van Suuschuu do mei 03, 2012 9:13 pmVanuit de verre horizon begon de zon al op te komen maar Gemu was al vroeg opgestaan en zat achter zijn bureau druk te tekenen. Tekenen was een passie die Gemu al had toen hij pas net kon lopen en over de jaren heen sloeg zijn teken inspiratie steeds op de meest vreemde momenten maar eenmaal deze inspiratie gekregen was het moeilijk voor Gemu om dit zomaar te negeren. Van achter zijn deur klonk ineens een vreemd geluid, Gemu stopte met tekenen terwijl hij voorzichtig luisterde. Toen hoorde hij het weer en besloot op te staan om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Gemu rekte zijn hand uit naar de deurklink en deed de deur op een kier maar de deur werd al verder geopend terwijl er een klein zwart dier de kamer in kwam lopen. Gemu zuchtte, Zoë had Gemu al duidelijk gehoord en zodra er ook maar iemand in het huis wakker was dan was het voor Zoë al tijd voor water. Zonder tijd voor een knuffel of aandacht voor zijn baasje sprong Zoë al gelijk op de wasbak terwijl ze verder begon te miauwen. Zoe had altijd al een aparte miauw gehad en dat was zelfs voor Gemu moeilijk om zijn eigen kat te horen. Gemu deed de deur weer dicht en begon weer achter zijn bureau te zitten, Zoë begon verder te miauwen maar Gemu deed geen reactie naar Zoë toe. Zoë sprong weer van de wasbak af en begon rondom Gemu’s been te cirkelen. Gemu pakte Zoë op, voor dat Zoë water mocht moest er uiteraard eerst geknuffeld worden. Hoewel Zoë wel van de aandacht houdt, hoopt ze uiteraard dat ze beloond zou worden met water. Gemu stond op terwijl hij de kraan open draaide en zette Zoë op de wasbak zodat ze water kon drinken. Terwijl het water stroomde ging Gemu verder tekenen terwijl Zoë van het water genoot. Het was maar wat met zo’n kat als Zoë.
De ochtend vloog voorbij en Gemu besloot een pauze te nemen maar ook om nog even iemand anders gedag te zeggen. Gemu liep naar beneden toe en hoorde gelijk al het geluid van een liefelijke miauw aan het einde van de trap. Loesje zat al volsmacht op Gemu te wachten. Gemu aaide Loesje en tilde haar op terwijl hij door naar de huiskamer liep. De gordijnen waren nog dicht dus besloot Gemu licht binnen te laten en zodat hij ook gelijk kon zien of de mede dorpelingen al wakker waren. Tegenover zijn huis woonde Faolinn, Gemu en Faolinn waren vanaf kinds af aan al bevriend. Samen beleefde ze de gekste maar ook spannendste avonturen die ze konden verzinnen. Hoewel Gemu en Faolinn niet altijd in Orukah hebben gewoond, zijn ze nog altijd erg goed bevriend. Samen besloten ze naar Orukah te verhuizen zodat ze hun leven konden oprichten . In Orukah woonde al natuurlijk bewoners, Ura zijn voorouders waren deel s de oprichters van Orukah en met vol trots heeft Ura nog altijd daar gewoond. Ura kon altijd met veel enthousiasme vertellen over de geschiedenis van zijn voorouders en hoopt dat hij op een dag zijn eigen geschiedenis aan zijn kleinkinderen kon vertellen. Ura woont naast Faolinn en had zowel Gemu als Faolinn op de dag van aankomen al hartelijk ontvangen. Naast Ura woonde ook Pyonta al zijn hele leven in Orukah en zijn voorouders hadden voornamelijk rol gespeeld met het bouwen van huizen. Pyonta was een ervaren timmerman en kon elk huis maken dankzij de wijsheid van zijn opa. Maar huizen maken was niet het enige dat Pyonta bezig hield, twee huizen verwijderd woonde namelijk zijn oogappel en de vrouw met wie hij ooit onder een dak wilde wonen, Skip. Skip woont in het grootste huis die ze heeft geërfd nadat haar moeder op mysterieuze wijze was verdwenen. Hoewel Skip in een enorm huis woont word haar huis opgevuld door Olly en Remilia. Olly heeft moeten vluchten uit haar geboorteplaats vanwege moorden waar Olly schuldig zou zijn bevonden al is dit nooit bewezen en uiteraard wist iedereen in Orukah dat Olly meer volgens haar gevoelens leeft dan haar daden. Remilia was als kind verdwaald geraakt in het bos dichtbij Orukah. Omdat Remilia zich niet kon herinneren waar ze vandaan kwam werd ze opgevangen in Orukah en was tevreden met het leven dat ze nu had. Aan het einde van het dorp waren er ook nog kleine huizen waar de rest van het dorp woonde. UNOwen was een stille maar zeker vriendelijke jongeman die altijd het dorp Orukah wist te vermaken met zijn verhalen over de buitenwereld. Naast hem woonde Myon, die een krachtige stem had en van ver kon men Myon al aan horen komen. Tegenover Myon woonde Mitch, Mitch was recent in het dorp maar ook al was hij er niet lang, wist hij al snel goede connecties te maken met de mensen van het dorp. Uiteraard heeft elke dorp ook wel een vreemde snuiter nodig, die rol werd al opgevuld door Maniac. Zijn woorden waren klein en soms wat mysterieus, het was altijd lastig om een gesprek met Maniac te beginnen maar als je er een had, dan kon je voor uren vermaakt worden. Orukah was klein waardoor iedereen elkaar kende en ook op elkaar passen. Maar weinig weten de dorpbewoners dat het dorp Orukah een duister geheim bevat en dat vanavond wanneer de rode maan zal rijzen dat het dorp nooit meer hetzelfde zal zijn.
Gemu had zijn tekening op wacht gelegd terwijl hij besloot een wandeling te nemen, terwijl het weer prachtig was begon het te regenen en dat was een perfecte gelegenheid voor Gemu om buiten te gaan wandelen. Gemu hield van regen en voornamelijk van de geur er van, vele dorpelingen van Orukah vonden het maar vreemd. Na uren van lopen keek Gemu op naar de lucht, langzamerhand begon de zon al onder te gaan en Gemu besloot dat hij maar is terug moest gaan. Terwijl hij langs het pad terug naar huis liep keek hij naar rechts, zelfs oude dorpen waren gevuld met huizen die oud en versleten waren maar toch een belangrijk historische waarde. Gemu wist zeker dat een van Pyonta zijn voorouders dit huis had gebouwd maar het was niet bekend waarom dit huis verlaten was. In alle nieuwsgierigheid liep Gemu dichterbij het huis en had een gevoel dat hij iets wou ontdekken in dit huis. Het was zijn onderbewust zijn dat tot hem sprak of misschien zijn gevoel voor richting maar iets trok hem dichter naar het huis toe. Gemu legde zijn hand op de deur en met een kraak ging de deur open. Van binnen zag het er oud uit, Gemu moest voorzichtig zijn waar hij liep omdat hij het gevoel had alsof het huis ieder moment kon instorten. Hij moest scherp en alert zijn om elk klein geluid te horen, als er ook maar iets niet goed klonk dan moest hij maken dat hij wegkwam. Gemu was alleen niet zo onder de indruk van het huis, er was weinig te vinden in het huis en uit verveling besloot Gemu bijna te vertrekken uit het huis. Tot hij in de keuken een deur opmerkte die anders was dan de andere deuren. Gemu had het gevoel dat de deur naar de kelder zal leiden maar wist dat het erg donker zal zijn om iets te zien. Met een kleine hoop begon hij te zoeken naar een zaklamp en tot zijn eigen verbazing vond hij er ook nog werkelijk een in een la. Met zelfs weinig mogelijkheid drukte hij op het knopje om de zaklamp aan te doen en tot zijn eigen verbazing kwam er werkelijk nog licht uit ook. Gemu slikte even en trok de deur naar zich toe zodat de deur geopend zou worden. Gemu scheen met zijn zaklamp de donkere ruimte in en begon langzaam van de trap af te lopen. Stap voor stap kwam hij dichter in de duisternis en kon alleen op zijn zwakke zaklamp vertrouwen.
Het was buiten al inmiddels donker en gezien de elektriciteit in het huis niet meer werkte, hoopte Gemu dat de zaklamp het vol zou houden tot zijn avontuur gevoel hem verveelde. Maar het feit dat deze kelder zo donker was baarde hem wel zorgen voor wat hij hier zou aantreffen en zuchtte zijn angst weg. Gemu wist dat hij zich om niks zorgen zat te maken en besloot verder in de kelder te lopen. Gemu zijn zaklamp begon langzaam te knipperen, Gemu wist dat hij niet veel tijd had dus probeerde iets te vinden wat zijn aandacht trok. Iets wat hem bezig kon houden maar voornamelijk iets wat van vroeger was en dat hij als materiaal kon gebruiken om te kunnen tekenen. Achter in vond Gemu een tafel met daarop een boek liggen en Gemu liep dichterbij zodat hij het boek kon bestuderen. Gemu blies het stof weg en probeerde te lezen wat er op het boek stond maar de persoon die dit had geschreven had een handschrift die onmogelijk was om te lezen. Opeens hoorde Gemu een tik geluid achter zich en draaide zich om. Hij hield zijn adem in, was dit huis echt wel verlaten? Gemu zwaaide met zijn zaklamp in de hoop dat hij iets of iemand kon vinden maar voor zich uit zag hij niks ongewoons. Hij zuchtte even, het geluid kwam vast van het huis zelf en Gemu zocht er verder weinig achter. Toch om te controleren dat er echt niks was scheen hij even met zijn zaklamp naar boven, om zich zelf nog meer gerust te stellen dat er werkelijk niks aan de hand was. Toen Gemu met zijn zaklamp naar boven scheen verdween het kleur uit zijn gezicht en staarde hij eindeloos naar boven terwijl het licht steeds meer begon te knipperen. De batterijen waren bijna leeg maar Gemu kon scherp genoeg zijn wat er op zijn netvlies aan het branden was. Aan het plafon hingen enorme haken waarbij lichamen door heen gepiest waren. Zoiets had Gemu nog nooit in zijn leven gezien of zelfs durven denken dat er zoiets in dit huis was. Maar wat Gemu nog erger dwars zat, was dat deze lichamen geen mensen waren. Hun hele lichamen zaten onder het haar wat bizar was gezien dit huis al eeuwenlang verlaten was. Gemu slikte even en rekte zijn hand uit, hij merkte op dat deze harige wezens waren opgezet en opgehangen al snapte hij niet waarom. Het werd Gemu te bizar en rende terug de trap op, op hetzelfde moment begaf zijn zaklamp zich maar Gemu had het licht niet nodig. Gemu ging door de achterdeur naar buiten en begon te rennen tot hij uiteindelijk op het plein was. Het viel hem op dat de lantaarns nog aan waren maar merkte dat de dorpelingen van Orukah Gemu aan het zoeken waren. Pyonta was de eerste die Gemu opmerkte van hefte zijn stem op zodat de dorpelingen konden horen dat Gemu was gevonden en al snel verzamelden de dorpelingen om Gemu heen. Iedereen was benieuwd waar Gemu was geweest maar ook bezorgd omdat hij in het licht van de lantaarns juist zo bleek was. Toch staarde iedereen oog naar het boek dat Gemu onder zijn linkerarm vast hield.
Ura stapte naar voren terwijl hij naar Gemu staarde en begon als eerste te praten “Gemu, is alles in orde? Het dorp was bezorgd omdat je nog niet terug was”, vertelde hij maar Gemu scheen nog steeds moeite te hebben met wat hij had gezien in het huis. “Waar ben je geweest?”, vroeg Olly die voorzichtig dichterbij kwam maar Gemu klemde het boek dicht tegen zijn borst aan en had nog moeite om te praten. Ook Skip waagde de stappen dichterbij terwijl ze Gemu zijn hand vast hield “Gemu, vertel ons wat er is gebeurd”, zei Skip bezorgd. Gemu staarde naar Skip eerst en toen naar de rest. “Is.. iemand van jullie ooit in het verlaten huis geweest?”, vroeg Gemu voorzichtig. Mitch schudde zijn hoofd “Het huis geeft wel een spookhuis gevoel maar je ziet mij er niet zo snel naar binnen!”, zei Mitch. De rest van het dorpelingen schudden hun hoofden nee. Gemu legde voorzichtig het boek te voorschijn en begon te beschrijven wat er was gebeurd maar voornamelijk wat hij in de kelder had gezien. De dorpelingen zeiden niets. Myon barstte in spontaan lachen uit omdat hij het vol ongeloof vond en dacht dat het alleen maar een van Gemu’s grapjes waren. Myon fronste zijn wenkbrauw die ook vol ongeloof zat, het was niet onbekend dat Gemu bekend stond om zijn droge humor. Maniac stond in de achter bij de menigte en zwijgt. Mitch voelde zich ongemakkelijk maar probeerde het te verbergen door een vriendelijke lach op te zetten. Remilia drukte haar handen tegen elkaar, hoewel ze het niet wou laten zien leken de beelden haar afschuwelijk die Gemu moet hebben gezien en de gedachten aan die beelden maakte haar zelfs bang. UNOwen was de eerste die geïnteresseerd was naar het boek dat Gemu had meegenomen en begon er in te bladeren, iedereen was nog steeds verrast wat Gemu had verteld. Sommige vonden het onzin, anderen konden er alleen maar om lachen maar een paar waren werkelijk bang dat er echt iets in het dorp van Orukah aan de hand was. “Het is lastig om het te lezen.. De persoon die dit schreef had wel echt aan zijn of haar handschrift mogen werken!”, zei UNOwen geïrriteerd maar zijn ogen vielen op woorden die hem opvielen. “Er staat hier iets over een legende die vroeger afspeelden, iets met.. vervloekte burgers die het dorp angst bezorgde en dat er nog werkelijk mensen waren vermoord. Maar zoiets zal toch niet bestaan?”, vertelde UNOwen terwijl hij naar de anderen keek. “Als er werkelijk zoiets was, dan hadden mijn voorouders dit wel ergens vermeld. Misschien heeft Gemu zich ook wel vergist aangezien hij in de duisternis weinig kan zien dus misschien zijn er waanbeelden ontstaan?”, vroeg Ura zich af al kon hij niet geloven dat er werkelijk iets afspeelt. Faolinn nam het boek onder UNOwen’s neus vandaan en begon het te bestuderen. “Er word hier beschreven over een rode maan die eens per zo veel jaar verschijnt en dat is het teken dat de.. Hm, de rest is nogal lastig om te lezen maar er staat iets over, weerwolven”, ging Faolinn verder al kon hij niet geloven dat er werkelijk weerwolven in het boek stond. Pyonta zuchtte en griste het boek uit Faolinn zijn handen “Zijn we nou werkelijk zo laag gevallen dat we een stom oud boek gaan geloven? Het is al laat en we moeten maar is gaan slapen”, stelde Pyonta voor terwijl hij het boek op de grond gooide. De dorpelingen twijfelden maar vonden dat Pyonta gelijk had. Gemu kon alleen maar het gesprek volgen al vond hij het moeilijk om te reageren, was het nou werkelijk nep wat hij had gezien? Was het allemaal maar een illusie? Gemu pakte het boek op “Laten we dan morgen met z’n allen kijken, ik was uiteraard ook moe..”, zei Gemu al kon hij zelf niet geloven wat hij zei. Hij had het vermoeden dat er meer aan de hand was maar eerst moest hij het daglicht weer zien voordat hij dat kon bevestigen. De dorpelingen wenste elkaar goedenacht en ieder vertrok naar hun eigen huis. De wind waaide de vlammen van de lantaarns uit en het was een rustige nacht.
Gemu was weer thuis en gaf snel zijn katten te eten, hij was al zo lang weggebleven dat hij ze helemaal vergeten was. Zijn maag rommelde en dat was ook voor hem teken dat hij wat naar binnen moest werken, hij besloot iets lichts te nemen en de volgende ochtend met een stevig ontbijt zijn dag te beginnen. Gemu liep naar boven om terug te keren naar zijn kamer maar zijn oog viel op het licht dat onder zijn deur vandaan kwam. Hij kon zich niet herinneren dat het al dag was dus liep hij zijn kamer binnen maar zag dat het felle licht van buiten kwam. Hij ging naar zijn raam toe en zag daar de rode maan die boven aan de hemel stond. Gemu werd er stil van, het boek vertelde iets over een rode maan maar zal het dan werkelijk? Is dit dorp echt vervloekt en zullen er net als eerst mensen sterven? Gemu schudde zijn hoofd en deed de gordijnen dicht. Hij kroop in zijn bed en sloeg de dekens over zich heen. Gemu kende zich zelf wel beter en kon die onzin niet geloven, er was vast iemand die ooit een grap wilde uithalen maar het waarschijnlijk vergeten was. Gemu wilde er niet eens aan denken dat er werkelijk iets aan de hand was in het dorp en sloot zijn ogen. Morgen zal het een gewone dag zijn. Gemu wist zeker dat het niet anders kon en met die gedachten vertrok hij naar dromenland.
Niet ver van het dorp verwijderd waren er een paar dorpelingen die voelden dat ze werden geroepen, vandaag was de dag dat deze dorpelingen het werk van hun voorouders moeten voort zetten en niemand zou hun kunnen stoppen. De wakker gebleven dorpelingen gingen naar buiten en de rode maan gloeide over ze, langzaam veranderde ze in beesten en eenmaal in hun gedaante huilde ze naar de maan toe. Deze ‘zogenaamde’ dorpelingen namen dit moment om hun eerste maaltijd te proeven, na jaren lang zijn ze eindelijk ontwaakt als weerwolven en het dorp Orukah zal nooit meer hetzelfde zijn.
En dit is dus het intro verhaal~ Ik wil er nog wel even extra op wijzen: Alles wat ik hier heb geschreven heeft niks te maken met hints of mogelijke verwijzingen van rollen voor spelers. Om dinsdag 00:00 uur dan zal de eerste nacht voorbij zijn, hou het forum en je pm goed in de gaten. Zorg ook dat je mij een pm stuurt als je s'nachts actief moet zijn of als je eventueel niet kan reageren voor wat voor redenen dan ook. En denk er aan: Vertrouw niemand!
De ochtend vloog voorbij en Gemu besloot een pauze te nemen maar ook om nog even iemand anders gedag te zeggen. Gemu liep naar beneden toe en hoorde gelijk al het geluid van een liefelijke miauw aan het einde van de trap. Loesje zat al volsmacht op Gemu te wachten. Gemu aaide Loesje en tilde haar op terwijl hij door naar de huiskamer liep. De gordijnen waren nog dicht dus besloot Gemu licht binnen te laten en zodat hij ook gelijk kon zien of de mede dorpelingen al wakker waren. Tegenover zijn huis woonde Faolinn, Gemu en Faolinn waren vanaf kinds af aan al bevriend. Samen beleefde ze de gekste maar ook spannendste avonturen die ze konden verzinnen. Hoewel Gemu en Faolinn niet altijd in Orukah hebben gewoond, zijn ze nog altijd erg goed bevriend. Samen besloten ze naar Orukah te verhuizen zodat ze hun leven konden oprichten . In Orukah woonde al natuurlijk bewoners, Ura zijn voorouders waren deel s de oprichters van Orukah en met vol trots heeft Ura nog altijd daar gewoond. Ura kon altijd met veel enthousiasme vertellen over de geschiedenis van zijn voorouders en hoopt dat hij op een dag zijn eigen geschiedenis aan zijn kleinkinderen kon vertellen. Ura woont naast Faolinn en had zowel Gemu als Faolinn op de dag van aankomen al hartelijk ontvangen. Naast Ura woonde ook Pyonta al zijn hele leven in Orukah en zijn voorouders hadden voornamelijk rol gespeeld met het bouwen van huizen. Pyonta was een ervaren timmerman en kon elk huis maken dankzij de wijsheid van zijn opa. Maar huizen maken was niet het enige dat Pyonta bezig hield, twee huizen verwijderd woonde namelijk zijn oogappel en de vrouw met wie hij ooit onder een dak wilde wonen, Skip. Skip woont in het grootste huis die ze heeft geërfd nadat haar moeder op mysterieuze wijze was verdwenen. Hoewel Skip in een enorm huis woont word haar huis opgevuld door Olly en Remilia. Olly heeft moeten vluchten uit haar geboorteplaats vanwege moorden waar Olly schuldig zou zijn bevonden al is dit nooit bewezen en uiteraard wist iedereen in Orukah dat Olly meer volgens haar gevoelens leeft dan haar daden. Remilia was als kind verdwaald geraakt in het bos dichtbij Orukah. Omdat Remilia zich niet kon herinneren waar ze vandaan kwam werd ze opgevangen in Orukah en was tevreden met het leven dat ze nu had. Aan het einde van het dorp waren er ook nog kleine huizen waar de rest van het dorp woonde. UNOwen was een stille maar zeker vriendelijke jongeman die altijd het dorp Orukah wist te vermaken met zijn verhalen over de buitenwereld. Naast hem woonde Myon, die een krachtige stem had en van ver kon men Myon al aan horen komen. Tegenover Myon woonde Mitch, Mitch was recent in het dorp maar ook al was hij er niet lang, wist hij al snel goede connecties te maken met de mensen van het dorp. Uiteraard heeft elke dorp ook wel een vreemde snuiter nodig, die rol werd al opgevuld door Maniac. Zijn woorden waren klein en soms wat mysterieus, het was altijd lastig om een gesprek met Maniac te beginnen maar als je er een had, dan kon je voor uren vermaakt worden. Orukah was klein waardoor iedereen elkaar kende en ook op elkaar passen. Maar weinig weten de dorpbewoners dat het dorp Orukah een duister geheim bevat en dat vanavond wanneer de rode maan zal rijzen dat het dorp nooit meer hetzelfde zal zijn.
Gemu had zijn tekening op wacht gelegd terwijl hij besloot een wandeling te nemen, terwijl het weer prachtig was begon het te regenen en dat was een perfecte gelegenheid voor Gemu om buiten te gaan wandelen. Gemu hield van regen en voornamelijk van de geur er van, vele dorpelingen van Orukah vonden het maar vreemd. Na uren van lopen keek Gemu op naar de lucht, langzamerhand begon de zon al onder te gaan en Gemu besloot dat hij maar is terug moest gaan. Terwijl hij langs het pad terug naar huis liep keek hij naar rechts, zelfs oude dorpen waren gevuld met huizen die oud en versleten waren maar toch een belangrijk historische waarde. Gemu wist zeker dat een van Pyonta zijn voorouders dit huis had gebouwd maar het was niet bekend waarom dit huis verlaten was. In alle nieuwsgierigheid liep Gemu dichterbij het huis en had een gevoel dat hij iets wou ontdekken in dit huis. Het was zijn onderbewust zijn dat tot hem sprak of misschien zijn gevoel voor richting maar iets trok hem dichter naar het huis toe. Gemu legde zijn hand op de deur en met een kraak ging de deur open. Van binnen zag het er oud uit, Gemu moest voorzichtig zijn waar hij liep omdat hij het gevoel had alsof het huis ieder moment kon instorten. Hij moest scherp en alert zijn om elk klein geluid te horen, als er ook maar iets niet goed klonk dan moest hij maken dat hij wegkwam. Gemu was alleen niet zo onder de indruk van het huis, er was weinig te vinden in het huis en uit verveling besloot Gemu bijna te vertrekken uit het huis. Tot hij in de keuken een deur opmerkte die anders was dan de andere deuren. Gemu had het gevoel dat de deur naar de kelder zal leiden maar wist dat het erg donker zal zijn om iets te zien. Met een kleine hoop begon hij te zoeken naar een zaklamp en tot zijn eigen verbazing vond hij er ook nog werkelijk een in een la. Met zelfs weinig mogelijkheid drukte hij op het knopje om de zaklamp aan te doen en tot zijn eigen verbazing kwam er werkelijk nog licht uit ook. Gemu slikte even en trok de deur naar zich toe zodat de deur geopend zou worden. Gemu scheen met zijn zaklamp de donkere ruimte in en begon langzaam van de trap af te lopen. Stap voor stap kwam hij dichter in de duisternis en kon alleen op zijn zwakke zaklamp vertrouwen.
Het was buiten al inmiddels donker en gezien de elektriciteit in het huis niet meer werkte, hoopte Gemu dat de zaklamp het vol zou houden tot zijn avontuur gevoel hem verveelde. Maar het feit dat deze kelder zo donker was baarde hem wel zorgen voor wat hij hier zou aantreffen en zuchtte zijn angst weg. Gemu wist dat hij zich om niks zorgen zat te maken en besloot verder in de kelder te lopen. Gemu zijn zaklamp begon langzaam te knipperen, Gemu wist dat hij niet veel tijd had dus probeerde iets te vinden wat zijn aandacht trok. Iets wat hem bezig kon houden maar voornamelijk iets wat van vroeger was en dat hij als materiaal kon gebruiken om te kunnen tekenen. Achter in vond Gemu een tafel met daarop een boek liggen en Gemu liep dichterbij zodat hij het boek kon bestuderen. Gemu blies het stof weg en probeerde te lezen wat er op het boek stond maar de persoon die dit had geschreven had een handschrift die onmogelijk was om te lezen. Opeens hoorde Gemu een tik geluid achter zich en draaide zich om. Hij hield zijn adem in, was dit huis echt wel verlaten? Gemu zwaaide met zijn zaklamp in de hoop dat hij iets of iemand kon vinden maar voor zich uit zag hij niks ongewoons. Hij zuchtte even, het geluid kwam vast van het huis zelf en Gemu zocht er verder weinig achter. Toch om te controleren dat er echt niks was scheen hij even met zijn zaklamp naar boven, om zich zelf nog meer gerust te stellen dat er werkelijk niks aan de hand was. Toen Gemu met zijn zaklamp naar boven scheen verdween het kleur uit zijn gezicht en staarde hij eindeloos naar boven terwijl het licht steeds meer begon te knipperen. De batterijen waren bijna leeg maar Gemu kon scherp genoeg zijn wat er op zijn netvlies aan het branden was. Aan het plafon hingen enorme haken waarbij lichamen door heen gepiest waren. Zoiets had Gemu nog nooit in zijn leven gezien of zelfs durven denken dat er zoiets in dit huis was. Maar wat Gemu nog erger dwars zat, was dat deze lichamen geen mensen waren. Hun hele lichamen zaten onder het haar wat bizar was gezien dit huis al eeuwenlang verlaten was. Gemu slikte even en rekte zijn hand uit, hij merkte op dat deze harige wezens waren opgezet en opgehangen al snapte hij niet waarom. Het werd Gemu te bizar en rende terug de trap op, op hetzelfde moment begaf zijn zaklamp zich maar Gemu had het licht niet nodig. Gemu ging door de achterdeur naar buiten en begon te rennen tot hij uiteindelijk op het plein was. Het viel hem op dat de lantaarns nog aan waren maar merkte dat de dorpelingen van Orukah Gemu aan het zoeken waren. Pyonta was de eerste die Gemu opmerkte van hefte zijn stem op zodat de dorpelingen konden horen dat Gemu was gevonden en al snel verzamelden de dorpelingen om Gemu heen. Iedereen was benieuwd waar Gemu was geweest maar ook bezorgd omdat hij in het licht van de lantaarns juist zo bleek was. Toch staarde iedereen oog naar het boek dat Gemu onder zijn linkerarm vast hield.
Ura stapte naar voren terwijl hij naar Gemu staarde en begon als eerste te praten “Gemu, is alles in orde? Het dorp was bezorgd omdat je nog niet terug was”, vertelde hij maar Gemu scheen nog steeds moeite te hebben met wat hij had gezien in het huis. “Waar ben je geweest?”, vroeg Olly die voorzichtig dichterbij kwam maar Gemu klemde het boek dicht tegen zijn borst aan en had nog moeite om te praten. Ook Skip waagde de stappen dichterbij terwijl ze Gemu zijn hand vast hield “Gemu, vertel ons wat er is gebeurd”, zei Skip bezorgd. Gemu staarde naar Skip eerst en toen naar de rest. “Is.. iemand van jullie ooit in het verlaten huis geweest?”, vroeg Gemu voorzichtig. Mitch schudde zijn hoofd “Het huis geeft wel een spookhuis gevoel maar je ziet mij er niet zo snel naar binnen!”, zei Mitch. De rest van het dorpelingen schudden hun hoofden nee. Gemu legde voorzichtig het boek te voorschijn en begon te beschrijven wat er was gebeurd maar voornamelijk wat hij in de kelder had gezien. De dorpelingen zeiden niets. Myon barstte in spontaan lachen uit omdat hij het vol ongeloof vond en dacht dat het alleen maar een van Gemu’s grapjes waren. Myon fronste zijn wenkbrauw die ook vol ongeloof zat, het was niet onbekend dat Gemu bekend stond om zijn droge humor. Maniac stond in de achter bij de menigte en zwijgt. Mitch voelde zich ongemakkelijk maar probeerde het te verbergen door een vriendelijke lach op te zetten. Remilia drukte haar handen tegen elkaar, hoewel ze het niet wou laten zien leken de beelden haar afschuwelijk die Gemu moet hebben gezien en de gedachten aan die beelden maakte haar zelfs bang. UNOwen was de eerste die geïnteresseerd was naar het boek dat Gemu had meegenomen en begon er in te bladeren, iedereen was nog steeds verrast wat Gemu had verteld. Sommige vonden het onzin, anderen konden er alleen maar om lachen maar een paar waren werkelijk bang dat er echt iets in het dorp van Orukah aan de hand was. “Het is lastig om het te lezen.. De persoon die dit schreef had wel echt aan zijn of haar handschrift mogen werken!”, zei UNOwen geïrriteerd maar zijn ogen vielen op woorden die hem opvielen. “Er staat hier iets over een legende die vroeger afspeelden, iets met.. vervloekte burgers die het dorp angst bezorgde en dat er nog werkelijk mensen waren vermoord. Maar zoiets zal toch niet bestaan?”, vertelde UNOwen terwijl hij naar de anderen keek. “Als er werkelijk zoiets was, dan hadden mijn voorouders dit wel ergens vermeld. Misschien heeft Gemu zich ook wel vergist aangezien hij in de duisternis weinig kan zien dus misschien zijn er waanbeelden ontstaan?”, vroeg Ura zich af al kon hij niet geloven dat er werkelijk iets afspeelt. Faolinn nam het boek onder UNOwen’s neus vandaan en begon het te bestuderen. “Er word hier beschreven over een rode maan die eens per zo veel jaar verschijnt en dat is het teken dat de.. Hm, de rest is nogal lastig om te lezen maar er staat iets over, weerwolven”, ging Faolinn verder al kon hij niet geloven dat er werkelijk weerwolven in het boek stond. Pyonta zuchtte en griste het boek uit Faolinn zijn handen “Zijn we nou werkelijk zo laag gevallen dat we een stom oud boek gaan geloven? Het is al laat en we moeten maar is gaan slapen”, stelde Pyonta voor terwijl hij het boek op de grond gooide. De dorpelingen twijfelden maar vonden dat Pyonta gelijk had. Gemu kon alleen maar het gesprek volgen al vond hij het moeilijk om te reageren, was het nou werkelijk nep wat hij had gezien? Was het allemaal maar een illusie? Gemu pakte het boek op “Laten we dan morgen met z’n allen kijken, ik was uiteraard ook moe..”, zei Gemu al kon hij zelf niet geloven wat hij zei. Hij had het vermoeden dat er meer aan de hand was maar eerst moest hij het daglicht weer zien voordat hij dat kon bevestigen. De dorpelingen wenste elkaar goedenacht en ieder vertrok naar hun eigen huis. De wind waaide de vlammen van de lantaarns uit en het was een rustige nacht.
Gemu was weer thuis en gaf snel zijn katten te eten, hij was al zo lang weggebleven dat hij ze helemaal vergeten was. Zijn maag rommelde en dat was ook voor hem teken dat hij wat naar binnen moest werken, hij besloot iets lichts te nemen en de volgende ochtend met een stevig ontbijt zijn dag te beginnen. Gemu liep naar boven om terug te keren naar zijn kamer maar zijn oog viel op het licht dat onder zijn deur vandaan kwam. Hij kon zich niet herinneren dat het al dag was dus liep hij zijn kamer binnen maar zag dat het felle licht van buiten kwam. Hij ging naar zijn raam toe en zag daar de rode maan die boven aan de hemel stond. Gemu werd er stil van, het boek vertelde iets over een rode maan maar zal het dan werkelijk? Is dit dorp echt vervloekt en zullen er net als eerst mensen sterven? Gemu schudde zijn hoofd en deed de gordijnen dicht. Hij kroop in zijn bed en sloeg de dekens over zich heen. Gemu kende zich zelf wel beter en kon die onzin niet geloven, er was vast iemand die ooit een grap wilde uithalen maar het waarschijnlijk vergeten was. Gemu wilde er niet eens aan denken dat er werkelijk iets aan de hand was in het dorp en sloot zijn ogen. Morgen zal het een gewone dag zijn. Gemu wist zeker dat het niet anders kon en met die gedachten vertrok hij naar dromenland.
Niet ver van het dorp verwijderd waren er een paar dorpelingen die voelden dat ze werden geroepen, vandaag was de dag dat deze dorpelingen het werk van hun voorouders moeten voort zetten en niemand zou hun kunnen stoppen. De wakker gebleven dorpelingen gingen naar buiten en de rode maan gloeide over ze, langzaam veranderde ze in beesten en eenmaal in hun gedaante huilde ze naar de maan toe. Deze ‘zogenaamde’ dorpelingen namen dit moment om hun eerste maaltijd te proeven, na jaren lang zijn ze eindelijk ontwaakt als weerwolven en het dorp Orukah zal nooit meer hetzelfde zijn.
En dit is dus het intro verhaal~ Ik wil er nog wel even extra op wijzen: Alles wat ik hier heb geschreven heeft niks te maken met hints of mogelijke verwijzingen van rollen voor spelers. Om dinsdag 00:00 uur dan zal de eerste nacht voorbij zijn, hou het forum en je pm goed in de gaten. Zorg ook dat je mij een pm stuurt als je s'nachts actief moet zijn of als je eventueel niet kan reageren voor wat voor redenen dan ook. En denk er aan: Vertrouw niemand!
Laatst aangepast door Suuschuu op vr mei 04, 2012 10:10 pm; in totaal 1 keer bewerkt
