TvH - It's a Zombie World

Met een geeuw ontwaakte ik. Aan het daglicht te zien begon mijn vierde dag van de apocalyps een stuk vroeger dan de vorige. Ik startte met een gezond ontbijt en bemerkte dat de voorraden van de vereniging op begonnen te raken.
'Niet dat het wat geeft. Ik begin deze plek toch zat te worden...' Geeuwde ik met een broodje rosbief in m'n mond. Manieren leer ik wel weer aan als ik mijn forumgenoten heb gevonden.
Ik zou in ieder geval deze dag nog terugkomen. Mijn voorbereidingen hadden vruchten afgeworpen. De hele vorige dag was ik bezig geweest met het maken van armbescherming voor wanneer ik in close combat terecht zou komen.
De meest risicovolle beet-zones waren de onderarmen en -benen. Door leren armbeschermers aan elkaar te veteren had ik bracers gemaak. Ze zaten niet heel comfortabel, maar ze zouden nog wel eens mijn leven kunnen redden als een zombie besloot te knabbelen aan mijn ledematen. Even had ik voor de grap overwogen een borstkuras te maken maar die gedachte verwierp ik al snel. Het zou een onnodige inspanning zijn geweest en het kuras zou mijn bewegingen te veel hinderen. De arm- en beenbeschermers waren praktisch, maar meer dan dat zou onhandig worden.
Een tweede ideetje had ik toen ik achterin een kast met gereedschap ontdekte. Een heuse slijpmachine! Zeker voor de pijlpunten of ander onderhoudswerk. Bij gebrek aan netstroom had ik de slijpsteen gedemonteerd en op de plek van de schroef van de buitenboordmotor geplaatst. Een risicovolle onderneming die uiteraard meer tijd in beslag nam dan ik dacht. Ik verkijk me altijd op zulke klusjes...
'Kids... Don't try this at home... please...' Doodsbenauwd dat de boel los zou komen en een ravage aan zou richten aan mijn tijdelijke woning of erger, mijn lichaam, startte ik de motor. Het was niet zo praktisch als een echte slijpmachine maar het resultaat was niet om over te klagen. Een prachtig scherp lemmet sierde mijn kortzwaard nu.
"Als ik hier een circulair zaagblad op kan monteren maken die zombies geen schijn van kans" Lachte ik terwijl ik de schroef opnieuw aan de motor monteerde. Maar dat idee was van later zorg...
Ik griste een pijlenkoker van de muur en gespte die om, onder mijn boken. Ik pakte de compoundboog en stak de bijl en het kortzwaard achter mijn riemen. Mijn rugzak vulde ik met wat proviand en zes molotovs en zo vertrok ik weer, met de buitenboordmotor onder mijn arm.
(...)
"Hmm eens zien of deze truc twee keer werkt." Mompelde ik in mezelf toen ik weer een touw om de claxon van een auto knoopte. Voordat ik het strak trok stippelde ik een pad uit naar een veilige plek vanwaar ik kon wachten tot de groep zombies voor de ingang van Thomas' flat waren vertrokken. Het slimste zou het bootje zelf zijn, maar daar waren 3 griezels heen gestrompeld.
"Ach, ik heb dit schatje toch al een keer willen testen op bewegende doelen~" sprak ik terwijl ik pijl en boog gereedmaakte. Met een soepele beweging haalde ik de pees naar achter en met het uitademen liet ik los. De afstand tot het doel was korter dan op de schietbaan en mijn pijl boorde zich prachtig in de roos. Gotcha~
Een tweede pijl boorde zich in de keel van het tweede doelwit. Dat zou niet genoeg zijn dus moest een derde het zaakje afmaken. Om de laatste zombie hoefde ik me geen zorgen te maken. Die was in de plomp gevallen en zonk loom maaiend met zijn armen naar de bodem.
Een snelle scan van de omgeving leverde geen extra potentiële risicos op dus legde ik snel een knoop in het touw en maakte ik me uit de voeten. Geduldig wachtte ik in het bootje tot de horde was weggetrokken. Omdat ik iets wilde testen pakte ik nog snel een molotov en stak hem aan. Ik liep voorzichtig achter de horde aan en smeet het flesje stuk voor hun voeten. Hun kleding en haar vloog spontaan in brand. Ik draaide me om en liep richting de deur. Op de terugweg zou ik wel zien of het een effectieve methode van zombiebestrijding was of niet.
De oorzaak van de horde kwam niet als een verassing. Achter een gebarricadeerde deur, in het licht van één enkele plafondlamp -het gebouw zal wel noodlicht of anders een heuse generator hebben- stond hij: Een Viking in hart en nieren. Lange blonde manen vielen over zijn schouders. Zijn gigantische kaak werd bedekt door een nog gigantischer baard -hij zal wel een dag of drie niet in de gelegenheid zijn geweest te scheren. Handen als kolenschoppen hanteerden losjes het gigantische grootzwaard Anduril. Voor hem lagen de nu toch echt levenloze lichamen van wel dertig opponenten, achter hem lag op een stapel de rest van zijn wapens. Een krakkemikkige katana, een breed scala aan messen, een sabel van het Turkse leger en de onverwoestbare aluminium honkbalknuppel. Toen hij me zag werden zijn ogen eerst groot van ongeloof en toen rukte hij de tafels en stoelen bij de deur vandaan. We vielen elkaar in de armen en lachten voluit.
'Niet te geloven! Thomas je leeft nog!'
'Niet te geloven? Heb je dan zo weinig vertrouwen in me, jongen?'
'Nou eh... nee maar dit is een heel andere wereld he?'
'Goed punt... goed punt. Waarom ben je hier?'
'Ik wilde zien of je in leven was, en anders of ik je wapens kon jatten~'
'Typisch... Nou je ziet het, ik ben in leven, en m'n wapens wil ik wel met je delen? Als ik met je mee mag tenminste.'
'Natuurlijk! Maar... je ma? En Bolletje? Waar zijn die?'
Thomas slaakte een zucht. 'Well.... die zagen het niet meer zitten...'
'..W-wat bedoel je?'
'Nou.. laat ik het zo zeggen. Ze hebben de wijnvoorraad opgemaakt en besloten te kijken of ze konden vliegen...'
'Godjezus... Zijn ze gesprongen!?'
'Yup...'
We barricadeerden de deur weer en gingen naar Thomas' flat. Aangezien we niet wisten hoelang er nog stroom was gebruikten we die enkel voor het broodnodige: keiharde metal.
'Ah.... dit heb ik gemist man...'
'Mja... straks zullen we het weer missen.'
'Meh, dat komt later wel, ik wil ff alles vergeten en in de muziek opgaan...'
Zo ging er een uur voorbij. Toen viel de stroom uit en werd alles stil.
"...Stil? Het is stil! Te stil! De claxon is afgeslagen!" Riep ik verschrikt en rende naar het balkon. En ja hoor, de zombies waren weer verspreid. De claxon had ze bijeen gelokt uit de hele nabije omgeving en nu was de Z-dichtheid zo goed als terminaal.
'Fuck fuck fuck.... we zitten gevangen Thomas!'
Thomas grijnsde alleen maar. 'Dude, relax, je hebt mij en de wapens nog. We gaan dit wel redden.'
(...)
Gespannen stond ik in de deuropening. Boog in de aanslag, het lege flesje in de hand. Met een boog gooide ik het over de zombies heen. Het spatte achter ze uiteen en sommigen draaiden zich om. Thomas zag het ook en begon vanaf de derde verdieping meer flesjes te gooien. Op deze manier trokken we de directe omgeving voor de deur leeg en had ik ruimte om mijn boog te hanteren. Tegen de tijd dat Thomas beneden was met zijn proviand had ik al 7 zombies geveld en leek het pad naar het bootje begaanbaar. Er schuifelden nog aardig veel zombies om aan te pakken maar we waren met z'n tweeën.
'Bedenk, gebruik alleen je knuppel, we hebben geen tijd om wapens los te wrikken enzo. Ik tel tot drie. Één, twee... drie!'
We zetten het op een lopen. Het gerinkel van de wapens trok direct de aandacht van de nabije zombies en al snel moesten we er wat uit de weg meppen. Snel rende ik verder toen ik Thomas hoorde vallen.
Vloekend draaide ik me om en zag Thomas overeind krabbelen. Drie zombies waren op lethale afstand dus rende ik erheen en mepte ze van hem weg. Ik sleurde Thomas weer op z'n benen en zo renden we naar het bootje.
Pas toen we waren losgegooid en op weg waren nam de adrenaline af en hoorde ik Thomas kreunen.
'Dude! Gaat het? Je bent toch niet gebeten he!?'
'Nee, ze hebben me niet te pakken gekregen maar... dit is wel erg klote.'
Hij wees op zijn pols. Daarin zat een enorme glasscherf, waarschijnlijk van één van de flesjes die we hadden gegooid. Het bloed gutste uit de wond.
'Shit fuck! Druk het dicht! Ik heb als het goed is...' Het besef sloeg in als een bom... Mijn EHBO-kit... Dat lag nog bij de schietvereniging!
'Oh god nee... nee! Je kan nu niet doodgaan!' Shit... Wind er een shirt om! Dacht ik bij mezelf. Maar het mocht allemaal niet baten. Thomas werd bleker en bleker. Ik probeerde nog grapjes te maken en hij lachte dapper mee. Uiteindelijk greep hij me vast.
'Jasper, ik ben blij je nog even gesproken te hebben man. En.. Dat ik niet zo'n fucking freak wordt. Dit is beter zo...'
'Thomas! Blijf bij me gast! Alsjeblieft!' Huilde ik, 'Ik wil niet weer alleen zijn! .... FUCK THIS SHIT!!! Thomas! Ik geef je een vikingbegrafenis okay! Serieus! Ik geef je een vikingbegrafenis!'
En zo geschiedde het. Bij de monding op het IJ haakte ik de boot vast aan een houten sloep en sleurde Thomas daarin. Anduril legde ik op zijn borstkas en het heft vouwde ik in zijn handen. Ik stak 5 molotov cocktails aan en zette ze klaar. De sloep gooide ik los en met mijn boot sleepte ik Thomas en de sloep het IJ op. Ik maakte vaart, gooide los en stuurde ietwat opzij zodat de sloep kon passeren. Toen hij langszij dreef smeet ik de 5 molotovs stuk in de houten sloep. Met tranen in mijn ogen zong ik het refrein van Valhalla Awaits en bad vreemd genoeg tot Odin om mijn vriend op te nemen onder zijn Einherjar. Barre tijden maken mensen wel degelijk religieus dus.
(...)
Waarom ik de molotovs weer aanstak en op het hekwerk zette weet ik niet. Niets boeide toch immers meer? Het liefste wilde ik gewoon mezelf opkrullen en sterven. Ik had mijn beste vriend dood zien gaan, wat gaf alles dan nog?
Toch deed ik het, ik zette ze neer en stak ze aan. Ergens in mij moest er dus nog hoop op leven zitten. Het was nog lang geen avond dus besloot ik een stoel achter het hek te zetten en te gaan zitten. 3 flessen witte wijn hielden me gezelschap want het enige wat ik nog wilde was vergeten...

Spoiler:

ik heb een nare nachtmerrie over een zombie-apocalpys en het station van antwerpen wanneer ik opeens wakker word door.. wel iets dat in mijne wang port.

"He daar schone slaapster zin om me te vertellen wat je hier doet ?"

dus ik open mijn ogen op een kiertje en zie dat er iemand met een bokken {IS DAT ZULK EEN BAMBOOZWAARD DIE DAT ZE BIJ DE KENDO GEBRUIKEN??} in mijn smoel zit te porren.

in 1 keer schiet ik klaarwakker reageer ik puur instinctmatig (verstand had zich nog niet aangemeld dus ik dacht dat hij mij wou van kant maken).

ik trap meteen de bokken naar boven, duw mezelf van de pot af (dat klinkt gewoon belachelijk...) waarbij ik nog een trap geef gericht naar de torso om afstand te creeren, grijp in mijn zak (die dat ik open had liggen voor snelle toegang) de goeie scherpe werpbijl en gooi hem in 1 vloeiende rechtopstaande beweging naar zijn hoofd, het is een misser en de bijl knalt naast zijn hoofd in de muur waar hij blijft steken, ik wachte dit resultaat niet af maar ik bukte me en greep meteen in mijne zak naar de 2 vechtbijlen waarna ik een gevechtsklare houding aannam....

en zo bleef ik voor een aantal seconden staan terwijl mijn lichaam duidelijk maken dat die ruwe behandeling niet gezond is en mij vreselijk veel kramp bezorgd in mijne nek en rug (verrekte toiletpot)..

ondertussen ging er iets in mijn hoofd van deze aard [VANAF NU WORDEN AL MIJN GEDACHTEN SCHUINGEDRUKT WEERGEVEN]
"holy crap ik had die gozer bijna van kant gemaakt, ben ik nu helemaal zot geworden!!! meteen mezelf verontschuldigen"

"euhm.... sorry van de...deze..dit....gedoe met de euhm...shit........"

"great going there....dumbass

[SORRY VAN DAT DEZE POST EEN BEETJE KORT IS MAAR IK WIL CONTROLE OVER MIJN MEDESPELERS HUN ACTIES EN DERGELIJKE ZOVEEL MOGELIJK BEPERKEN, ALSO WAT FAOLINN DAAR DOET MET EEN INVENTARIS IS EEN BRILJANT IDEE, ALLEEN WEET IK NIET HOE JE DIE SPOILER TAGS DOET, AHJA EN OOK MIJN VERONTSCHULDIGINGEN VOOR EHT SLECHTE NEDERLANDS]

Ik was nog steeds in Almere. Ik motiveerde mezelf en lachte. Hey! Er is nu geen grenswacht, ik kan dus ongezien de grenzen over. Opeens realiseerde ik me dat dat te veel tijd gaat kosten. Ik haast me en begin te lopen zoals ik ook altijd met mijn vader naar Den Haag rijd. Mijn eindbestemming is ergens in de berk of het verlaten, onafgemaakte kasteel. Dit gaat even duren, maar ik heb een schaar bij me, mocht mij iets overkomen. Ik liep. Al snel dacht ik dat dit echt heel lang gaat duren, maar ik moet bij het kasteel komen. Geen mens die zich daar bevint. Ook geen zombie, althans, dat hoop ik. Ik liep de laan door, en al snel zag ik het. De ondode. Met een raar geluid kwam hij op me af. Ik bekeek hem. Hij zag er oud uit. Zijn tanden waren geel en een deel van zijn lippen zijn eraf gescheurd, waardoor je zijn gebid van alle kanten kon zien. Ik weet dat, als een zombie je bijt, je er zelf ook een wordt. Zombies zijn gelukkig niet snel, tenminste, niet in films. Ik begon er op af te rennen, en ren in cirkels. De zombie raakt in de war. Snel geef ik hem een trap op zijn rug en duw de schaar in zijn nek, waar de bloedvaten bloed afvoeren naar de hoofdslagader. Als het goed is, bloed hij nu dood. En blijft hij dood. Ik had een beetje bloed op mijn handen. Ik smeerde het af aan mijn spijkerbroek. Zo, nu heb ik tenminste geen plakkerige bloedhanden meer. Ik keek tevreden naar mijn heggeschaar. 1 Zombie uitgeschakeld.

“Rage?”
“Mhm?”
Hij houdt met beide handen stevig het stuur vast en trapt het gaspedaal helemaal als we de ring oprijden, zijn ogen strak op de weg gericht. “Als we nu toch naar Amsterdam Noord gaan, zullen we dan even langs mijn huis gaan?”vraag ik hem. “ Ik wil nog even kijken of mijn moeder in orde is..” Rage knikt. “Zat Faolinn niet bij jou op school? Als we dan toch langs je huis gaan kunnen we ook gelijk je school een bezoekje brengen. Misschien dat er een kans is dat we hem daar treffen.” Ik zwijg. Rage ziet het misschien niet, maar ik tril als een gek. Wat zal ik aantreffen als ik mijn huis binnenloop? Het zou niet lang duren voordat ik erachter kom, want binnen enkele minuten, rijden we m’n buurt in en stoppen we voor de muziekschool, waar mijn huis tegenover van staat. Als ik uit de auto stap en naar mijn woning kijk, weet ik gelijk dat ik mijn moeder hier niet zal aantreffen. De ramen zijn kapot en de witte muren zijn besmeurd met bloederige troep. Ik probeer door het gebroken glas naar binnen te kijken maar het is er zo donker dat er weinig valt te zien. Ik klim over de reling van m’n balkon en probeer de deur in te trappen, maar krijg er jammer genoeg geen beweging in. Dan komt Rage naast me staan en trapt mee totdat we de deur eindelijk open weten te krijgen. Ik krijg een stofwolk in mijn gezicht en wapper met mijn hand voor m’n gezichtsveld. Het is een ravage. De spullen uit Yuliber’s kamer liggen verspreid over de woonkamer en op de grond zie ik mijn oude Winx club stickers verzamelingmap liggen. Ook ligt er speelgoed van Yessleni en mijn broertje en spullen dat ik ooit gebruikte op de grond. Foto’s van familie en vrienden verspreid over de plaats en de meubels zijn beschadigd en staan in rare posities. Spiegels van de wand, plafond dat naar beneden gekomen is, en rottend voedsel. Niemand van mijn familie weet ik in het huis te vinden. Er wordt niet gereageerd als ik hun namen roep. Nu weet ik dus niet of ze gevlucht zijn en zich op een veilige plaats bevinden of dat ze het huis rustig zijn uitgelopen…als doden. Zoals ik altijd doe wanneer ik in de stress schiet, kap ik mijn gedachtes af en richt ik me op iets anders. Nu dan, op het vinden van Faolinn.
Rage geeft me een klopje om mijn schouder. “Het komt wel goed meid,” zegt hij geruststellend. “ We vinden je moeder wel.” “ Ja ja, zal wel,” snauw ik onbedoeld. “Laten we nou maar gewoon op zoek gaan naar Fao.” We stappen de auto in en rijden naar mijn school toe in de hoop dat we hem daar nog tegen weten te komen. Als ik uitstap zie ik dat de ramen gebarricadeerd zijn en dat er verderop bij de ingang van de onderbouw, een jongen staat met een jachtgeweer. Ik loop naar hem toe en vraag of er nog iemand langs is geweest. De jongen kijkt wat vaag in het rond en ik zie dat zijn handen trillen. “Sorry chick, ik heb net een dikke jonko op. Als ik nu niet zo skaffa was dan had ik je het wel ff gezegd, weetje.“ Ik word kwaad en wil mijn hand heffen, on a second thought misschien beter ook niet, tegen iemand met een geweer. Ik zucht.
“Nouja…als er iemand langskomt en naar me vraagt, zeg maar dat ik langs ben geweest.”
“Was je naam ook weer?”
“Remilia.”
Hij wordt even stil wanneer ik hem mijn naam vertel. Ik zie dat hij me wat wilt vertellen en trek mijn wenkbrauwen vragend op.
Hij opent zijn mond even en schudt dan zijn hoofd.
“Sorry chick, je weet zelf, ik had het je echt wel gezegd als ik het me kon herinneren.”
“Waarom ga je dan ook blowen tijdens een apocalyps?!”
“Ey, besef wel dat het wel eens m’n laatste keer zou kunnen zijn om-“
Ik draai me om en stap de auto in. “En?”vraagt Rage. “Nog wat te weten gekomen?” Geïrriteerd draai ik mijn hoofd weg. “Niet dus,”zucht Rage. “En nu? Gaan we nu naar Monnickendam toe?”
Ik knik zachtjes met mijn hoofd, zelf zou ik niet weten waar hij zou kunnen zijn…or.. do I?
Met een ruk ga ik overeind zitten. “Rage! Ik weet nog wel waar Faolinn zou kunnen zijn!” Rage trekt vragend zijn wenkbrauwen op. Faolinn heeft me wel eens verteld over zo’n vriend van hem die vlakbij m’n huis scheen te wonen. Ik weet niet precies waar die vriend woont, maar we zouden nog een keer in de omgeving bij mijn huis kunnen rijden?” Het is duidelijk te zien aan Rage's gezicht dat hij twijfelt. “ik weet niet hoor, Remi.. we kwamen er net nog vandaan. En we hebben niet zoveel tijd meer, we moeten de andere gebieden ook nog onderzoeken. Hoe langer we wachten, hoe kleiner zijn overlevingskans is..” Ik bijt op mijn onderlip en sla mijn armen als een klein kind over mekaar. Vervolgens rijden we rond in Monnickendam, maar ook daar geen spoor van de lange Faolinn. Na enkele uren geven we de zoektocht op. We begeven ons weer op de ring en rijden boven het IJ. Na lang gestaar in het water, zie ik opeens de weerspiegeling van een persoon. Aan de oever zie ik een lange gedaante staan. Ik sla mijn hoofd naar achteren en trek aan Rage’ z’n arm. Ik werp hem een flauwe glimlach toe. “Kijk hem daar pootje baden, …eindelijk dan toch nog gevonden”

Wow dacht ik bij mezelf. Die kerel op het toilet sprong ineens wakker en wierp zijn bijl naar me.
Ik verviel in mijn gewoontes en ontweek hem soepel tja na het 100 keer te doen op training is dit een makie, maar opeens kreeg ik een trap.
Dam tweevoudige aanvallen zijn nooit mijn sterkte geweest.
Ik strompelde wat naar achteren en kwam op adem.
Ik keek de persoon voor me aan hij stond klaar om me aan te vallen maar zijn blik kwam niet overeen met zijn houding.
Wolfie:Ik.. eeh.. sorry..
Ik krabde aan mijn achterhoofd, Zo te zien is het geen killer.
Khel: Wel dat is 1 manier om iemand te begroeten ook goedenavond beste man.
Hij keek me verbaast aan niet goed wetende wat te doen.
Ik gebaarde dat hij zijn wapens moet laten zakken.
Khel: Rustig man als ik je had willen doden had ik dat wel gedaan als je sliep.
Hij ontspande en knikte.
Wolfie: Sorry voor daarjuist maar met al die dingen in de buurt was ik een beetje gespannen.
khel: geeft niet als je het niet zou doen zou je al lang een van hun zijn.
Wolfie: Wie ben je eigenlijk? je bent de eerste levende persoon die ik tot nu toe ben tegengekomen.
Ik twijfelde om mijn naam te geven maar nu ik er bij nadacht er was geen overheid meer dus kon ik opnieuw beginnen de wereld ingaan met een nieuwe naam.
Khel: ik heet khelekgil leuk je te ontmoeten, en jij bent?
Wolfie: Noem me maar wolf, maar zeg khelekgil? ik ken die naam van ergens zit jij niet op Tvh forum?
Khel: euh wat? hoe ? nee! ha hoe groot is de kans om een forum lid tegen te komen.
Ik begon te lachen ik kende hem misschien niet maar hij was ook een touhou fan. wel hebben we tenminste gemeenschappelijke interesses.
We liepen het station door op zoek naar proviand en een kaart ik legde hem uit dat ik op weg was naar Utrecht omwille van de boodschap die ik hoorde.
Wolfie: Ben je wel zeker dat het veilig is ? het kan een val zijn.
Khel: Wel ook al is het zo misschien vinden we er onderdak en eten ik heb geen idee en trouwens al het een val is ik denk niet dat ze van 2 man met zwaarden zo makkelijk kunnen winnen.
Wolfie: Ha dat is waar en met mijn bijlen erbij zullen ze zeker gaan lopen.
Khel: Toch wel jammer van je langzwaard maar ik heb een idee als we de stad ingaan en mijn winkel vinden kan ik misschien een katana of bokken voor je vinden en je er een paar simpele maar doeltreffende technieken mee leren.
Wolfie: Klinkt goed maar voorlopig zal ik het met mijn bijlen doen.
Khel: Smijt je langzwaard maar weg het is alleen maar extra bagage Ik denk dat ik nu wel eens ga proberen mijn katana te gebruiken
het enige probleem is wel dat ik hiermee voorzichtiger moet omgaan of ik heb hetzelfde voor als jij.
Ik hoop dat je me goed kunt dekken.
Wolfie:Geen probleem ik zal mijn bijlen wel gebruiken hiermee kan ik genoeg schade mee aanrichten denk ik
ik knikte en vroeg hem zijn bijlen.
Wolfie: Wat ga je doen?
Khel: ik ga ze oliën zodat ze langer meegaan, roestvast of niet een wapen moet je goed verzorgen zodat het ook voor jouw kan zorgen.
Toen ik klaar was gaf ik hem de bijlen terug
Khel: Ik hoop dat ik nog een slijpsteen kan vinden dan kan ik eindelijk mijn wapens serieus verzorgen.
We pakten onze spullen bijeen en gingen de stad in ik was nu niet meer alleen en ergens was dit misschien maar beter ook nu had ik iemand die er op lette dat ik niet meer doordraai want ergens in mij snak ik naar bloedvergieten.

De morgen brak aan een nieuwe dag begon misschien was dit de laatste keer dat ik de zon zou zien of misschien ook niet maar elke dag was in deze wereld een geschenk

Op een bootje zien we hem, Faolinn zwaaiend naar ons nadat Remilia hem gespot had. We stappen uit en ik kijk meteen rond of er geen zombies in de buurt waren, in de verte zie ik een figuur. "Weet niet of dat een zombie is of een persoon maar die is te ver weg." Remilia tikt me aan en wijst naar Faolinn die van de bootje afstapt. "Ahoy ya landlubbers!" Zegt ie met een glimlach, blij om ons te zien, levend en wel. "Zo Fao (Faolinn duh=P), je hebt het overleefd zonder enig soort wapen?" Vroeg ik, Fao schudt z'n hoofd en toont een klein arsenaal van wapens. "Ik heb nog andere spullen maar die had ik nog achtergelaten. En jullie?" Vraagt Fao en ziet een auto achter ons staan. "Paar kleine spulletjes, wat geweren in de achterbak gevonden." Zeg ik. "Kan je al autorijden?" Vraagt Fao, ik lach een beetje en Remilia kruist haar armen en zegt. "Wat je rijden noemt, gozer had me bijna omver gereden." Ik blijf stil en geniet van het moment, Fao klapt in zijn handen en zegt. "Luister, we kunnen even terug naar Landsmeer gaan de rest van mijn spullen halen en dan met de boot naar Utrecht gaan en de safe haven opzoeken."

Ik loop terug naar de auto en open de achterbak. "Zet je spullen er maar in." Remilia gaat al voorin zitten, Fao kijkt in de achterbak en zegt. "Zijn dat.." "Yup, geweren. Nee ik wist eerst niet dat ze erin zaten." zeg ik met een zucht. "We hebben ze niet geprobeerd omdat we niet weten hoe we ze correct moeten gebruiken en de schoten zouden te veel lawaai maken." voeg ik toe, Fao plaatst zn spullen in de achterbak en gooit die dicht. "Laten we gaan." zegt hij, we stappen in en doen onze gordels om. Ik pas de spiegels een beetje aan om beter achter me te kijken. "Hier naar rechts." Geeft Fao aan en we gaan op weg naar Landsmeer, onderweg blijft het even rustig tot Remilia de stilte verbreekt en vraagt. "Zeg Faolinn, was je niet toevallig bij m'n school geweest?" "Ja, toevallig wel toen ik naar je opzoek was. Een of ander buitenlander." antwoordt Fao, ik lach een beetje en zeg. "Mijn soort?" "Jouw soort." antwoordt Fao met een lach. "Wat is daar grappig aan?" vraagt Remilia. "Inside joke." zeggen we allebei. Daar hou ik wel van, gezelschap met vrienden hier een daar grappen ondanks dat de wereld half naar de maan gaat. Is dit normaal of beginnen we gek te worden?

Na een kort ritje zijn we op Fao's instructies bij de schietbaan aangekomen. We kijken eerst rond en zien daar maar een zombie rondlopen, ondanks wat gezicht verlies, rottend enzo herken ik het. We stappen uit en in zucht geirriteerd, Remilia tikt me aan met haaar elleboog. "Is dat iemand die je kent?" "Hoe moet ik dat zeggen, ik herken die persoon maar of ik blij ben is een ander verhaal." antwoord ik. "Hoe bedoel je?" vraagt Fao. "Ummm, ken je nog die facebook post over die dakloze gek? Dat is het, hoe het hier gekomen is weet ik niet maar... Wat wil ik die zombie er van langs geven..." Zeg ik, ik noem de zombie een het want ja, het is geen persoon meer, misschien was ik toch een beetje gek aan het worden. We staan daar bij de schietbaan met een gare zombie in de weg.

Wat een opluchting. Op het donkerste uur van mijn gedachten kom ik Rage en Remilia tegen... Ik ben ze om de hals gevlogen en moest moeite doen m'n tranen tegen te houden. Eerst veiligheid opzoeken, dan pas zouden de emoties eruit mogen.
De wapens waren een tweede verassing. Ik was er nog niet helemaal over uit wat we er aan zouden hebben. Voor zulke wapens had je ammunitie nodig en in Nederland... tsja... We zouden er dus heel voorzichtig mee om moeten gaan.
Ik gidste Rage terug naar de schietvereniging en gaf ze een korte rondleiding door mijn tijdelijk verblijf. Bij het zien van de slijptol zag ik Rage zijn gezicht opklaren en hij rende terug naar de auto. Even later kwam hij terug met zijn katana stash en wilde weten of ik ze kon slijpen.
'Ehm dat kan wel... maar er is hier geen netstroom... Dus ik zal dan de buitenboordmotor weer moeten gebruiken. Which is.... rather scary.'
'Heh waarom dat?'
'Think about it: een slijpsteen, op een buitenboordmotor monteren, en die dan laten draaien... DAT IS FUCKING GEVAARLIJK! Deed het zowat in m'n broek toen ik m'n kortzwaard sleep. Maar goed... Katanas zijn nuttiger als je er ook werkelijk vlees mee kan snijden dus geef me een uurtje. Als jullie slim zijn doen jullie net als ik -ik ontblootte mijn onderarmen en liet de bracers zien- en maken jullie wat arm- en beenbeschermers voor jezelf. Remilia? Zou jij Rage daarna even een basislesje boogschieten kunnen geven? Kunnen jullie wat oefenen zolang het nog kan.'
Zo gezegd zo gedaan. Nog geen uur later waren de katanas gescherpt en hadden Rage en Remilia bescherming geregeld en waren ze hard op weg om scherpschutters te worden.
'Raaaage! Dat is mijn schietschijf! Serieus je staat helemaal aan de andere kant van de baan en nog krijg je het voor elkaar in mijn roos te schieten in plaats van de jouwe? Dat is pas een talent!' Mopperde Remilia terwijl ze een pijl het plafond in wist te krijgen.
'Haha, kijk naar jezelf dan, Legolas. Hing er een zombie aan het plafond ofzo?'
'Nee, maar jij wel straks als je zo doorgaat!' Dreigde Remilia lachend. Vervolgens liet ze zien waarom ze de pijl omhoog had geschoten. Met een vloeiende beweging legde ze een tweede pijl op de pees en schoot de eerste uit het plafond vandaan.
Lachend om Rage's verbijsterde uitdrukkeing gaf ik hem wat tips en stelde voor wat dichter bij de targets te gaan staan. 'Laat dat snipen maar aan Remilia en mij over, zorg in ieder geval dat je tot op tien meter nauwkeurig bent. Op die manier kan je de groep uitdunnen voordat ze bij ons zijn, mocht de nood aan de man komen.'
Terwijl Remilia en Rage zich kibbelend aan het oefenen begaven verzamelde ik al mijn spullen en legde ze op een hoop. Vervolgens plunderde ik de volledige pijlenvoorraad -na een aantal telpogingen kwam ik op 583 uit- en legde ik twee extra pijlenkokers voor Remilia en Rage klaar.
Omdat ik niet wist hoe snel we eraan zouden komen zette ik ook maar een kratje met 24 lege bierflesjes klaar. Mochten ze niet geschikt blijken voor zombies, dan waren molotov cocktails in ieder geval formidabele toortsen voor in het donker.
Omdat ik snel door mijn pleisters en ontsmettingsmiddel heen begon te raken zocht ik nog naar de EHBO kit die ongetwijfeld in dit gebouw aanwezig moest zijn maar tot mijn spijt moest ik concluderen dat de eigenaars nalatig waren in hun voorzieningen voor eerste hulp.
'Ach, dan maar wat meejatten uit het havenwinkeltje.'
Ik wilde net mijn vrienden roepen toen ik me het lazarus schrok van een luide knal. Ik rende naar de schietbaan en zag Rage met een pistool in zijn handen staan en Remilia met haar vingers in haar oren.
'Tsja, daar moeten we ook mee leren omgaan he?' Verklaarde Remilia bij het zien van mijn geschokte blik.
'Maar... Hebben we wel genoeg-'
'Geen zorgen' bromde Rage 'Voor ieder wapen liggen er nog zat kogels. We schieten gewoon één magazijn leeg en dan is het genoeg. Moet je zien hoe accuraat dit ding is.' Rage schoot drie keer, van tien meter afstand.
Ik moest het hem nageven, de gozer was goed met een vuurwapen.
'Komt dat omdat je in Oost woont?' Lachte ik.
'Ach... je leert wel eens wat...' Zei Rage mysterieus.
'Aan de kant! Nu wil ik!' Remilia had een revolver te pakken gekregen en nam haar posities in.
'Eh.. pas je wel op de terusla-'
*KABLAM!*
Remilia moest een stap achteruit zetten om de klap op te vangen. Gelukkig was ze ongedeerd.
'Jezus, dat ding explodeerd zowat!' Zei ze beduusd.
'Hier, laten we ruilen.' Stelde Rage voor. Met zijn pistool ging het Remilia behoorlijk beter af. Met bewondering zag ik alle vier de schoten in de roos verdwijnen.
'Fao? Wil jij nog proberen?'
'Nah,' zei ik, 'Ik ben niet zo van de pistolen. Als je iets van een jachtgeweer hebt ben ik handiger denk ik zo. Heb altijd op de kermis geschoten, en dat ging wel.'
'Ah die heb ik onderin de tas zien liggen, kijk maar even.'
Ik groef onder de pakken ammunitie en ja hoor. Onderin de tas lag een echte karabijn. Zo eentje waar je met een hendel een nieuwe kogel de kamer in moet brengen. Met een grijns haalde ik hem eruit en stak er een magazijn in. Ik trok de hendel naar achter en hoorde de kogel verschuiven. Ik nam mijn positie in, richtte en bedacht op de terugslag haalde ik de trekker over.
'Damn, dat is wel even wat anders dan op de kermis...' Verzuchtte ik toen ik de kogel ver boven het doel in de muur zag slaan. 'Misschien moet ik het maar gewoon houden op die boog.'
'Kop op, schiet in ieder geval dat magazijn nou maar leeg.' Vuurde Remilia me aan.
Ik was blij dat ze dat deed want nadat de laatste kogel de loop had verlaten had ik er al heel wat in de roos geschoten.
'Mooi dingetje.' Complimenteerde ik Rage. 'Kom even zetten, Team Awesome, ik heb een plan opgesteld.' En ik vertelde ze van mijn ideeën.
Zodra we de auto in hadden geladen zouden we naar Monnickendam vertrekken. De weg was begaanbaar, hoorde ik van Rage en Remilia, maar we konden er niet van uit gaan dat dat ook gold voor de weg naar Utrecht. Nederland is één van de dichtstbevolkte gebieden ter aarde en we hebben allemaal een auto. De snelwegen moeten een puinhoop zijn op het moment. Helemaal in de buurt van Utrecht gezien het feit dat dat het centraalste deel van Nederland is. Eigenlijk is er maar één voordeel aan Nederland en dat is dat het doorspekt is met water. Mijn tactiek werkte in Amsterdam, waarom zou het dan niet werken in de rest van Nederland?
We zouden naar Monnickendam vertrekken. Daar zouden we de laatste voorraden inslaan die we nog misten (gasflessen, diesel, lampolie, dekens en extra proviand) en aan boord brengen van Turgon, het zeilschip dat mijn ouders bezaten. Het schip genereerde zelf stroom met zijn motor (2 accu's zorgden ervoor dat je in ieder geval altijd genoeg stroom had om de motor te starten) dus hadden we licht, verwarming en zelfs een koelkastje om gebruik van te maken.
Eenmaal los zouden we om Marken moeten varen en dan naar het IJ. Daar wachtte in feite het grootste obstakel: De Oranjesluizen. We zouden in moeten breken in de controleruimte en op de één of andere manier de sluis moeten bedienen.
'Maar wacht eens,' Merkte Remilia op,'Alle stroom ligt eruit, hoe krijgen we in godsnaam die dingen open?'
'Ik ga er vanuit dat een belangrijk sluizensysteem als dat een eigen noodaggregaat heeft. Hopelijk is alles dus nog gewoon in werking en kunnen we de sluizen bedienen.'
Als we de sluizen door waren hoefden we alleen nog maar het kanaal op te varen en de mast te strijken. Dan zouden we op de motor ongehinderd tot in het centrum van Utrecht kunnen komen. We kwamen dan zelfs langs twee voorstations van Utrecht. Dus die zouden we meteen op tekenen van Ura kunnen checken.
'Um ja we kunnen met de boot naar Utrecht gaan of we gaan als Team Awesome richting Barendrecht om je geliefde op te halen.' Zei Rage terwijl hij me een veelbetekenende knipoog schonk.
Het viel niet in goede aarde. Ik was even stil, wendde m'n hoofd af en fluisterde toen: 'Damn you...'
'W-wat?'
'Net nu ik een beetje los gekomen was van het idee dat Olga in gevaar is... Breng jij het weer terug...'
'Sorry...?'
Tranen stroomden over m'n wangen, ik kon het niet helpen... Alles kwam in z'n volle omvang weer bij me terug... Een paniekaanval lag niet ver meer verwijderd.
'Wacht! Wacht kijk dan naar de kaart!' Riep Remilia gauw. 'Vanuit Utrecht kunnen we doorvaren naar Barendrecht! We kunnen gewoon het pad naar Barendrecht volgen met de boot en kijken of we d'r tegenkomen!'
Bij dat idee werd ik spontaan weer wat kalmer. Crisis averted. We zouden eerst de bereikbare stations checken op tekenen van leven en daarna backtracken naar Barendrecht in de hoop Olly en misschien wel Theedoekje te vinden.
'Laten we snel inpakken, als we opschieten zijn we voor het donker bij mijn huis, daar kunnen we comfortabel pitten. Team Awesome... GO!!!'

Spoiler:

Ik twijfel. De heuvel doemt hoog op en veel energie heb ik niet meer. Ik heb voor het laatst gegeten bij de lunch, en dat is nu ook al een uur of 11 geleden. Ik weet dat als ik boven ben dat ik vast flauw val van de energieloosheid. Ik ben ook maar een klein en breekbaar meisje. Het is het proberen waard en anders kan ik misschien een pact sluiten met degene die er bovenop zit. Ik gooi de fiets neer en loop de bruggetjes over naar de heuvel.

Stap voor stap loop ik naar boven. Iedere stap wordt zwaarder. Mijn mond is droog en ik ben kotsmisselijk. Ik moet wat eten, ik moet wast drinken. “Bijna.” Ik ren de laatste paar stappen omhoog. Degene die net nog zat ligt nu vredig te slapen. Ik kom dichterbij. Tot mijn grote opluchting zie ik dat het Olly is. Ze slaapt. Naast haar tas ligt er onder andere een fles wijn. Als ze aan wijn gedacht heeft, heeft ze vast ook aan normaal drinken gedacht… Zachtjes doe ik haar tas open. Niets. Niets drinkbaar in ieder geval. Ik ga zitten. Maar na heel even voel ik iets over mijn voet kruipen. Ik kijk op, en uit reflex pak ik het. Het is een muis. Zo te zien een tamme. “Shit.” Olly heeft natuurlijk haar muizen mee. Snel doe ik de rits van de tas dicht, nadat ik de muis er in heb gedaan. Ik hoor het beestje piepen. Ik maak een klein kiertje met de rits. Ik kan niet zien of allebei de muizen er in zitten. Fietslamp! Tuurlijk. Ik kijk voel in mijn zak. Meestal heb ik wel een fietslamp bij me. Jep, ik kijk in de tas en zie twee paar ogen glisnteren. Mooizo.
Nadat ik de muisjes weer veilig in de tas heb gedaan, vind ik het tijd voor een beloning. De fles wijn kijkt me aan. Hij wil geopend worden. Mijn mond is droog. Alcohol is dan niet het slimste, maar een paar druppels kunnen er in ieder geval voor zorgen dat mijn tong niet zo gek voelt. Goed idee. Ik pak de fles en zet mijn kracht op de draaidop, gelukkig heeft ze er eentje zonder kurk gekocht. Ik zet de fles aan mijn mond en neem een paar flinke teugen. Heerlijk. Het is nog een goede wijn ook. Ik voel me al een stuk beter en ga achterover leunen. Ollies buik ligt best lekker. Maar na even geprobeerd te slapen hebben, krijg ik weer de neiging een slok te nemen. Weer zet ik de fles aan mijn mond en ik neem een paar flinke slokken. Dan voel ik een beweging. Denk ik. Ik kan niet helder meer denken, vast de honger. Is het Olly die wakker wordt?

oke dus niet alleen blijk ik een LEVEND persoon te zijn tegengekomen. het is nog iemand van het forum ook, khelekgil... iemand die (relatief gezien) redelijk nieuw was op het forum maar wel productief aanwezig was (of temminste meer dan ik) maar afgezien van dat kenden we elkaar niet echt zo goed.

wel hij heeft mijn bijlen een nieuw glansje gegeven dus daar ben ik alvast ENORM dankbaar voor.... YAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAY BIJLENZIJNNUNOGMEERAWESOMEDANDERVOOR

en nog meer van die vrolijke gedachten gaan er door mijn hoofd (hierbij vergetend voor het moment dat de hele wereld naar de vaantjes is) waarbij er een enorme grijns op mijn gezicht komt te staan...

khel:"euhm...wolf is er soms iets grappig??"
wolf:"nee hoor.. aaaalles is goed" (begint een beetje te hummen)
khel:"okay?"

zo lopen we nog een eindje door het stad zorgvuldig de zombies vermijdend (of dooder maken dan ze al zijn) totdat er mij opeens binnenschiet dat we eigenlijk niet echt een deftig plan hebben.

Wolf:"dus euhm... ik weet dat we naar Utrecht gaan maar hebben we eigenlijk ook maar enig idee hoe we daar gaan geraken??
Khel:"mijn eerste plan was om naar de winkel te geraken waar ik mijn wapens vandaan heb."
Wolf:"voor onderhoudsmateriaal toch?"
Khel:"onder andere maar ik zou ook wat bokslint te vinden.."
Wolf:"bokslint???"
Khel:"ja je bindt dat rond uw handen voor als je iemand een dreun wilt verkopen...en het ziet er cool uit"
Wolf:"ah oke.. please continue..
Khel:"en als we geluk hebben vinden we ook iets om ons lichaam mee te beschermen..."
Wolf:" zoals een harnas?!!?" (ogen glinsteren bij het vooriotzicht alleen al)
Khel:" euhm... nee dat zou fout kunnen aflopen, maar daarna zouden we naar vervoer moeten zoeken om naar Utrecht te geraken.... natuurlijk aangenomen dat jij weet waar Utrecht ligt...
Wolf:" ik dacht dat jij dat wist.... dat word een kaart zoeken...

zo praten we nog een tijdje verder waarna we eindelijk aankomen aan de wapenwinkel waar er een stuk of 3 zombies voor staan. we knikken eenmaal naar elkander en dan nemen we onze wapens....

een paar seconden later liggen er 3 dood(ere) lijken voor de winkel en gaan we naar binnen.

Wolf:"he dat is grappig ik heb mijn werpbijl en zwaard van..."
1 blik binnen vertelde ons al meer dan genoeg.. de winkel was al slachtoffer geweest van plunderingen.
Khel:"laten we kijken ofdat we nog iets kunnen vinden"
Wolf:ja...

we splitsten op zodat we sneller de winkel konden doorzoeken.
het viel al heel snel op dat het samoeraiharnas der nog stond en dat alle karabijnen, pistolen, kruisbogen, etc... al weg waren hier en daar lag er nog een dolk maar ik was echt niet van plan om weg te gaan met een paar mesjes, als het aan mij lag dan blijven die messen hier zelfs liggen.

(wolfie kijkt aandachtig naar het harnas "zelda opening chest SFX" wolfie obtained arm guards and leg guards)

Het was nog vroeg ik had me net aangekleed en starten mij ochtend traditie tv.
Ik was net communetie aan het kijken toen er een storing kwam en er een nieuws kerel zat.
"mensen van Nederland het is nood er is een virus gespot het verandert mensen in on dode, men wort ge adviseert te evacueren.
Ik kreeg een smile op mijn gezicht te bedenken dat mijn ouders gister zo nodig naar Spanje moesten gaan.
"oke stan je weet wat je moet doen je hebt je al die tijd voor berijd voor dit moment"
ik kreeg last van mijn emotie aanval (dan krijg ik een adrenaline stoot en kan ik mijn emoties niet goed onder controle houden).
ik ging naar mijn kamer en pakte mijn preping bag.
ik checkte voor de zekerheid of alles er in zat.

-500 kogels luchtbux
-één luchtbux
-mijn uit elkaar gehaalden pijl en boog
-16 carbon pijlen
-mijn dolk bevestigt aan een riem
-pak met 20 paresetemol
-een kleine slaapzak
-warmen kleren

Alles zat er in ik liep nog naar mijn bureau en pakte mijn zwaard en kaart van Nederland.
"oké ik weet nog niet waar het besmet is en waar niet maar gelukig is er niet een grote kans dat een klein dorpje als wissel besmet is met dit virus"
ik pakte mijn zwaard en trok hem uit zijn scheden.
"die kan ik later nog wel slijpen eerst naar de monteur kijken of ze daar nog wat vervoermiddelen hebben staan die niet over de snel weg moeten!"

zoals gewoonlijk zat ik op me kamer te chatten en een beetje te gamen tot dat de stroom uitviel ik zuchte "....dit is nou al de 3rde keer dit jaar en ik was net zo goed bezig.."
omdat mijn zusje voorstelde een familie spel te spelen vluchtte ik naar buiten, Eenmaal buiten merkte ik op hoe stil het was, ik vond het wel lekker eventjes helemaal niks om me heen alleen ik en mijn gedachtes.... Ik dwaalde af maar werd weer de wereld in getrokken door een vreemde man die aan kwam strompelen ik had wel altijd die gekke fantasien dat er zombies zijn enzo "ach hij zou wel dronken zijn"dacht ik bij mezelf, maar voor de zekerheid liep ik met een grote boog om hem heen even later kwam ik een man en vrouw die hun hond uitlieten me groete ik stamelde een beetje en groeten terug.
Deze 2 hadden de man ook opgewerkt en kwamen hem tegenmoet de hond gromde en werkte enorm tegen, de man stopte en de vrouw legde haar hand op zijn schouder. toen gebeurde alles razend snel de man draaide zich op en pakte de hand van de vrouw beet en beet met volle kracht in haar pols, de hond blafte loud en bewoog heen en weer, terwijl de anderen man bevroren leek te zijn van de schrik viel de vrouw gillend neer op de grond, de vreemde man rende naar de anderen man toe een sprong boven op hem, de arme man probeerde hem gillend van zich af te slaan, ik twijfelde of ik in zou grijpen "droom ik.." stamelde ik. ik verbannde alle enge ideeën en wou net te hulo schieten
tot ik die net gebeten vrouw op zag staan met vreemde holle ogen, zij kwam ook op de gillende man af en samen met de enge man scheurde zij de arme kerel open,op dit moment
wist ik wat ik moest doen.. RENNEN!

aan gekomen bij de monteur was er niemand mee ik hield mijn zwaard nog steeds in mijn handen en hield me kalm en gefocust.
ik speurden het terrein af en had niks gevonden van de eigenaar, hij was vertrokken toen het alarm werd geblazen "slim van hem anders had ik hem zelf moeten neerhalen en ik hoopte mijn zwaard nog niet gebruikt te hebben "

Ik vond zowaar wat benzine, "leuk maar daar heb ik nog niks aan".
ik zocht veder naar een cross motor maar elke cros motor die ik vond was uit elkaar gehaald.
ik liep wat door en zag daar het beste wat me die dag was overkomen. "een quad Nice, nu hoef ik niet perse de snelweg op en kan ik ook door duinen en bos".
Ik was op het punt om de benzine in de quad te gieten toen ik de stem van onze TvH forum beheerder horen door spiekers rond het terrein.

Godzijdank zijn er meerdere die we kennen die het overleefd hebben. Met een kalm maar nog altijd nerveuze stem spreekt hij het volgende;

Attentie attentie!! Mensen die nog leven, er is een veilige plek bescherm tegen zombies! Hierbij roep ik iedereen op om hierheen te komen totdat de leger komt om ons naar een veilig plek te brengen, wij bevinden ons in Utrecht in de buurt van Station Ut--...

"Utrecht dus, ik hoop voor hem dat er geen zombies bij mij in de buurt zijn want dan heb ik zowaar een probleem" ik gieten snel de benzine in de quad en reed weg nog niet richting Utrecht daar zou het nog vol zetten met die dooien kerels.
ik ging naar oenen de plek waar ik afgesproken heb mijn vrienden (mijn vrienden en ik hebben een plan gemaakt stap 1 we verzamelen ons bij een vriend van mij Jairo Hernandes).

ik reed richting oenen toen ik er daar een zag een zombie ze zagen er uit zoals ik dacht dood.
ik trok mijn zwaard en maakten me klaar voor de slag. SLASH.
"hun hoofden gaan er nog vrij snel af goed om te weten"
ik was bij mijn vriend waar ik hem en zijn familie aantrof ze waren zoals ik al dacht goed beschermd met luchtbuxen en van die zwaarden die je in piraten films zou zien.

ik ging naar binnen met mijn zwaard in mijn handen.
ik zag een zwaard neerdalen richting mijn hoofd ik hat gelukig de klap kunnen pareren.

"jai"
"Stan? nu all hier?"
"wat is er is het erg?"
"Nee gewoon verast"
"mooi weet jij of Ide dezen kant op komt of niet?"
"ik heb all contact gemaakt hij probeert richting Schiphol te gaan"
"weet hij niet dat het daar waarschijnlijk helemaal verstopt is met Zombies!?"
"ik heb het gezegd maar hij zei dat hij het risico moest nemen"
"oke maar zijn jullie allemaal ongedeerd?"
"wij wel"
"oké waar gaan wij naartoe?"
"ik heb nog geen idee maar eerst eens drinken we moeten niet vergeten niet uitte drogen"
"en gelijk heb je"

dus we dronken wat cola en keken hun huis nog even rond voor spullen.
we vonden wat kool wat ik graag wou meenemen en aten nog wat bonnen.

"Jai is er nog een winkel in oenen waar we wat spullen kunnen halen"
"ik vrees van niet mischien de groenten boer en de slager"
"waar is die slager?"
"hier aan het eindt van de straat hoezo?"
"dan moeten we hier nu weg"
"waarom?"
op dat moment hoorden we gebonk van buiten bei de poort

"Shit"
"daarom"
"huh?"
"daarom moeten we weg vlees geur trekt natuurlijk vleeseters aan"
"hoe wil je weg?"
"kan ik kiezen?"
"een beetje....door de velden over de weg met de auto of op je quat"
"ik neem de quat door het veld.
"wij gaan met de auto over de weg"
"o stan waar wil je naar toe?"
"Naar Utrecht!"

(Cupcake crashes in!!!!!)


Ik staar naar mijn koffer. Alles zit erin wat ik denk nodig te hebben. De harde gil die ik buiten op straat hoor laat me weer schrikken. Mijn moeder zei dat het virus onschuldig was en dat ze er in een mum van tijd een medicijn voor hadden. Ik geloofde haar ... totdat mijn zus ineens ziek werd. Zelfs de beste artsen konden niet vinden wat het was en voor ik het wist vond ik haar vanacht in de keuken terwijl ze de kat aan het opeten was. Ik verschuilde me, maar ze hoorde mijn angstvallige gesnik. De rest daarna gebeurde allemaal met een waas voor mijn ogen, maar wat ik me nog duidelijk herinner is het gevoel dat je krijgt als je je eigen zus vermoord.

Ik schud mijn hoofd in de hoop de gruwelijke herinneringen te vergeten. Mijn zus is dood en mijn ouders zijn een slapen een weekendje bij mijn tante en oom. En ik zit hier alleen terwijl de apocalypse is begonnen.
Ik rits mijn koffer dicht en steek het broodmes, waar nog een beetje bloed op zit, tussen mijn riem. Ik kan mezelf niet verschuilen hier... Ik moet een veilige plek zien te vinden. Ik probeer nog één keer de tv aan te zetten, maar te vergeefs. Het gegil dat ik hoor laat me constant schrikken.

Oppnieuw kijk ik tussen de gordijnen door naar buiten. De straat lijkt verlaten. Nu is mijn kans! Ik ren naar buiten en ram op de deur van mijn buren. Hoe meer mensen, hoe sterker we staan, denk ik. De deur gaat met het herkenbare gekraak open, maar ik zie niet mijn buurmeisje voor me staan zoals ik me haar herinner...

één ding was voor mij duidelijk ik had ergens de verkeerden afslag want wat ik zag was geen utrecht.
ik had ergens de verkeerden afslag genomen en mijn quat was leeg.
"shit, hmpf, nou eerst maar eens kijken waar ik ben" ik trok mijn zwaard en liep door.
"bij nader inzien beter iets te drinken zoeken" ik liep door en stopte en schuilden achter een container.
drie zombies liepen langs me en ik kon zien dat er zo nog meer aan kwamen.
"beter gebruik ik niet mijn luchtbux te veel lawaai zou alleen maar meer aan trekken"
ik bedacht me dat ik beter over de daken kon dus ik ging een huis naar binnen
"uuuuulllllhhhhh"
ik draaide me om en zag er een aan komen rennen, ik trok mijn zwaard en door boorden zijn hoofd.
"ik moet op mijn hoede zijn dit is de eerste keer dat er zoveel zijn"
(want zoals ik al had verteld mijn dorpje was nog niet ge infecteert).
ik liep omhoog en zag een koelkast.
"jes"
ik keek en er zat nog een flesje spa blauw in.
"klok....ugff"
"sloom drinken Stan rustig jongen goed zo......"
ik bedacht me dat ik zowaar tegen mijzelf aan het praten was.
"ik moet snel iemand vinden ik wordt helemaal gek"
rustig dronk ik het flesje op en zag nog wat appels liggen"
ik checkte of ze schoon waren en at ze op.
ik nam er 2 mee en ging verder naar boven.
"uuuuuullllhhhhh"
klang slash.
ik ging de badkamer in.
ik zag een raam waardoor ik naar boven kon maar eerst toilet.
toen ik klaar was ging ik op het dak en bleef lopen.
"sjezus het zijn er duizenden"
"één ding is zeker ik ben niet in een dorpje"
Ik liep door en zag toen een bordje er stond
"Welkom in Apeldoorn"
"ik had mijn kaart moeten gebruiken"
ik ging veder over de daken en zag daar een meisje op het dak schuilen.
ik pakten mijn zwaard stevig vast en liep richting dat meisje.
"jij daar"
"huh?"
"een beweeg ging en ik vermoord je..."
"nee alsjeblieft niet!'
"zagjes we willen niet dat alle zombies ons horen"
"oke"
"wie ben jij"
"waarom......"
"wat waarom"
"waarom wil je dat weten"
"zeg nou maar gewoon"
"mijn naam is Ankie"
eindelijk een ander levend mens mooi eerst even vragen waar ze vandaan komt en dat ze mischien gebeten is...hopen van niet.
"dus Ankie waar kom je vandaan"
ze stond op en wou naar mij toe lopen
"blijf waar je bent"
"o..ik kom uit Deventer"
"Deventer dat is een eind verderop"
"ja....."
"Ankie ben je gebeten"
"nee....."
"oke want als je dat wel bent ik heb een medicijn"
"nee ik ben echt niet gebeten"
"mooi want ik heb geen medicijn"
"wat?"
"even kijken of je echt niet gebeten bent.
maar Ankie ben je helemaal alleen? en hoe heb je de zombies op afstand gehouden?"
"ik ben nu alleen...... mijn vader en moeder waren eerst bij mij die hielden ze van me weg met een keuken mes.."
"Wil je mischien met mij mee?"
"echt?"
"Ja als je niet mee wilt laat ik je wel achter doei"
"nee wacht. wie ben jij"
"mijn naam is Komodostach. maar noem me maar Komodo"
"oké kan ik misschien toch mee"
"tuurlijk"
"Waar gaan we heen?"
"ik wou naar een plek waar we mischien medicatie voedsel of wapens kunnen komen. trouwens heb je zelf een wapen of dergelijke? "
"nee sorry"
"uuuuuulllllllhhhhhh"
"huh"
"aaahhhhhh!"

Ik rende en rende
mijn hoofd vol met gedachtes,omdat ik merkte dat ik niet meer kon sprongen ik ergens de bosjes in en kwam hijgend op adem, in het bos zou ik wel veilig zijn dacht ik bij mezelf,
met moeite dwong ik me rustig na te laten denken, Ik had nu geen medicatie, geen voedsel ( ik prinkte een traanje weg) en geen drinken, dus ik kon hooguit een dagje overleven....
en als dat wel kon... tja dan had ik me paniek aanvallen die vast door de situatie en het gevrek aan medicijnen steeds vaker voor zouden komen.. "shit"mopelde ik.
Na veel gepijnz besloot ik via de polder een boerderij op te zoeken en daar naar voedingsmiddelen te zoeken, ik pakte een stevige stok en keek er na"..." mijn gedachtes dwaalde af naar mijn kinder tijd hoe ik altijd buiten speelde met stokken inslaan op demonen die ik zelf had verzonnen een glimlach onstond op mijn gezicht"nou..dit keer sla ik dus echte demonen..."grapte ik. Ik stond op en liep richting de polder in de wijk hoorde ik geschreeuw auto alarmen.. ik negeerde het want ik zal dat nooit overleven eerst mijn eigen leven zekerheid geven en dan redde wat ik redde kan als ik op dat moment geen pussy ben dacht bij me zelf..