van Remilia~ di aug 26, 2014 11:42 pmIk kijk nog één keer om voordat ik de boot instap. Oh, hoe erg ik hoopte dat ik weer gauw grond onder mijn voeten zou kunnen voelen en hoe erg ik hoopte dat de reis ons goed zou vergaan. Ik hield niet van varen, ik bleef liever aan wal maar een betere optie was er momenteel niet. There was absolutely nowhere to go. “Stap je nog in?”vraagt Faolinn. Plots realiseer ik me dat ik al een tijdje recht voor me uit stond te staren en Faolinn en Rage al een tijdje op me zaten te wachten. “J-ja!” stamel ik. De boot was een sloep van een wat klein formaat. Het besturen van een groter boot zou te lastig worden voor ons drietjes en de andere boten waren meer geschikt voor het varen op open water. Ik stop mijn linkerbeen in de sloep en wanneer ik mijn andere been er ook in wil plaatsen, wiebelt de sloep zachtjes heen en weer op het water. Ik ga naast Rage zitten terwijl Faolinn met zijn hand de motor probeert te bedienen. Probeert. “Wel godver..!” horen we Faolinn zachtjes vloeken. “Waarom start die pokkeding niet!” Rage schuift dichter naar Faolinn toe en probeert het probleem te vinden. Al gauw vindt hij die. “De brandstof is op, als we de boot weer van brandstof voorzien, zullen we gauw genoeg kunnen varen.”
Een briesje streelt mijn gezicht en ik voelde me al snel op mijn gemak in de boot toen we begonnen met varen. Achterin de boot vonden we nog een jerrycan met diesel en was het probleem gelukkig al heel snel verholpen. Ik slaak een gerustgestelde zucht. De wind waaide mijn zorgen en gedachten weg en het geluid van water dat doormidden werd gespleten door een boot zorgden bij mij voor een rustgevend gevoel. Ik sluit mijn ogen even en als ik die weer open zie ik Marken liggen. Het eiland is zeker veel groter dan dat het eruit zag vanaf de dijk in Monnickendam. Zodra we er langs varen mindert Faolinn vaart en proberen we te kijken of er nog een teken van leven is. Het enige teken wat we vonden was die van de dood. Lijken hier en daar, net als de zombies die er tussen liepen. Op een weg zien we twee zombies naast mekaar in het rond struinen. Een van de twee kijkt me ineens strak in de ogen aan en slaat een afschuwelijke en lugubere kreet. Ik draai mijn hoofd weg en Faolinn besluit de tempo weer op te voeren.
Een klein halfuurtje later, als Marken al lang achter ons ligt, bereiken we de jachthaven. Ik stap de boot uit en rek even mijn benen. Vanuit mijn rechter ooghoek zie ik hoe Rage twee jerrycans met diesel de boot in plaatst. Ik loop, een beetje wankelend, naar Faolinn toe die een paar meter verderop staat. Ik tik hem aan en wijs zonder iets te zeggen naar een klein winkeltje die zo’n 30 meter van ons vandaan staat. “Aha, de havenwinkel,” mompelt hij. “Daar liggen een hoop spullen die van waarde voor ons kunnen zijn.” Ik knik. “Ik verwacht alleen niet dat de deur nu zomaar open staat. Hoe komen we ín die winkel zónder daarbij de aandacht te trekken van die rondlopende lelijkerds hier?” Faolinn zwijgt even en kijkt diep voor zich uit. Rage komt erbij staan en vraagt wat er loos is. Nadat ik hem het probleem heb uitgelegd haalt hij zijn schouders op. “We kunnen gewoon een ruit inslaan en gewoon proberen snel te doen. “ Ik schud mijn hoofd driftig. “We weten niet hoe ver weg de dichtstbijzijnde zombie hier van ons verwijderd is.” Opeens zie ik dat Faolinn mijn ketting, die ik om mijn hals heb hangen, wel erg aandachtig bekijkt. “Wat is het?” vraagt hij. “Een…een ketting,”antwoord ik onzeker. Hij schudt zijn hoofd. “Nee, ik bedoel, wát voor steen is het?” Ik grijp mijn ketting vast en voel met mijn vingers aan de grote kristal die er onder hangt. “Het is een diamant. Van mijn moeder gekregen,”zeg ik dan. “Zeker weten? Zou ik het dan misschien even van je kunnen lenen?”vraagt Faolinn ineens. Geschrokken doe ik een stap naar achteren en wanneer ik hem wil vertellen dat ik mijn ketting niet weggeef, zie ik hoe Rage een “Óóóóóóóh” gezicht maakt naar Faolinn. Hij heeft al duidelijk door wat Faolinn van plan is, maar ik snap er nog niks van. “Ik denk dat Faolinn met je diamant in het raam zal proberen te snijden en dan zo een gat erin zal maken” legt Rage uit. “Als we nou onderin het glas een rondje kunnen snijden, dan drukken we het glas naar binnen zonder dat het hard naar binnen valt en breekt. Het geluid zal minimaal zijn. Daarna kruipen twee mensen naar binnen en houdt één persoon de wacht.” Na deze verklaring geef ik met tegenzin mijn ketting aan Faolinn af. “Maar..,”mompel ik “Zal het niet lastig worden om een gat in een raam te snijden zonder ondergrond?” Rage haalt zijn schouders op. “Het valt te proberen.” Faolinn drukt zijn hand tegen het raam aan en kijkt ons tevreden aan. “Het glas is gelukkig relatief dun, dit zou kunnen werken.” Hij gaat op zijn knieën zitten en probeert in het glas te snijden, totdat er een grote cirkel in het glas is ontstaan. Zachtjes probeer hij het glas naar binnen te drukken en…plop! Zonder weinig moeite en geluid valt het stuk ronde glas naar achteren en Rage moet moeite doen om zijn juich te onderdrukken. Mijn mond valt van verbazing een beetje open. Ik had niet gedacht dat dit echt zou werken. Enthousiast klopt Rage me op mijn schouders. “Okay! Okay! Faolinn heeft het glas gesneden voor zijn formaat, daar pas ik niet in. Ga jij met hem mee naar binnen, get yo stuff and then get the fuck back! Ik zal hier de wacht houden. “ Ik lach om Rage zijn opgewondenheid die hij probeert te verdringen. “Maar wat als er een stel zombies aan komen? Hoe waarschuw je ons dan?”vraag ik hem. Rage haalt uit zijn zak een fluitje tevoorschijn. “Dan zal ik hard op deze motherfucker gaan blazen.” Ik knik, geef Rage een vriendelijke stomp op zijn schouder en kruip dan samen met Faolinn door het gat de winkel binnen.
Eenmaal binnen staat het vol met spullen die we kunnen meenemen.Touwen, brandstof, gasflessen en zelfs een EHBO doos. Ik graai alles wat ik te pakken kan nemen en klem het stevig in mijn handen vast. Door de gat in het raam plaats ik de grote spullen, zoals jerrycans naar buiten. Rage pakt ze vervolgens op en probeert de boot in te laden, terwijl hij nauwkeurig een oogje in het zeil houdt. Ik pak net nog een jerrycan op als ik Faolinn achterin de winkel ineens een gilletje hoor slaken. Geschrokken laat ik de jerrycan vallen. Die valt precies op mijn grote teen en al vloekend grijp ik het vast. “Au, what the fu..” Ik stop met praten als ik Faolinn zijn gezicht om een hoekje vandaan zie komen. Hij is lijkbleek en heeft kleine zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd. “De eigenaar van de winkel ligt hier..”zegt hij hees. “Hij heeft zichzelf in het hoofd neergeschoten.” Er valt even een stilte. “Pak de wapen op!”sis ik. “En snel!” Faolinn hoort me niet. “Wat zei j-“ Ik zie zijn lippen bewegen maar het geluid dat eruit hoort te komen wordt overdonderd door een ander geluid. Zijn geluid wordt overschreden door de knoertharde schelle gefluit van Rage. De haren staan rechtop mijn rug. Nog nooit heeft dit geluid mij zo eng in de oren geklonken.
Een briesje streelt mijn gezicht en ik voelde me al snel op mijn gemak in de boot toen we begonnen met varen. Achterin de boot vonden we nog een jerrycan met diesel en was het probleem gelukkig al heel snel verholpen. Ik slaak een gerustgestelde zucht. De wind waaide mijn zorgen en gedachten weg en het geluid van water dat doormidden werd gespleten door een boot zorgden bij mij voor een rustgevend gevoel. Ik sluit mijn ogen even en als ik die weer open zie ik Marken liggen. Het eiland is zeker veel groter dan dat het eruit zag vanaf de dijk in Monnickendam. Zodra we er langs varen mindert Faolinn vaart en proberen we te kijken of er nog een teken van leven is. Het enige teken wat we vonden was die van de dood. Lijken hier en daar, net als de zombies die er tussen liepen. Op een weg zien we twee zombies naast mekaar in het rond struinen. Een van de twee kijkt me ineens strak in de ogen aan en slaat een afschuwelijke en lugubere kreet. Ik draai mijn hoofd weg en Faolinn besluit de tempo weer op te voeren.
Een klein halfuurtje later, als Marken al lang achter ons ligt, bereiken we de jachthaven. Ik stap de boot uit en rek even mijn benen. Vanuit mijn rechter ooghoek zie ik hoe Rage twee jerrycans met diesel de boot in plaatst. Ik loop, een beetje wankelend, naar Faolinn toe die een paar meter verderop staat. Ik tik hem aan en wijs zonder iets te zeggen naar een klein winkeltje die zo’n 30 meter van ons vandaan staat. “Aha, de havenwinkel,” mompelt hij. “Daar liggen een hoop spullen die van waarde voor ons kunnen zijn.” Ik knik. “Ik verwacht alleen niet dat de deur nu zomaar open staat. Hoe komen we ín die winkel zónder daarbij de aandacht te trekken van die rondlopende lelijkerds hier?” Faolinn zwijgt even en kijkt diep voor zich uit. Rage komt erbij staan en vraagt wat er loos is. Nadat ik hem het probleem heb uitgelegd haalt hij zijn schouders op. “We kunnen gewoon een ruit inslaan en gewoon proberen snel te doen. “ Ik schud mijn hoofd driftig. “We weten niet hoe ver weg de dichtstbijzijnde zombie hier van ons verwijderd is.” Opeens zie ik dat Faolinn mijn ketting, die ik om mijn hals heb hangen, wel erg aandachtig bekijkt. “Wat is het?” vraagt hij. “Een…een ketting,”antwoord ik onzeker. Hij schudt zijn hoofd. “Nee, ik bedoel, wát voor steen is het?” Ik grijp mijn ketting vast en voel met mijn vingers aan de grote kristal die er onder hangt. “Het is een diamant. Van mijn moeder gekregen,”zeg ik dan. “Zeker weten? Zou ik het dan misschien even van je kunnen lenen?”vraagt Faolinn ineens. Geschrokken doe ik een stap naar achteren en wanneer ik hem wil vertellen dat ik mijn ketting niet weggeef, zie ik hoe Rage een “Óóóóóóóh” gezicht maakt naar Faolinn. Hij heeft al duidelijk door wat Faolinn van plan is, maar ik snap er nog niks van. “Ik denk dat Faolinn met je diamant in het raam zal proberen te snijden en dan zo een gat erin zal maken” legt Rage uit. “Als we nou onderin het glas een rondje kunnen snijden, dan drukken we het glas naar binnen zonder dat het hard naar binnen valt en breekt. Het geluid zal minimaal zijn. Daarna kruipen twee mensen naar binnen en houdt één persoon de wacht.” Na deze verklaring geef ik met tegenzin mijn ketting aan Faolinn af. “Maar..,”mompel ik “Zal het niet lastig worden om een gat in een raam te snijden zonder ondergrond?” Rage haalt zijn schouders op. “Het valt te proberen.” Faolinn drukt zijn hand tegen het raam aan en kijkt ons tevreden aan. “Het glas is gelukkig relatief dun, dit zou kunnen werken.” Hij gaat op zijn knieën zitten en probeert in het glas te snijden, totdat er een grote cirkel in het glas is ontstaan. Zachtjes probeer hij het glas naar binnen te drukken en…plop! Zonder weinig moeite en geluid valt het stuk ronde glas naar achteren en Rage moet moeite doen om zijn juich te onderdrukken. Mijn mond valt van verbazing een beetje open. Ik had niet gedacht dat dit echt zou werken. Enthousiast klopt Rage me op mijn schouders. “Okay! Okay! Faolinn heeft het glas gesneden voor zijn formaat, daar pas ik niet in. Ga jij met hem mee naar binnen, get yo stuff and then get the fuck back! Ik zal hier de wacht houden. “ Ik lach om Rage zijn opgewondenheid die hij probeert te verdringen. “Maar wat als er een stel zombies aan komen? Hoe waarschuw je ons dan?”vraag ik hem. Rage haalt uit zijn zak een fluitje tevoorschijn. “Dan zal ik hard op deze motherfucker gaan blazen.” Ik knik, geef Rage een vriendelijke stomp op zijn schouder en kruip dan samen met Faolinn door het gat de winkel binnen.
Eenmaal binnen staat het vol met spullen die we kunnen meenemen.Touwen, brandstof, gasflessen en zelfs een EHBO doos. Ik graai alles wat ik te pakken kan nemen en klem het stevig in mijn handen vast. Door de gat in het raam plaats ik de grote spullen, zoals jerrycans naar buiten. Rage pakt ze vervolgens op en probeert de boot in te laden, terwijl hij nauwkeurig een oogje in het zeil houdt. Ik pak net nog een jerrycan op als ik Faolinn achterin de winkel ineens een gilletje hoor slaken. Geschrokken laat ik de jerrycan vallen. Die valt precies op mijn grote teen en al vloekend grijp ik het vast. “Au, what the fu..” Ik stop met praten als ik Faolinn zijn gezicht om een hoekje vandaan zie komen. Hij is lijkbleek en heeft kleine zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd. “De eigenaar van de winkel ligt hier..”zegt hij hees. “Hij heeft zichzelf in het hoofd neergeschoten.” Er valt even een stilte. “Pak de wapen op!”sis ik. “En snel!” Faolinn hoort me niet. “Wat zei j-“ Ik zie zijn lippen bewegen maar het geluid dat eruit hoort te komen wordt overdonderd door een ander geluid. Zijn geluid wordt overschreden door de knoertharde schelle gefluit van Rage. De haren staan rechtop mijn rug. Nog nooit heeft dit geluid mij zo eng in de oren geklonken.
