbeciel tegen de deur lopen, totdat een van onze buren naar buiten liep, hij moest waarschijnlijk iets gaan afhandelen. Op dat moment draaide de clochard zich om en strompelde op de buur af. "Oh hallo..." Zei hij, maar toen hij zijn verschijning zag verstomde hij. "Nou euh.. kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg hij. Bij wat er daarna gebeurde kon ik m'n ogen niet geloven. De clochard vloog de man aan, en hij viel aan met een felheid die niet paste bij een mens. Hij gebruikte zijn tanden en lange nagels om zo veel mogelijk wonden aan te richten. De buur die geen onraad had geroken (nou, hij had wel iets geroken) was volledig overdonderd en hij had al vele bijtwonden op zijn armen. Alles was voorbij toen de man struikelde. De clochard vloog hem naar de keel. Ik was blij dat ik op die afstand er niet veel van kon zien. "ROB! KOM VLUG!" Riep ik naar boven. Hij kwam naar beneden, en ik liet hem zien wat er was gebeurd. "Wat moeten we doen?" Vroeg ik. "Er is niet veel wat we kunnen doen, de stroom, telefoon en internet liggen eruit. We sluiten de gordijnen en we waarschuwen zodra iemand thuiskomt." Hij zag ook bleek. Maar wat wou je ook, na zoiets. Maar het ergste moest nog komen. De clochard stond op, helemaal bebloed. En hij was niet de enige. De buurman, die met zulke wonden nooit meer had kunnen leven, stond ook op alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En ze kwamen op ons af.

Ik ben de straat nog niet uit of ik bedenk me hoe stom ik ben geweest. 'Medicijnen, sukkel! Zombies zijn dan wel een reëel gevaar geworden, maar infecties en wonden zijn de orde van de dag in een situatie als deze. Je wilt toch niet dramatisch ten onder gaan aan een geïnfecteerde schaafwond of een voedselvergiftiging?'
Zuchtend keer ik me weer om en ga het huis binnen. Ik pak de medicijndoos en stop hem vol met wat je verwacht nodig te hebben in deze tijden:
• Verband
• Ontsmettingsmiddel
• Gaasjes
• Plijsters
• Tape
• Caffeïnehoudende paracetamol (kan geen kwaad om wakker te blijven)
• Ibuprofen
• Condooms (serieus, NIEMAND denkt daaraan)
Ik grijp ook snel nog even wat van de minder conventionele geneesmiddelen mee. "Wellicht kunnen zombies niet tegen antidepressiva, hihi" Lach ik zachtjes tegen mezelf terwijl ik de Nortrilen in de doos stop.
Nu ik mezelf wat meer tijd gun na te denken en te plannen bedenk ik steeds meer functionele gebruiksvoorwerpen. Pen en papier zijn snel gevonden. Ik snel mezelf naar de bijkeuken en pak het krat met lege bierflesjes. Het ontsmettingsmiddel is te belangrijk maar die rijke whiskey- en cognacvoorraad van mijn vader kan nog van pas komen hier...
Een bezoekje aan de drankkast levert genoeg sterke drank op om maar liefst 12 molotov cocktails te maken. Teveel om mee te nemen, maar de rest kan ik wellicht in de vensterbank laten staan voor de weldenkende voorbijganger.
'Haha, weldenkend heeft hier een grappige bijsmaak' grinnik ik in mezelf. Wat ben ik toch komiek... Na de aanstekers en lucifers bij me te hebben gestopt sta ik nog heel even stil in de hal. Is er iets wat ik ben vergeten? Mijn gedachten dwalen langs alle bezittingen van het gezin.
'Turgon! Natuurlijk!' Ik draai me naar de meterkast en doe de deur open. Daar prijkt de sleutel van ons zeilschip. Ik gris hem van de haak en hang hem aan mijn sleutelketting. In mijn eentje kan ik het schip niet bemannen maar wellicht... als ik mijn matrozen heb gelokaliseerd... Afijn dat zien we dan wel weer.
Tevreden spring ik weer op het wiel, dit keer volledig voorbereid.
Terwijl ik over de dijk rij (de polderwegen zijn ongetwijfeld veiliger) kijk ik naar de provinciale weg. Sirenes loeien en het allesoverheersende geluid van paniek gonst nu ook vanuit het noorden. Mijn tevreden gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon.
This is not a drill. I repeat, this is not a drill...

Een scheut van pijn ging door mijn lippen. Ik beet. Liever dat dan huilen, ik mocht nu niet opgeven. Mijn neus verstopte zich nog verder onder mijn sjaal –of eigenlijk die van Lars, hoe zou het met hem zijn?- en een rode waas verscheen voor mijn ogen. Snel streek ik het haar uit mijn gezicht en de muizen over hun kopjes. Gelukkig was het nog stil op straat, dat krijg je overdag in een Vierde Nota Extra-wijk. Eén tram reed eenzaam voorbij, terwijl ik tegen de wind in het dijkje optrapte. Over 500m naar links en ik zou het bewoonde gebied uit zijn. Veilig. Ik zou mijn gevoel lekker op kunnen schrijven en… Wacht eens even, ik had geen schrijfmateriaal bij me, dit was het einde van de wereld! Ik overwoog om langs de HEMA te gaan, het was niet ver om en leek ook niet al de gevaarlijk. Maar waar zou ik in hemelsnaam mee betalen? Ik voelde in mijn jaszakken, geen portemonnee, alleen maar muis. In paniek draaide ik mijn tas van mijn rug en keek in het voorvakje. Een GR, drie pennen –YES!- waarvan één leeg en ja, gelukkig mijn portemonnee. Ik schudde het ding even, er zat geld in. Bij nadere inspectie bevatte het ding ook al mijn pasjes en oude treinkaartjes, alsof ik daar wat aan had. Het was wel even moeilijk dat er nog steeds geen foto in zat van Faolinn, waarom had hij die toch steeds moeten vergeten?
Het was duidelijk, met al die tegenslag had ik echt een schrijfblok nodig. Ik sprong mijn cadmiumoranje en ohamarode gazelle weer op en racete naar het winkelcentrum. Erg uitgeput was ik niet, want het was maar 200m. Mijn fiets bleef staan in de rekken, ietwat wankelend , maar goed genoeg. “Standaarden zijn voor mietjes,” bromde ik terwijl ik de trappen opholde. Daarna vertraagde mijn pas zich weer. Ik moest cool blijven, er was niets aan de hand en er waren totaal geen zombies. Ik moest gewoon de HEMA in, een mandje pakken en naar achteren lopen.
Trillend legde ik een schrijfblok in mijn mandje. Maar het ging goed. Niemand had iets door, volgens mij was Barendrecht nog wel even veilig. De gedachte om me voorlopig in het winkelcentrum te verschansen schoot door me heen. Maar hoe zou ik dan ooit wegkomen? Er waren te veel mensen, te weinig vluchtwegen. Toch banjerde ik nog even door de paden van de HEMA, ik wilde nog even niet weg. Zonder er echt bij na te denken gooide ik een EHBO-kit in mijn mandje. Toen ik bij het voedselschap kwam greep ik naar een zak chips, ik had best wel honger, ook pakte ik een fles wijn. Achteraf gezien had ik beter voor wat meer en gezonder eten kunnen gaan, maar ja, ik was er niet echt bij met mijn hoofd.
“Ssst,” fluisterde ik tegen de muisjes, ze werden wakker. Ik hoopte maar dat geen van de andere klanten ze zou zijn, ik stond nu in de rij voor de kassa. Een gezette mevrouw met een dochtertje voor me, een jongen die ik wegwuifde als student achter me. Voor de mevrouw en haar dochter waren nog twee andere klanten, een oude dame die verrassend lang deed over het betalen en een jongen met mooi lang haar. Hmmm…mooi lang haar. Ondertussen was de oude dame klaar met betalen en vroeg de caissière aan de mooi-haar jongen of hij contant kon betalen, de pinautomaat was blijkbaar stuk. –Daarom duurde het zo lang voor die oude dame.- “Nou, ik zal es effekes kijken,” begon de mooi-haar jongen, die ik nu alweer de bijnaam nare-stem jongen gegeven had. Olga terug naar aarde.
Het kwam er op neer dat de jongen niet genoeg contant geld had om te betalen, mooi, dan was ik des te sneller aan de beurt. Ik gaf de caissière het geld en hoopte dat ze de muizen niet zou zien. Ze begon opeens harder te praten en het zweet brak me uit. “Mag ik uw legitimatie?” Quasi onschuldig schoof ik mijn ID-kaart onder haar neus, het was okay. Ik deed mijn best zo onopvallend mogelijk naar het plafond te staren. Geen muis te bekennen hier.
Plots een aanraking. Ze greep me bij de arm. Of ik er een tasje bijwilde. Ik knikte van ja en griste het tasje uit haar handen zo gauw ik kon. “Bedankt hè, en tot ziens!”
De deuren van de HEMA sloten zich achter me.
Gelukt.
Ik deed de tas achterop mijn fiets en zette nu weer koers naar het stukje natuur pal naast Barendrecht. Al die arme mensen, ik wilde ze waarschuwen, maar niemand zou me ooit geloven. Bovendien had ik nu echt geen tijd, het werd al donker en ik moest zo ver mogelijk weg van al het menselijk leven voor nu. Ik mocht niet geïnfecteerd raken.

Orion rees aan de hemel toen ik bij de Oude Maasheuvel aankwam, dat was goed genoeg voor nu. Mijn HEMA-buit ging van de bagagedrager en mijn zware rugzak mocht eindelijk af. Mijn fiets verborg ik in de bosjes, voor de zekerheid. Daarna begon ik de heuvel op de klimmen, dit was de beste plek om de nacht door te brengen, ik kende de omgeving als geen ander. Vanaf de top kon ik ver kijken en er was water nabij. Als er hoge nood was zaten er hazen, al wilde ik het eten van vlees zo lang mogelijk uitstellen.
Op de top maakte ik me klaar voor een onzekere nacht, wensend dat ik gewoon de trein naar heel ver weg kon nemen, maar het zombievirus of wat het ook was, was al uitgebroken in Rotterdam. Ik kieperde de inhoud uit mijn rugzak op de rond en zette mijn tas daarna neer. Mijn sjaal en mijn handschoenen deed ik vervolgens weer in de tas. Ook een handje muizenvoer uit de bus mocht erbij. Voorzichtig zette ik Bianca en Bijoux in de tas. “Niet bang zijn, het komt goed lieverds.” De rits ging op een kiertje.
Ten slotte plaatste ik de rest van mijn spullen netjes geordend en uit de wind achter de schotel op de heuvel. Ik deed mijn extra vest aan onder mijn jas en keek schuin naar de fles wijn. Zou ik? Nee, die moest ik bewaren voor later. Ik besloot me op te rollen in mijn fleecedeken, ik moest maar proberen te slapen.
Proberen.