TvH - It's a Zombie World

(ok, het is mijn eeste post, maar nummer twee volgt vanavond, en drie morgen, dus ik kan nog wel mee doen =) )


“Kuch.” Ik kijk opzij. De man die naast me in de wachtkamer zit is al de hele tijd aan het hoesten. Ik word er onrustig van, ik voel me sowieso onrustig de laatste tijd. Er dreigt iets. De man ziet er heel bleek uit, bijna groenig. Net als ik verderop wil gaan zitten, wordt hij weggeroepen door de doktersassistent. “Eindelijk.” Ik denk het alleen en zeg het net niet hardop. Dan komt er een vrouw binnen. Ze ademt zwaar en strompelt naar de balie. “Ik heb nu een dokter nodig.” Ze leunt op de balie en draait zich naar ons. Ook zij is extreem bleek, maar in tegenstelling tot de man lijkt dit niet op een verkoudheid. “Wat is er gebeurd?” vraag de assistent aan de vrouw. “In de stad, overal, zieke mensen, en eentje raakte me aan, hij nam een hap! En hap! Uit mijn oor. Kijk!” De vrouw trekt de assistent naar beneden. De assistent gilt. Ik weet niet wat ik moet doen. De anderen in de wachtkamer kijken elkaar vertwijfeld aan. Ook zij weten het niet. Dan laat de vrouw los. Ze valt op de grond. De assistent kijkt haar bang aan, de huisarts komt aangerend. “Wat ik er hier aan de hand?” Dan ziet hij de vrouw. Hij loopt er naartoe en voelt haar pols. Hij schudt zijn hoofd. “Geen pols. Kan iemand de defibrillator halen, snel!” De man die naast me zit snel er naartoe en geeft de defibrillator aan de huisarts. Hij laadt en geeft de vrouw een schok. Na vier keer te hebben geschokt schudt hij zijn hoofd. “Ik mag dit niet meer doen. Sorry dat jullie dit hebben moeten zien.” Hij staat op en draait zich van de dode vrouw af. Dan zie ik haar arm bewegen. “Dokter.” Zegt de oude vrouw naast me. “Dokter!” roepen de anderen in de kamer. Hij kijkt op. Dan zien we de vrouw achter hem verschijnen. Ze bijt hem in zijn nek, het bloed spuit er uit, maar de vrouw blijft staan. “Honger.”
De paniek breekt uit. De oude vrouw naast me kan niet stoppen met gillen. Een man van in de veertig die tegenover mij zit pakt zijn stoel op en gooit deze tegen het raam. Het gaat niet kapot. Ik pak mijn eigen stoel en gooi deze er achter aan. Nu breekt het glas. Ik en de man springen er door. De oude vrouw wil volgen, maar de zombievrouw pakt haar vast. Het laatst wat ik van haar zie als ik wegren is een blik. Een blik van honger.
Ik ren. Ik ren zo hard als ik kan, op naar mijn fiets. Ik zie de fiets staan. Ik steek mijn sleutel in het blauwe slot en spring snel op mijn fiets. Ik moet hier weg. Ik moet naar huis. Of naar school. Nee, niet naar school. Ik moet naar huis. Daar is het veilig, daar zijn er niet veel mensen, daar kan de deur tenminste op slot. Ik fiets snel door. De huisartsenpost zit in de stad, Vreewijk is ene kwartier verder. Als ik langs de Kuip fiets zie ik een afzetting. Net nu. Net nu ik op het punt sta opgegeten te worden door zombies. Ja, zombies, wat had de vrouw anders kunnen zijn? Een kannibaal met een griepje? Ik race terug naar de stad, na een kwartier ben ik bij mijn stille plekje. Onder de Erasmusbrug. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik pak mijn telefoon. Ik moet mijn vreind spreken. "Dit nummer is niet beschikbaar." Dan Olly maar. "Dit nummer is niet beschikbaar." Ik kijk op het scherm. Batterij leeg en geen bereik. Dit kan niet erger.

De postscounts op het moment is het volgende;

Rage - 3 (antwoord op vragen en status update posts tellen niet mee)
Faolinn - 3
UNOwen - 2
Zigzagwolf - 3
Khelekgil - 3
TH-chen - 1
TheEternalMokou - 1
Mr Kriesebo - 5
RemiliaxScarlet - 2
Remilia~ - 1
Wolfie559 - 2
Olly - 2
Theedoekje - 2

Op het moment mogen Rage (behalve antwoordposts), Khelekgil, Zigzagwolf, Mr. Kriesebo en Faolinn niet posten.

Ik laat me zakken op de trap. De Maas golft en er drijven wat bootjes. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik hoor nog auto’s over de brug gaan. De invasie is dus pas net begonnen. Er zijn nog normale levende mensen onder ons. Maar toch. Dit is het drukste gebied van de stad, ik kan hier nooit lang veilig blijven. Ik moet weg. Mijn adem begint te schokken. Het dringt nu pas tot me door dat iedereen die ik ken misschien wel dood is. Of een zombie. Ik sta op. Ik wil hier niet blijven. Ik heb geen idee waar ik dan wel naartoe moet, maar ik moet blijven bewegen. Dan zie ik een gele stip verschijnen op het water. De watertaxi. Zal ik? Ja, ik neem de watertaxi. Die gaat naar Dordrecht, als het goed is. Met één tussenstop. Ik zie wel waar ik er uit ga. Ik ren naar de halte. Net op tijd. De watertaxi is bijna helemaal leeg. Ik ga zitten bij het raam in de hoek. Het is een wonder dat ik mijn OV-kaart bij me heb. Die heb ik anders nooit bij me. Alsof ik het wist. Maar dat is verbeelding. De taxi vaart weg. Na drie minuten stopt hij al. “Heijplaat.” Ohja, hier was de tussenstop. Ik stap maar uit. Even controleren of hier nog alles goed is. Ik ren naar de straat met het pleintje. Ik stop bij het nummer wat ik steeds vergeet en kijk naar binnen bij het huis wat op google-streetview een witte lamp heeft hangen maar in het echt niet. Geen tekenen van leven. Ik bel aan. Er wordt niet open gedaan. Ik raak in paniek. Dat kan toch niet? Hier? Hier komt nooit iemand, zeker geen zombie. Ze zitten vast verderop, bij oma. Ik ren naar de hoek van de straat en kijk naar binnen. Ik zie mensen binnen staan, bekende mensen. Gelukkig, Die zijn veilig. Dat komt goed. Ik twijfel, zal ik naar binnen gaan? Of zal ik eerst kijken of de anderen ook veilig zijn? maar mijn gedachtes worden doorbroken. “Winnie? Wat doe jij hier?” Ik draai me om. Een kleine blonde tweedeklasser staat nu voor me. “Kijken of het goed met jullie is.” Hij kijkt me raar aan. Hij weet het dus nog niet. “Ok, geloof me of niet, maar de zombies komen er aan. Breng jezelf in veiligheid, ga naar het huis van je oma, doe de deuren op slot, vergrendel de ramen en zorg voor genoeg eten.” Hij kijkt me ongelovig aan. “Zombies? Jij bent echt raar!” Ik wil boos op hem worden, maar dat mag niet. Hij moet me nu gewoon begrijpen. “Nee, geloof me. breng jezelf alsjeblieft in veiligheid. Zorg dat je dit overleeft. Er moet een manier zijn om te overleven. Dus blij gewoon binnen.” Zijn gezicht betrekt. Ik huil, wat ik nooit heb gedaan in zijn buurt. “Je meent het.” Ik knik. “Ok. Waar ga jij dan eigenlijk naartoe?” “Kijken waar de anderen zijn. Ik weet niet hoe het met mijn familie is, en met Olly, en de anderen.” Hij kijkt me even aan. “Dankje.” Ik glimlach, of probeer dat. Hij loopt weg, naar het hoekhuis. “Wacht.” roep ik. “Kan je alsjeblieft tegen je broer zeggen dat ik er was, en, nouja, dat ik van hem hou en dat dit allemaal wel goed komt?” Hij kijkt een beetje raar, maar knikt. Ik draai me nu weer terug en begin te rennen.
Als ik eerst Heijplaat af kom, ga ik door naar Rhoon. Daar kan ik de metro nemen.

Na een half uur te hebben gerend kom ik hijgend aan bij het station. De lampen zijn uit. De elektrische borden werken niet. Dan pas valt het me op. Overal zijn de lampen uit. Het is al aan het schemeren en ik zie geen straatlantaarn aan. De stroom moet zijn uitgevallen. Dat kan niet anders. Ik ben uitgeput. Als ik op eigen kracht naar huis of naar Barendrecht moet, haal ik dat niet. Niet als ik loop. Ik heb een fiets nodig. Ik loop naar de fietsenstalling en zoek een slecht beveiligde fiets uit. Na even te hebben gewrikt met mijn zakmes, wat ik gelukkig altijd bij me draag, is het slot open. Ik stap op de fiets en rijd weg.

Tegelijkertijd voel ik me ene heldin. Ik heb mijn schoonfamilie gered, ik heb een fiets gestolen, ik heb een zombie aanval overleefd… Best wel tof. Maar dit valt allemaal in het niets, want ik ben praktisch verloren. Ik rij over de Slinge langs het kerkhof. Eigenlijk best dom. Als er zombies zijn, moet er hier een heuse plaag van ze zijn. Maar het valt mee. Ik zie er twee, aan de overkant van de straat. Het is vanaf deze afstand wel veilig, en mijn nieuwsgierigheid zorgt ervoor dat ik me niet kan bedwingen. Ik ga op de tramlijn staan. Ze zien me niet. Maar ik zie hen wel, en eentje herken ik, van de foto’s… Opa? Maar die is al twintig jaar dood. Is hij al twintig jaar een zombie? Ik ben blij. Ik zie mijn opa eindelijk. Maar voor ik naar de overkant ren neemt mijn verstand het weer over. Dat kan niet. Hij is al weg. Geen kans. Ik loop terug naar de fiets en stap op. Eerste halte? Thuis.

3 dagen zijn voorbij, sommigen hebben elkaar gevonden anderen zijn nog alleen, jullie zijn meerdere zombies tegen gekomen en hebben die verslagen, plots...!!

Via verschillende soorten speakers die globaal gelinkt zijn klinkt een bekend stem, en het is van niemand anders dan Urameshiya onze vrolijke Forumbeheerder! (UradoetnietmeeaanderpwaarbijhijdusautomatischeenNPCisgewordenUraenzijnlikenessesbehorentothemalleen)
Godzijdank zijn er meerdere die we kennen die het overleefd hebben. Met een kalm maar nog altijd nerveuze stem spreekt hij het volgende;

Attentie attentie!! Mensen die nog leven, er is een veilige plek bescherm tegen zombies! Hierbij roep ik iedereen op om hierheen te komen totdat de leger komt om ons naar een veilig plek te brengen, wij bevinden ons in Utrecht in de buurt van Station Ut--...

Ura's bericht is afgekapt doordat al het stroom verbruikt is voor de speakers. He shit, nu weten we niet precies waar hij zich bevindt, maar!! We weten wel dat hij in Utrecht is bij een Station dat met Ut begint! Maak haast en vind je weg naar Utrecht!

Hierbij zullen er restricties bijkomen, per 2 dagen mag je maar maximaal 3 posts plaatsen!

Graag wil ik mensen nog een reminder geven om niet Superhero te gaan, kan je uithoudingsvermogen dat wel? Ben je wel echt zo sterk? Superatleet? In It's a Zombie World zijn we heel gewoon het enige dat ongewoon is, zijn de rottende hoop vlees die rondlopen om je op te vreten.

Iedereen krijgt 1 gratis post om aan te geven waar ze zijn, tenzij je echt in Utrecht of in de buurt woont dan kan je daar al zijn, ik verzoek hierbij niet dat mensen toevallig erg in de buurt van Utrecht zijn of al in Utrecht zijn

Approval voor Remilia~ om nog een post te mogen plaatsen. (deze telt mee met het vorige ronde en mag de komende 2 dagen 3 posts plaatsen.)

Uitgeput laat ik me op de grond vallen. Ik voel de vroege ochtendzon op mijn huid schijnen.
De hele nacht heb ik mezelf dingen afgevraagd. Wat als Ian niet dood was? Wat als hij gewoon opstond en zich aan me vastgreep zodat hij zijn balans kon hervinden? Hij was namelijk gewond….
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Nee, ik weet wat ik gezien heb . Naast me ligt Ian’s lijk. Een paar keer heb ik hem van top tot teen bestudeerd en een paar keer heb ik zachtjes zijn naam geroepen, in de hoop dat hij zijn ogen opnieuw zou openen. Ik wil Ian niet alleen laten. Ik kan Ian niet alleen laten. De hele nacht heb ik alleen schuldgevoelens gehad, maar ik weet nu dat ik verder moet. Ik sta op en loop gelijk weg zonder Ian nog aan te kijken. Na drie stappen sta ik alweer stil. Waar wil ik eigenlijk heengaan? Ken ik mensen die hier in de Bijlmeromgeving wonen? Moet ik niet naar Amsterdam Noord gaan om te checken of mijn moeder in orde is? Oh, wat zal ze zich een zorgen maken…
Ik wrijf over mijn kin. Toen ik in Nederland kwam, heb ik als eerst een aantal jaar in de Bijlmer gewoond.
Misschien zou de buurvrouw me kunnen helpen ? Die ben ik dit jaar nog een paar keer in de metro tegengekomen. Dan hoor ik opeens iemand grommen, meteen zoek ik dekking. Ik zie twee vrouwen langslopen. Geen levenden, dat is duidelijk. Ik sluip naar ze toe en grijp de stok waarmee ik ook Ian heb geslagen, stevig vast. Laten we dan maar uitzoeken of het beoefenen van 7 jaar karate nog wat geholpen heeft! Ik ren naar ze toe en sla de hoofd van een vrouw in. De andere vrouw stormt gelijk op me af. Met een paar trucjes die ik van mijn sensei heb geleerd en deze géweldige houten stok, weet ik ook haar neer te halen. Maar mijn actie heeft de aandacht getrokken van andere ondoden en tot mijn grote angst gaat het dit keer niet om 2 zwakke zombie vrouwtjes, maar om een hele groep.
Ik vloek en schreeuw. Waar ben ik in beland? Dan opeens hoor ik een auto aankomen. Hij komt op een enorme vaart op mij en de zombies af. “ AAN DE KANT LUI!” schreeuwt de bestuurder terwijl hij hard op zijn claxon slaat. Hij rijdt de zombies omver en raakt daarbij ook bijna mij. Ik kan in de auto kijken en herken de persoon meteen. Het is Rage! En hij is in orde!
Ik zwaai met mijn armen in de lucht en roep zijn naam.
“ Rage! Godzijdank! Rage, zie je me?! Ik ben het, Remilia!”

Uitgeput stapte ik af. Eindelijk ben ik in Landsmeer. Het was een helse rit geweest. Ik dorstte niet door Amsterdam Noord naar Landsmeer te gaan en in plaats daarvan moest ik over knooppunt 't Schouw. Vóór de zombie-invasie was het aantal ongelukken daar al hoog, nu is het een begraafplaats voor zowel auto's als mensen. Gelukkig was de oversteek zelf niet al te bezaaid met autowrakken en de zombies hadden het gemunt op een auto die ondersteboven lag met luide muziek aan. Een kort spurtje bracht me al in veiligheid.

Het volgende obstakel was de pont naar Landsmeer. Die was niet meer bemand dus moest ik een manier bedenken om hem te bedienen. Eenmaal losgegooid bleek het allemaal kinderlijk eenvoudig te zijn. "Niet te geloven dat die pontbaas hier zo vrolijk dag in dag uit kon staan zeg... Dat hij zich niet dood heeft verveeld..."

Landsmeer was een vreemde ervaring. Ik spoedde me erdoorheen. Het had geen zin om te stoppen aangezien ik al proviand genoeg had. Ik maakte een mental note van de camping. Het zou een goede plek zijn om een tent te jatten voor wanneer ik lang op doorreis was.
Hoe meer ik donker Landsmeer in reed, des te meer zombies ik zag. Gelukkig was ik snel met mijn tweewieler en kon ik problemen omzeilen. Één keer moest ik afstappen en twee zombies aan de kant meppen met mijn boken omdat ik het niet aan durfte er zo dicht langs te fietsen. Godzijdank was de Z-dichtheid (handige term) niet zo laag dat ik daar de tijd voor kon nemen. Ik was nog maar een beginneling in de stijl van het zombie-slachten. Eenmaal aan de kant geschopt hinderden ze me niet meer en kon ik snel langs ze rijden, het zou onnodig zijn geweest mijn bijl bot te maken op hun schedels.
Eenmaal uit het centrum - of meer 'dat wat Landsmeerders hun centrum noemen' - kon ik weer rustig doorfietsen tot aan de boogschietvereniging.
Op het terrein deed ik eerst een snelle scan van de omgeving. Er leek niets rond te lopen dus maakte ik het hek los en deed het achter me dicht. "Niets eruit, niets erin~".
Ik gebruikte de zaklamp van m'n telefoon om naar binnen te schijnen. "Hmm.. nog maar 3 streepjes batterij, ik zal echt iets van een zaklamp moeten fixen...". Kust was veilig dus legde ik mijn hand op de klink.
"...Doh.. natuurlijk zit die op slot, sukkel." Dan maar de achterkant van mijn bijl. Hek was toch dicht dus zombies zou het niet aantrekken. De glasscherven maakten een briljant schouwspel in het maanlicht maar ik nam niet de tijd het te bewonderen.
Na de roep van de natuur beantwoord te hebben maakte ik eerst dat ik zeker wist dat het gebouw werkelijk verlaten was. Vervolgens trok ik de stroomloze koelkast open en trakteerde ik mezelf op een biertje. 'Beter er nu van te genieten dan wanneer ze volledig opgewarmd zijn' Bromde ik tevreden.
Ik liep door de kantine naar de schietbaan en probeerde de deur. Ook deze zat op slot. Logisch, want sommigen schoten hier met zwaar geschut, precies het geschut waar ik op uit was. Ik klokte mijn biertje achterover en gunde me een extra pleziertje: Ik nam een grote aanloop en lanceerde mezelf richting de deur. 'Jaspeeeeeer... KICK!' Met een doffe klap ramden mijn voeten de deur. Vruchteloze poging was het zeker maar zo nu en dan moeten jongens wat stoom af blazen nietwaar?
Bij nadere inspectie had het echter wel degelijk wat geholpen. Het slot was wat verbogen. Met een prachtige trap -dank je wel, kisten aan mijn voeten- brak ik het slot en zwaaide de deur open. De weg naar mijn lange afstandswapens was geopend~
Met nog 3 biertjes in de hand -want niets boeit eventjes- doolde ik langs de verschillende bogen. Toch wist ik waar ik zou eindigen. Mijn hand streelde eventjes over het bijzondere frame, mijn ogen bewonderden de katrollen en mijn arm woog het tegenwicht: de compoundboog die er altijd stond was werkelijk prachtig. Nog nooit had ik er mee geschoten en nu stond ik er zomaar mee in mijn hand.
Voor ik mezelf aan de biertjes begaf wilde ik eerst mijn wapenkeus vast hebben staan. Ik pakte een bosje pijlen en nam mijn positie in op de baan. Ik legde aan, haalde de pees naar achter -man wat ging dat soepel!- en liet de pijl los.
"Ehm.... Ik... Ik mikte eigenlijk op dat andere doel volgens mij" Giechelde ik tegen mezelf. Blijkbaar was ik wat teruggezakt in mijn vaardigheden. Tegen de tijd dat de pijlen op waren had ik echter mezelf weer hervonden. Sterker nog, drie pijlen in de roos was toch echt wel een record voor zover ik me kon herinneren. Die composietboog gaf een aardig voordeel!
Om zeker van mijn zaak te zijn echter pakte ik een tweede bosje pijlen en probeerde ik het met de gebruikelijke bogen die ik hanteerde. De resultaten logen er niet om. De compoundboog zou voortaan mijn kameraad zijn. Het laatste argument dat leidde tot die beslissing vond ik toen ik de pijlen ging halen. Alle pijlen van de composietboog waren dieper in het stro doorgedrongen. Het penetrerend vermogen zou meer dan genoeg moeten zijn om een mensenschedel te splijten.
Tevreden ging ik terug naar de kantine. Een zoektocht door de kastjes leverde een zaklamp en een voorraadje batterijen op. Volledig op m'n gemak barricadeerde ik de tussendeur -"Veiligheid boven alles my dear Faoson!"- en begaf ik me aan een avondje boogschieten in verschillende staten van dronkenschap.

Ik kwam de winkel binnen er was een schemering aanwezig door de ramen in het dak. Op zich was de winkel niet erg groot misschien 7 rayons in totaal. Op mijn hoede voor zombie vriendjes sloop ik door de winkel alles was zo goed als leeg geroofd waarschijnlijk was ik niet de enige die honger had. Het was wel erg stil in de winkel maar ja wat wilde je ook als alles en iedereen een hoopje rottend vlees was en de overlevenden waarschijnlijk niets liever wilden dan mij om zeep helpen. Ik hield me even schuil in een hoekje en keek uit voor zombies. ineens zag ik er eentje langslopen hij kwam de hoek af en liep me voorbij. Ik probeerde kalm te blijven hij bevond zich op maar 2 meter van me vandaan als ik nu bewoog was het gedaan met me.
Ineens stond hij stil en draaide zijn hoofd, zijn doffe ogen keken me recht aan. Enkele seconden gingen voorbij zonder dat er iets gebeurde. Wat vreemd maar ook interessant oftewel zijn die dingen blind of ze kunnen niet goed zijn in het donker. Er kwam een glimlach op mijn lippen dit is mijn kans. Ik zakte een beetje door mijn knieën en mijn hand dwaalde af naar de bokken aan mijn zijde. In 1 snelle trek sloeg ik hem tegen de slaap van de zombie die opzij viel. Dam bedacht ik me dat maakte iets meer lawaai dan gedacht. Ik maakte me klaar voor meer en inderdaad ik hoorde geschuifel en gekreun ze kwamen er aan. in totaal 5, 2 langs rechts en 3 links. Dit word niet mooi vlog mijn houding aannemend begon ik aan de aanval de eerste 2 rechts had ik relatief snel uitgeschakeld met een snelle suburi naar het hoofd en de andere met een slag opzij tegen de slaap. Ik hoorde de andere 3 naderen langs achter ik draaide me om en liet me op 1 knie vallen, vanuit deze positie stoote ik de voorste in de maag waardoor hij achterover viel. de andere 2 gaven me geen tijd en versnelden, ik sprong op en viel ze aan. Met een stevige grip op het handvat sloeg ik eentje op zijn hoofd maar ik voelde de andere dichterbij komen ik had geen tijd om me om te draaien en toe te slaan. Dus als laatste reddingsmiddel greep ik mijn katana op mijn rug. Met schede en al raakte ik hem ook op zijn hoofd, de slag was niet bepaald hard maar het gewicht van het zwaard deed de rest. Ik stond op tussen de lijken die zombie die gevallen was maakte ik snel af en ik ging de winkel door. Ik vond nog een paar blikken bonen en wat knabbels hier en daar, al bij al een geslaagde vondst. Ik zocht nog wat verder en tot mijn opluchting vond ik wat sesamolie. Yes, kassa nu kan ik tenminste mijn katana inolieën. Tevreden ging ik naar buiten de parking op ineens hoorde ik een gekraak. Het was een heleboel gebrabbel het enige dat ik waarnam was: Attentie....Veilige plek..leger...Utrecht. The heck? ,dacht ik, Utrecht? is ook niet bepaald bij de deur en ik weet in godsnaam niet eens waar Utrecht is! wel ja dan houd ik het maar bij plan A op naar Antwerpen en kijken of ik daar ergens een kaart vind of zo. Ik pakte een beschuitje uit mijn tas om op te knabbelen en ging verder richting Antwerpen. Het begon al avond te worden voor ik de stadsrand bereikte, de tocht op zich was vlot gegaan ik vatte moed dat ik het zou overleven en ging verder de stad in niet wetende wat ik er kon verwachten. Ach ja wie niet waagt niet wint zeker?

ik weet niet hoelang geleden het is dat ik nog heb geslapen.... ik begin zelfs te twijfelen ofdat ik ooit in mijn leven wel heb geslapen.. of wie weet mischien BEN ik nu wel aan het slapen en is dit allemaal gewoon 1 rare enge nachtmerrie....

de uitputting nabij ik strompel al bijna even erg als de zombies zelf... ik peins nog eens over voor de zoveeste keer hoe mijn voorruitgang is gegaan tot nu toe... mijn coole leren jas die ik zo graag draag.... 1 mouw kwijt (aan een grijpgrage...dude) en een paar scheuren MAAR nog geen beten...denk ik toch.
1 van mijn 3 flessen ice tea is al leeg.. geweldig..
ik ben al 2 messen kwijt (1 smeet ik naast die grijpgrage zijne kop in een rioolputje de andere verdween in zijn oogkas NO WAY IN HELL DAT IK DIE DERUIT GING HALEN)
dus ik zou nog 3 messen over hebben.
voor de rest heb ik nog al mijn wapens (ideale strategie is die luitjes hun benen onderuitslaan met grootzwaard en dan op de kop inhakken, of de werpbijl in het hoofd smijten... messen zijn niet erg ideaal heb ik al gemerkt).

dus ja strompelend en sleurend (die grote zak voelt aan alsof ik hem met bakstenen heb gevuld en dat grootzwaard krijg ik al nauwelijk opgetild af en toe slepend over de grond) kom ik eindelijk aan... in Antwerpen centraal... tot nu toe de grootste groepen zombies kunnen vermijden wanneer opeens het bericht klinkt van Ura...

ik luister er naar en bedenk dan dat utrecht nog niet zo een slechte plaats is om naartoe te gaan... enige vraag is hoe geraak ik daar..

terwijl ik dit overpeins zie ik opeens een zombie die dat wel veel interresse in mij begint te tonen.

zucht "bol het af...." het word snel genoeg duidelijk dat hij niet van plan is te luisteren dus ik laat de zak vallen (niks nimeer aantrekkend van of het geluid er niet meer lokt) en trek het grootzwaard uit de schede "dit gaat u de kop kosten..." ik wacht geduldig totdat hij een beetje dichterbij komt en zwaai dan met alle macht die ik nog overheb vertikaal naar beneden met het (niet zo) scherpe uiteinde van mijn zwaard.

"KRAK" het zwaard zinkt diep in zijne kop en stopt pas wanneer het pas aan het verhemelte ongeveer zit, dooie maakt wat spastische bewegingen waardoor het zwaard uit mijn handen getrokken word en hij valt dood(er) op de grond...

na wat hijgen en puffen en kijken ofdat er niet nog meer in de buurt zijn (er zitten er een paar een eindje verderop maar ze hebben nog niks gemerkt. probeer ik het zwaard uit terug UIT die gast zijn kop te halen, het lukt niet zo goed en na wat getrek en gesluer word het duidelijk dat de KRAK geluid niet alleen van zijn schedel was, het zwaard breekt af....

"verdomme nummer 34 dat ding kostte meer dan 100 euro..." ik pakte het stuk dat nog heel is (ongeveer de helft afgebroken, wat het een gemene scherpe punt gaf... maar ik was te moe om te realiseren dat dit wapen nu mischien dodelijker was gewroden.) en stak het in de schede...en valt dan op mijn knieen...
het is duidelijk dat de vermoeidheid en de stress mij teveel aan het worden zijn... ik moet slapen... NU

ik kijk vermoeid rond en zie de lokale toiletten op het station. (toevallig ik moest toch naar het toilet) dus ik strompel erheen doe mijn ding, controleer ofdat er geen zombies zijn, sluit metzelf op in een hokje.... en val in slaap.

In de achterbak van een gestolen auto op een weg richting Landsmeer (nou ja, de eigenaar was toch al dood) lag ik te slapen op een veilige plek, eindelijk kon ik wat slapen na een nacht wakker gebleven en wacht te houden. De Red Bulls hielpen een beetje voor de rest moest ik steeds van die klote dingen pissen... Na uren voel ik een por tegen m'n wang maar ik draai om en mompel wat in m'n slaap tot ik een klap krijg. "Rage word eens wakker." Hoor ik Remilia zeggen, 3 dagen geleden was ik haar in Amsterdam Oost tegen gekomen, m'n moeder was veilig met m'n neefjes en m'n tante die in de buurt woonde.

Gapend word ik wakker en stap ik de auto uit en leun tegen de dak. "Wat is er?" gaap ik terwijl ik in m'n gezicht wrijf. "Ik vroeg me af, we rijden al drie dagen rond en hebben spullen gehaald om te overleven, maar heb je ooit wel eens in je achterbak gekeken?" Vroeg ze, ik kijk nog een beetje suf en schudt m'n hoofd. Ik pak de autosleutel en gooi het naar Remilia, in de achterbank pak ik m'n katana en haal het uit z'n houder. "Slim idee, maak de achterbak open en neem afstand, als er iets uitkomt steek ik het neer." Zeg ik en wiebel een beetje bij het lopen. Shit... moet echt nog wakker worden. Remilia knikt en steekt de sleutel in z'n slot, ze draait de sleutel om, opent de achterbak en springt meteen achter uit voor afstand, ik sta gereed met m'n katana om aan te vallen en zucht in opluchting. Er spring geen zombie uit, ik en Remilia kijken in de achterbak en wrijven onze ogen, Remilie geeft een klein duwtje en zegt. "Heb je nou een auto van een gangster gestolen? Gek." Ik moest een klein beetje lachen hierom. "Nee joh, het was een maffiabaas." In de achterbak lagen echte wapens, geweren, netjes weg geborgen met ammunitie en alles.

Voordat we de geweren konden aanraken hoorde we een bekende stem. "Ura." Zeggen we tegelijk, we horen dat er een veilige plek is in Utrecht ergens in de buurt van Station Ut? Hmmmm, ik ken daar wel een paar plekken waar dat zou kunnen zijn. Ik kijk een beetje rond en zit te denken wat ik het beste zou doen, ik zie Remilia een benzine tank (van die plastic dingen) in de achterbak gooien met wat andere spullen om ruimte te maken. "Gaan we nog?" Ik gaap weer en loop naar de deur. "Hmmm, ja, moet nog beetje wakker worden." Ik tik mezelf een paar keer, wrijf in mn ogen en zet m'n bril weer goed. "Let's go." zeg ik en stap de auto in en doe m'n gordel om. Remilia in de passagiersstoel met haar gordel ook om en hapt in een koekje, ik geef gas en begin met beetje moeite weer te rijden. Moet echt nog wennen aan dit ding. Ik rij langs de weiland compleet verlaten. "Dus, we gaan naar Utrecht of eerst Faolinn ophalen?" "Nog niet, we zijn in de buurt van Landsmeer dus Faolinn ophalen als we hem kunnen vinden tenminste... Hopelijk gebruikt ie z'n mad scientist skills om een of ander signaal te maken." zeg ik terwijl ik de auto in bedwang probeer te houden en gelukkig begin ik er beter in te worden. Met gebruik van mijn Samsung Galaxy S3 speel ik wat muziek af om de sfeer minder stil te houden terwijl we richting Landsmeer gaan, op zoek naar vrienden.

"gaap"
Terwijl de goederentrein door de weilanden raast word ik geeuwend wakker.
Hoe lang ik heb geslapen weet ik niet, maar ik weet wel dat ik ontzettend veel honger heb. Mijn tas openmakend kijk ik naar de container. Aan de buitenkant is niet te zien wat er in zit. Nieuwschierig kijk ik of ik het slot los kan peuteren. Dat blijkt helaas onmogelijk te zijn. Ik bedenk me plotseling wat voor een geluk ik eigenlijk had gehad. als die goederentrein niet toevallig voor een rood sein stond was ik vast nooit weggekomen uit Deventer. De trein gaat wat langzamer rijden en we gaan over een brug. Ik heb geen idee welke rivier het is, maar hij ligt vast ver bij Deventer vandaan. Ook begin ik mij af te vragen wie van de personen die ik KEN dit zal gaan overleven. Een aantal van mijn klasgenoten kunnen zich wel verdedigen ,maar hebben geen wapens. De personen die ik ken van scouting weten in iedergeval alles om te overleven. En ik zelf.. Hoe kan het eigenlijk dat ik nog leef? Ik heb waarschijnlijk heel veel geluk gehad, en ik ben nog net op tijd gevlugd. Kauwend op een stuk vlees kijk ik in mijn tas of er nog ergens wat te drinken in zit. Ik ben er zojuist achtergekomen hoe het voelt om werkelijk uitgedroogt te zijn. Dikke tong, pijnlijke adem, geen speeksel in mijn mond en een voordurende misselijkheid. Ik vraag me af wat survivalaars (is dat een woord?)in dit geval zouden doen. (aangezien "survival" Engels is denk ik dat de Nederlandse term "overlevers het- Nee, Blijf focussen! Wat zou zo'n persoon in een situatie als deze doen?) Dan komt er in mijn hoofd een gedachte naar boven. De zin waarmee Bear Grills zo bekend is geworden... Nee, dat niet! Er moet toch een betere manier zijn.. de trein rijd nu over een viaduct. Er is bijna niemand op de weg. Of nou ja, een auto rijd er nog, maar gezien zijn rijgedrag is de persoon achter het stuur er nog erger aan toe dan de gemiddelde zombie. Zijn bijrijder lijkt ook niet zo'n fan te zijn van zijn rijgedrag en terwijl ik de bestuurder zijn raam open zie doen er er een oranje blikje uit gooit rijden ze al onder het viaduct door. Vreemd genoeg niet eens tegen de zijkant op geknalt. Na nog ongeveer een kwartier gereden te hebben mindert de trein vaart. Ik herken de stad, het is Breda. de trein stopt vlak voor het station(vast weer een rood sein en ik probeer er vanaf te klimmen. Zodra ik ook maar tien stappen in de richting van het station heb gezet stort ik neer op de grond. DORST. Ik strompel verder naar het perron en word heel licht in mijn hoofd. Het perron is zo dichtbij, maar tegelijkertijd ook zo verweg.. Om de 2 meter struikel ik en ik begin nu te begrijpen hoe een zombie zich eigenlijk voelt. Terwijl ik dat denk betrap ik mezelf erop dat ik maar op de grond blijf liggen. Veel langer dan nodig. Kreunend sta ik op en leg de laatste meters af naar het perron. Het maakt me niet eens meer uit of ik geinfecteerd raak, het enige wat ik wil is de automaat berijken die nu nog tien meter van me af staat. Negen. Acht. Ik val weer op de grond en mijn rugzak voelt zwaarder dan ooit. Ik doe hem af, sta weer op en loop zo snel als ik kan naar de automaat. Ik pak mijn portomonee uit mijn broekzak en gooi het geld er in. Ik druk op de knop ennnn.... Er gebeurt helemaal niets. Shit, ik was vergeten dat de stroom afgesloten was! Wat een wonder dat de trein nog reed. NS moet vast ergens een noodge- Mijn hoofd begint steeds erger te draaien terwijl ik met mijn zakmes inslaa op de automaat. Na 4 keer zit er een gat in het plastic. Snel stop ik mijn hand in het gat en haal er een fles ChaudFontaine uit. Ik heb het niet zo op water in flessen, maar voor de rest is al het water vast al besmet met dat virus. Ik zet de fles aan mijn mond en neem een grote slok. Direct begint mijn maag zoveel pijn te doen dat ik begin te hoesten en over te geven. Stom. Als je lang niks hebt gedronken moet je het rustig aan doen, anders protesteren je ingewanden. Ik neem voorzichtig een klein slokje. het voelt geweldig om na zo'n lange tijd eindelijk even wat water te kunnen drinken. Ik wil weer de fles in een keer naar binnen gieten maar ik onderdruk het en ga met kleine slokjes verder. Nadat ik op die manier twee flessen heb geledigd ga ik moe tegen de automaat zitten. Ik wil net aan mijn derde fles beginnen als ik plotseing een stem hoor. Ik schrik me kapot en begin om me heen te speuren naar zombies. Gek genoeg zijn er hier geen in de buurt. Er staat alleen een groepje bij de roltrappen, maar dat is zo ver weg, die kunnen mij nooit opgemerkt hebben. Toch? De stem gaat verder: Attentie attentie!! Mensen die nog leven, er is een veilige plek bescherm tegen zombies! Hierbij roep ik iedereen op om hierheen te komen totdat de leger komt om ons naar een veilig plek te brengen, wij bevinden ons in Utrecht in de buurt van Station Ut--...
Ik dacht al dat ik de stem herkende, maar nu weet ik het heel zeker. Het is Urameshiya. om de een of andere reden werdt zijn stem zojuist afgekapt, maar het is toch duidelijk dat hij wil dat iedereen naar Utrecht komt. en dan iets met Station Ut--. "Ook lekker" denk ik. elk station in Utrecht begint met Ut, dus hoe wil je dat ik dat ga vinden. Ironiesch is wel dat ik zeer kort geleden nog door Utrecht kwam. "Goed dan!" zeg ik. "op naar Utre-" op dat moment word ik zelf ook afgekapt, ik val recht voorover op het perron. "Ok" denk ik."ik blijf hier nog even, totdat ik weer wat gezonder ben." Ik kijk in mijn rugtas of ik toevallig ook pijnstillers heb. @&$&! Moeten die nu net weer op een andere plank hebben gestaan? Ik kruip onder een heg en probeer een zo comfortabel mogenlijk plekje te vinden. Ik eet nog wat, sprenkel wat zout in een cirkel om me heen op de grond en probeer te gaan slapen. Probeer.

Haha, alsof ik nu kon slapen. Echt niet. De hele middag was ik groot en flink geweest, nu was het genoeg. In paniek greep ik naar mijn schrijfblok en stootte daarbij de fles wijn om, gelukkig was die nog niet open. Mijn nagels klauwden zich tussen de metalen ringen van het collegeblok, niet veel later had ik het ding tegen mijn gezicht gedrukt. Het huilen was begonnen, eerst heel zachtjes, maar al gauw was ik aan het jammeren. Het besef van de dag sloeg in.
Ik was niet veilig.
Ik moest vluchten.
Mijn ouders waande ik voor dood.
Mijn broertje was dood en ik had het gedaan. Had ik het anders gekund? Ik weet het nog steeds niet. Ik wilde hem zo graag herinneren als wie hij was en niet…niet als één van hen.
Het grootste deel van mijn spullen had ik niet meer.
Waar ik heen zou moeten was me een raadsel, de grote steden waren gevaarlijk.

De eerste vellen papier waren nu doordrenkt met tranen. Ik was de weg volkomen kwijt. Zo heldhaftig als ik me de rest van de dag voelde, zo hopeloos voelde ik me nu. Ik kon niet eens meer schrijven. Misschien moest ik nog maar eens proberen om te gaan slapen.

“Attentie attentie!! Mensen die nog leven, er is een veilige plek bescherm tegen zombies! Hierbij roep ik iedereen op om hierheen te komen totdat de leger komt om ons naar een veilig plek te brengen, wij bevinden ons in Utrecht in de buurt van Station Ut--...” schol het opeens door de hele omgeving. Fijn, nu kon ik nog niet slapen. Welke idioot deed nou zoiets? Waar kwam dat geluid sowieso vandaan? Ik was compleet uit mijn humeur. Hoe meer ik nadacht over de persoon achter deze omroep, hoe kwader ik op hem werd. Echt, als ik die stem nog één keer zou horen dan… dan… Tranen schoten me in de ogen toen ik me realiseerde dat ik zou moorden om die stem nog eens te horen. “Ura!” schreeuwde ik uit. Natuurlijk kreeg ik geen antwoord. “Ik kom naar Utrecht zo gauw ik kan!”
Ura was nog in leven, de anderen van het forum zouden nog een kans hebben. Wie weet was ik mijn beste vriendinnen Theedoekje en Infinnacage niet kwijt, wie weet leefde die goede Rage nog, vast wel, die krijg je niet zo makkelijk klein. De gedachtes aan iedereen suste me. Ik vergat even wat voor monsterlijke daden ik vandaag begaan had en viel met de gedachte van een nog levende vriend in slaap. Ons forum zou een gemeenschap blijven.

Ik kijk door het raam, alles lijkt normaal. Rokus zit op haar plateau, Bandiet op de stoel en Mouzo op tafel. Helemaal normaal. Maar waar zijn mijn ouders? Ik zeg tegen mezelf dat ik me geen zorgen moet maken. Maar dat doe ik wel. Ik pak mijn sleutels uit mijn zak en steek ze in het sleutelgat van de deur. Na een paar keer tegen de verkeerde kant opgedraaid te hebben, ik denk door de zenuwachtigheid, springt de voordeur open. “Hallo?” Geen gehoor. Op de tafel ligt geen briefje. Wel staat de achterdeur open. Ik stap naar buiten, voorzichtig, ik mag geen geluid maken. Ik zie geen mensen, ik zie eigenlijk helemaal niets wat er toe doet. Dat is ook logisch als je naast een flat woont. De spullen van mijn ouders liggen er nog, ze moeten dus thuis zijn. Wel gek, ze laten de deur nooit open. Ik pak een mes uit de keukenla, je weet maar nooit en loop stil de trap op. Alle kamerdeuren staan open. Ik kijk rond op de gang, en in de kamers, niets… Dan komt mijn vader de trap af gerend. Hij ziet me. “Winnie, ren!” Hij stormt langs me. Dan zie ik mijn moeder de trap af komen. Ze… Ze is een zombie. Ik ren mijn vader achterna, hij rent naar buiten. Dan pas zie ik de andere kant van de deur, besmeurd met bloed, dus zo zijn ze naar binnen gekomen. Mijn vader stopt voor me. Hij gaat door zijn rug. Niet nu, gewoon niet nu. Ik ren nog door naar de rand van de tuin. Mijn moeder komt naar buiten en stort zich op mijn vader. Versteend kijk ik toe. Maar dan realiseer ik het me. Ik heb een mes in mijn handen. Alsof ik het nooit eerder heb gedaan pak ik het mes vast. Nu heb ik de moed en de kracht. Ik zet al mijn energie op het mes en ram het door mijn moeder heen. Ze valt neer. Maar het is te laat. Als een hoopje bloed en smurrie liggen mijn ouders op de grond. Ik ren terug naar binnen, het is hier totaal niet veilig. Ik pak drie messen uit de la. Ik ren naar boven om wat van mijn spullen te halen. Een fotoboekje met daarin wat foto’s die ik in Berlijn had gemaakt, schone sokken (NIEMAND DENKT DAAR AAN) en mijn andere zakmessen. Ook pak ik een ketting. Ik wrijf over de steen, het geeft me een sussend gevoel. Ik pak een dun deken, de dagen kunnen kouder worden, en loop naar de badkamer, waar ik het nodige haal. Mijn tas is vol, maar niet erg zwaar. Ik doe mijn lenzen uit en mijn bril op. Handiger…

Ik ga maar eens richting Barendrecht. Daar moet Olly ergens zijn, zij is nu het dichtst bij als het goed is. Ik pak de gestolen fiets uit de tuin en stap op. “Dag huis.” Fluister ik. Ik fiets weg…

Barendrecht is stil. Onderweg zag ik genoeg mensen die Rotterdam uit trokken, maar het lijkt alsof geen van hen hier is. Is dat een goed teken? Dan hoo rik een hard geluid. “Attentie attentie!! Mensen die nog leven, er is een veilige plek bescherm tegen zombies! Hierbij roep ik iedereen op om hierheen te komen totdat de leger komt om ons naar een veilig plek te brengen, wij bevinden ons in Utrecht in de buurt van Station Ut--...” De stem jen ik ergens van. Ik onthou stemmen snel. Maar ik weet niet waarvan. Was het van die ene meeting? Hmm, het kan, het kan zeker. Maargoed, zij leven nog. Samen kunnen we een sterke groep vormen. Ik besluit om me bij hen te voegen. Maar er is een probleem. Hoe? Hoe kom ik in Utrecht? Terwijl ik denk fiets ik verder. Voor ik het weet ben ik naar dat heuveltje gefietst waar Olly ons wel eens naartoe meenam. Ik zie op de top iemand zitten. Ik hoop dat het geen zombie is, maar zeker weten, dat doe ik niet. Misschien is het Olly zelf wel. Het is een slimme plek om te zitten, en waar zou ze anders zo snel naartoe gevluvht kunnen zijn?

Je weet dat je een biertje teveel op had als je wakker wordt op een stapel armbeschermers midden tussen gebroken recurvebogen en doorgehakte strobalen. Je weet dat je meerdere biertjes teveel op had als je ziet dat overal verspreidt pijlen liggen, zelfs op/in de stapel armbeschermers. Maar je weet dat je strontlazarus moet zijn geweest als je gewekt wordt door de stem van Ura die je vertelt naar Utrecht te komen.
Toch wist ik dat het echt was, het was Ura, hij was in leven, de anderen waren in leven, en ik zou ze zien als ik naar Utrecht zou gaan. Maar eerst zou ik Remilia zoeken. Ik kon wel wat gezelschap gebruiken en als ik snel was zou ik d'r nog kunnen ophalen bij d'r thuis voordat ze op eigen houtje was vertrokken!
Mijn enthousiasme zonk even ineen toen ik me bedacht dat ik daarvoor Amsterdam Noord in zou moeten. Met de fiets zou dat gekkenwerk zijn, ik zou nog geen kilometer vorderen voor ik ten onder zou gaan in de hordes die daar rond moesten lopen.
'Wacht eens... een kilometer? Bas zijn bootje! Dat moet nog wel lukken!'
Snel pakte ik pen en papier en stelde ik een plan op. Bas woonde allang gelukkig samen met zijn vriendin dus die zou ik toch niet treffen. Zijn bootje echter zou me helpen veilig Amsterdam Noord door te komen...
(...)
*Kadenk!* Godsamme wat een geluid gaf dat zeg... Maar goed, m'n fiets lag over de schutting, nu de wapens nog. Achter me hoorde ik de zombies al dichterbij schuifelen. Geen tijd om te kijken! Met een zwaai gooide ik mijn rugzak over de schutting en met wat moeite kwam ik er achteraan geklommen. Meteen zodra ik was geland dook ik ineen en speurde de achtertuin af. Ik kreeg de schrik van m'n leven toen ik er eentje tegen de schuifpui zag leunen. "Het arme ding wil vast naar buiten" grinnikte ik, "..Okay ik begin nu zelfs mezelf te irriteren met deze humor... Verder maar weer!"
Weer gooide ik m'n fiets over een schutting, weer gooide ik mijn rugzak er achteraan en weer klom ik met moeite er achteraan. Mijn spieren zijn duidelijk nog niet apocalyps-klaar, maar dat komt vanzelf, zolang ik op blijf passen. Zo volgden er 3 schuttingen. Aan het einde was ik werkelijk uitgeteld. Ik plofte op de tuinbank van familie van den Heuvel en gunde mezelf wat fanta en een broodje -de voorraden van de boogschietvereniging waren overvloedig geweest- waarna ik het bootje inspecteerde.
Alles zag er goed uit. De motor lag in de tuinkast, wist ik, dus ik brak het slot open en monteerde het onding op de beugel. Met de jerrycans benzine die ik aantrof vulde ik de tank en de rest zette ik aan boord.
Ik keek even om naar het huis. Zou ik? Er was nog heel veel plek aan boord, zelfs met mijn fiets erbij, extra voorraden zouden geen kwaad kunnen en een kaart zou me helpen mijn weg te vinden door alle slootjes.
Ik besloot het erop te wagen. De schuifpui begaf het al onder de eerste slag met de bijl -wat een prachtding is het toch- maar ik stapte niet naar binnen. In plaats daarvan wachtte ik op het onvermijdelijke dat zou komen...
Ik moest een brok in mijn keel wegslikken toen ik Teije en Carolien langzaam overeind zag komen van de bank. Dit was verkeerd... Dit was oneerlijk... Dit... En toen ging de knop om. Met een snelle zwaai van mijn bijl kliefde ik Teije's- nee, voormalig Teije's hoofd. Zorgvuldig hield ik de bank tussen voormalig Carolien en mijzelf in terwijl ik de bijl loswrikte uit de schedel. Ik wachtte rustig af tot ze binnen bereik was geschuifeld en spleet toen ook haar hoofd. Ik zou hier niet de originaliteitprijs voor krijgen maar met een bijl was dit de snelste en meest praktische methode. Één snelle schone slag en het was voorbij.
Twee neer... maar ik wist nog van de aanwezigheid van één laatste persoon. Kleine Sam... Zuchtend begaf ik me de trap op naar zijn kamer. Hoe oud zou hij zijn geweest? Was hij niet net naar de brugklas vertrokken?
Daar was zijn kamer. Ik duwde zijn deur open en zag... niets? Zou hij niet thuis zijn geweest tijdens de uitbraak? Mijn brein wilde het uit alle macht geloven en dus vertrok ik naar de garage. Daar stond de prachtige Harley van Teije. Verdomde jammer dat ik niet kon motorrijden. Anders had ik het wel geweten! De schedels in de paintjob zouden zo toepasselijk zijn geweest!
In de zijtassen vond ik wat ik zocht, een heus stratenboek. Snel zocht ik Amsterdam Noord op en stippelde ik in gedachten een route uit. Ik wilde het boek net dichtslaan toen ik een geluid achter me hoorde. Ik draaide me om en wist niet of ik moest schreeuwen of huilen. Daar stond hij, de kleine Sam. Bovenlip opgetrokken tot een vuile grimas, ogen helemaal weggedraaid in zijn oogkassen. Het moment duurde slechts een fractie van een seconde, daarna stortte hij zich op me. Godzijdank had ik m'n leren handschoenen aan, anders was ik er geweest. Met mijn vrije hand stompte ik hem op z'n slaap. Zijn kaken gleden van het soepele leer af en met een doffe klap kwam zijn hoofd op het beton terecht. Te dicht bij mijn voet! Geen tijd om een wapen te grijpen dus tilde ik mijn voet op en liet de zware kist neerkomen op zijn hoofd. Één keer, twee keer, drie keer... De tranen stroomden langs m'n wangen. Iedere keer dat ik stampte perste ik er een 'sorry...' uit.
Na vijf keer stopte ik en wachtte ik even. Hij was nu echt dood. Huiverend verliet ik de berging en liet ik me in een stoel vallen. Daar liet ik ze komen. De hete tranen, de verwarde kreten, de stokkende ademteugen. De wereld viel uiteen en ik moest overleven. Niemand was er om me te helpen. Mijn ouders waren me plotseling ontvallen, net als al mijn vrienden. Mijn vriendin was ver weg, god wat maakte ik me zorgen om haar. Ik huilde tot ik niet meer kon en toen nog een beetje. Na even stil gehangen te hebben op de tafel vermande ik me weer en begon ik proviand bij elkaar te zoeken. Ik stopte alles in tassen en sjouwde het naar het bootje. Na een tweede zoektocht vond ik een matje, slaapzak en een heuse 2 persoons tent. Die gingen ook mee.
"Bij deze verklaar ik dit schip voor vol!" Sprak ik plechtig tijdens het losgooien. Ik keek even om me heen en kon het toen niet laten. Ik zoog mijn longen vol lucht en schreeuwde toen: "SCHIP AHOY! ARR YE STINKIN' WRETCHES! STEER CLEAR OF MY MIGHTY VESSEL OR FEEL THE WRATH OF ME CANNONS! AHAARRR!"
Zo, dat was beter. Op naar Remilia~!
(...)
De slootjes waren een gouden idee geweest. Het duurde dan wel eeuwen voor ik eenmaal in de buurt van de muziekschool was -ik moest helemaal via het IJ want ik wilde niet de boot over een weg heen hoeven dragen- maar ik wist het helemaal zombievrij te redden. Eenmaal aan land was de situatie heel anders helaas. De Z-dichtheid was hier erger dan ik tot nu toe had gezien. Op deze manier vond ik het te gevaarlijk. Ik wist namelijk niet precies waar Remilia woonde, het enige wat ik wist was 'achter de muziekschool' dus dat werd naambordjes afgaan. Niet iets wat je graag doet in een gebied waar het wemelt van zombies.
Snel haalde ik het touw uit mijn rugzak en sneed een stuk af. Ik tikte een ruitje in van een geparkeerde auto een stuk verderop en legde een knoop om de claxon. Toen ik hem strak sjorde gaf de auto het gewenste effect. Wat een kabaal! Snel begaf ik me uit de gevarenzone en startte ik mijn zoektocht.
(...)
Zuchtend zat ik weer in het bootje. Waar Remilia ook was, ze was in ieder geval niet thuis. Omdat ik niet het idee wilde hebben dat ik mezelf voor niets in gevaar had gebracht besloot ik naar mijn oude middelbare school te varen. Remilia zat daar ook op en wellicht was er een commune gevormd.
Eenmaal aangekomen zag ik inderdaad tekenen van leven. De ramen op de onderste verdieping waren gebarricadeerd en op de gymzaal stond een wachtpost met... Godjezus die had een jachtgeweer vast!
Gelukkig was de knul slim genoeg te beseffen dat zombies niet met motorbootjes varen en liet hij me rustig naderen. Ik vroeg hem of er een Remilia~ in het gebouw aanwezig was en gaf hem een beschrijving van hoe Remilia er uit zag. Hij dacht even na en schudde toen het hoofd.
'Sorry brada, ik zou die opvallende naam wel hebben onthouden weet je. Al helemaal als ze echt zo spang eruit ziet als je net zegt.'
Geweldig, eerste levende die ik tegenkom spreekt 'het taaltje'. Ik wil me alweer omdraaien als hij me naroept. "Ey! Moet je niet bij ons chille? We hebben pipa's, niffies, je weet!"
"Nee bedankt! Ik red me wel!" Roep ik achterom en ik zwaai bij wijze van groet. No way dat ik bij zulke gozers op de koffie ga.
Mijn oorspronkelijke enthousiasme is compleet gedecimeerd als ik terug vaar. Ik neem een korte omweg naar het huis van mijn beste vriend Thomas maar besluit toch echt naar Landsmeer terug te keren als ik zie dat er voor de deur van zijn flat werkelijk hordes zombies staan.
"Wel jammer van Anduril en de rest van zijn zwaardenverzameling..." Verzucht ik. Eenmaal aangelegd achter de schietvereniging sleur ik al mijn nieuwe bezittingen naar binnen en zie dan de molotovs staan. Mijn blik gaat even naar de benzine en de vele lege flesjes die ik er afgelopen avond heb 'bijgemaakt'. Dan ontstaat er een idee in mijn hoofd.
Ik pak snel twee molotovs en lucifers en ren naar buiten. Op het hek zet ik de flesjes neer en ik steek ze aan. Op deze manier weten mensen dat hier leven te bekennen is!
De rest van de namiddag besteed ik aan het verbeteren van mijn schietkunsten en het controleren van het noodsignaal...

---

Sorry als deze post echt te lang is. Ik had gehoopt dit over meer posts uit te kunnen smeren maar ik moet ook bijblijven met het tempo van de anderen. Ik zal proberen de volgende post wat korter te houden als deze lengte jullie stoort. Laat het maar even weten.

EDIT: Hieronder tussen de spoilers zet ik mijn inventaris. Ik ben van plan dat na iedere post te doen. Het is slim om aandacht te hebben voor wat je bij je hebt, wat je verbruikt en wat je nog nodig hebt.

Spoiler:

Dam wat is het hier plezant, dacht ik bij mezelf.
Het was nacht en ik zat in Antwerpen, ik was niet bekend met de stad dus zwierf ik op goed geluk rond.
Het was koud maar er was geen wind, wat het al een stuk dragelijker maakte.
Aangezien het zo donker was besloot ik zo min mogelijk aandacht te trekken door te sluipen.
Blijkbaar konden deze dingen niet zien in het donker dus profiteerde ik er ten volle van. Opeens begon ik me vragen te stellen. Hoe kunnen die dingen nu weten wie leeft en wie niet ? om de een of andere reden vielen ze elkaar niet aan ook al liepen ze tegen elkaar op.
Dat waren vragen voor later allereerst moest ik een kaart zien te vinden van de stad om de winkel te vinden waar ik mijn spullen kocht.
Ik sloop verder gebruik makend van de nacht. Hier voelde ik me thuis de eenzaamheid was een oude vriend die me begroete. Ik was altijd al de zonderling geweest dus of er nu mensen waren of niet voor mij maakte het geen groot verschil.
Opeens kwam ik op een groot plein uit, het kwam me bekend voor en toen ik wat beter op de gebouwen lette zag ik waar ik was.
Het werd tijd eindelijk het station bereikt als er hier geen kaart te vinden is weet ik het ook niet meer.
Op het plein liepen er een paar zed's (persoonlijker als zombies he) rond ze stonden een beetje rond te kijken voor zover ze dat konden en vormden geen direct gevaar voor me, ik maakte voort en glipte het station binnen.
Eenmaal binnen ontglipte me een kleine fuck.
in de centrale hal stonden een hele hoop zed's nu op zich kon ik ze wel omzeilen ware het niet dat er 5 voor de trappen stonden.
Dit ging een knokpartij worden wist ik al nu moesten 5 wel gaan maar bij nadere inspectie waren er 20 beneden in de hal. Ik had geen idee of er nog meer waren in het gebouw maar ik kon niet meer terug ik moest er door raken.
Ik pakte mijn boken en zette mijn katana ietsje losser zodat ik hem kon trekken mocht het nodig zijn.
Ik glipte een beetje opzijn zodat ik een mooie lege plek voor me had om me te bewegen, en zo kon ik ze allemaal in het oog houden.
Zonder twijfel begon ik ik velde de eerste en had de aandacht van de rest.
Ze schuifelden allemaal mijn richting uit, in de hoop op een lekker hapje dacht ik.
Mijn spieren spanden zich 20 van die dingen zou een hele klus worden mijn techniek was geen probleem die was nu op pijl maar mijn uithouding, ik hoopte dat ik het vol kon houden.
Het begon de eerste 2 sneuvelden aan mijn bokken nog 1 achter me door mijn katana in zijn keel te rammen met een snelle tsuki zodat zijn verkrampte spieren hem niet uit mijn hand zou halen.
Daarna kwamen er nog 2 in mijn bereik om de schedel te worden ingeslagen.
Opeens begon ik het warm te krijgen mijn hart begon sneller te slaan.
Nog 2 vielen door de bokken.
Mijn handen bewogen uit zichzelf en lieten de bokken flitsen
3 vielen dood neer
mijn ogen zagen geen kleuren meer alles werd rood het rood van bloed.
Het was alsof ik toekeek op mezelf ik zag iemand vervuld van bloedlust die zonder genade alles wat te dicht bij kwam vernietigde.
Toen ik weer bij positieven kwam keek ik rond ik stond te midden van een hele hoop lijken ik telde er 23 in totaal. Wie? wat? hoe? En toen pijn mijn armen en benen deden enorm zeer.
Ik besefte dat ik die slachting had aangericht maar dat ik dit kon ging mijn verstand te boven. Ik moest het wel gedaan hebben de eerste kon ik me herinneren de anderen als in een droom. mijn lichaam vermoorde me overal de kramp mijn handen bloeden omdat ik mijn heft zo hard vasthield.
Dam dit is niet goed ik begin mijn verstand te verliezen.
Ik was te moe om er te lang over na te denken eerst maar wat rusten.
Ik strompelde door de gangen en kwam aan bij de toiletten.
Wel nu ik hier toch ben kan ik er beter gebruik van maken niet ?
Ik stapte op mijn hoede naar binnen.
Niets te zien. maar wel te horen? Er snurkte iemand?
Ik liep op de deur af waar het gesnurk vandaan kwam en deed hem open er zat een man op het toilet te slapen.
Wel dit zie je niet elke dag.
Ik porde hem met mijn bokken op zijn wang.
He daar schone slaapster zin om me te vertellen wat je hier doet ?

Ik was zo dichtbij... Om de grens nederland belgie te crossen... Tenminste dat dacht ik want om heel eerlijk te zijn had ik geen kaart... Ik voelde me een stomme idioot... Of ik zou per ongeluk op de een of andere manier in nederland blijven verdwalen... Of ik zou geluk hebben en belgie ingaan! Maar dan nog... Wat als ik opeens duitsland heb... Dan is er geen ontsnappen aan! *Al zuchtend keek ik wat rond... Toen ik opeens een luide stem hoorde... Je kon horen dat die uiteindelijk zei dat het in utrecht veilig is...* Utrecht veilig? hoe is dat in godesnaam mogelijk... In het midden van het land... Waar het verkeer altijd druk is... Pfft als ik daarheen zou gaan betekende het me de dood als het niet zo is... Maartoch als ik nu zo dom ben om door te gaan dan zal ik het vast niet halen... Ik heb al talloze zombies neergeramd met dit kleine miezerige mesje, en het worden er steeds meer... Ook merk ik op dat ze wat sneller worden... En soms had ik zelfs dat het sporterd waren... Dat kon je zien aan de met bloedbesmeurde T-shirts... Waarop stond Sport of gym...

Goedgoed, Vertrouwen voort deze reis! op naar utrecht we go!

Ik voelde me zeer ongemakkelijk en de gedachte dat het daar overstroomd door zombies was door die opeens afgekapte stroom deed mijn hart bonken... Maar denk er eens overna colin... Zover he? het starte met stroom die opeens uitviel... En ik kwam er snel achter dat er een zombie achter me zat... Dat de stroom uitviel heeft mijn leven gered... Anders beet ie in mijn nek, nouja ik zou er niet perzee aan dood gaan ik ken de besmettingskans bij een beet niet... En desinfecteren zou kunnen helpen! Immers zou je niet meteen een zombie zijn ik zou eerder zelfmo- Dafuq doe ik nu... Ik denk TEVEEL na... Tuurlijk de stroom valt uit dat zou miscchien een teken kunnen zijn... Maar waar mee kan ik het goed vastellen ik heb dan wel een verband... Maar het slaat nergens op

En hoeverder ik ga hoe erger... Al was het relatief rustig in dit stukje van maastricht... Af en toe zombies... Af en toe mensen die zelf verdedigden... Maar ik moest naar utrecht... Goed hoe kom ik daar snel...


*Vrooooooooohoooooom-ROOOOOOOOM-DROOOOZOOEEEM* Eh? Is dat een auto? En een seconde later word ik bijna aangereden... De dader een man die bewusteloos achter het stuur zat... Hij reed tegen Die stalen hekjes langs de snelweg het slijte uitwat tegen de auto... Maar de auto stopte al! mischien omdat zijn lichaam een zijwaaartse val maakte toen hij botste? hhm... die man is vast geinfecteerd... Ik speur de auto door nadat ik mijn mes door zijn kop heb geramd... Immers verdient niemand het om zo'n walgelijk monster te worden!

*15 minuten later* Goed! Klaar :D

Het ziet er naar uit dat mijn mooie broodmesje opgeschoond kon worden... De man had raar genoeg heel wat materiaal tegen infectie's naast hem zitten... Zou die gewoon een hartstilstand hebben? ... Het maakt niet uit ik heb hem hier op de grond liggen en die speer.... Van zijn achterbak hier... Handig die sleutels die altijd in de auto moeten zitten wil je rijden! maar ingodesnaam Wie heeft er nou weer een speer bij zich?... Ik moet toegeven dat tanken nu easy modo is... Ik kan er zo heen rijden... en misschien weer terug naar den haag... Om anderen op te halen, dat machtelooze gevoel... Dat je te bang was en vluchte... Toen je zag dat je eigen famillie dood was daarna bedoel ik natuurlijk! maar zelfs dan... Zou ik het wel overleven in utrecht... Onder de invloed van anderen. Vast niet! Maar dat is misschien omdat we allemaal wel zullen sterven *ik zuchte wat* Goed On we go *VROOOOEEEEM!!!* Godver... Zo moeilijk een auto rijden... Ik scheur gewoon als een idioot op de weg... Hehe... Tenminste wat zombies aangereden... Dat helpt in ieder geval * Ik keek in de auto en zag een foto met de man erop staan hij was blij met zijn famillie, en daarna een... Hij huilde nadat hij gebeten werd en zijn famillie die ik herkende van de andere foto's een vrouw openbeeten...*

Goed... ik ben dichtbij utrecht nu... Wie zou die stem zijn? Wie die ik ken heeft het overleefd! en waarom heb ik het zover geschopt... Ik zou er spoedig antwoord op krijgen... Spoedig!
-----------------------------------------------------------------------------------

Yup... Ik heb tot nu aan toe alleen gespeeld.... Maargoed... Ik ben dan ook niet zo zeer gewend met anderen om te gaan... Laat staan in een zombie apocalypse!