Touhou Roleplay: Arc 2

*Bdrrrbrrgmmblrrrrmblmrr*
De donder raasde om me heen. Ik hield wel van de donder, de rauwe geluiden die het voortbracht kon door geen enkele drum benaderd worden. Het was te puur en natuurlijk. Maar ik hield ook van ritmes. Ik haalde een taiko drum boven en begon ritmisch te slaan. De donder resoneerde spontaan mee. Het was heerlijke harmonie. Het geluid van de donder, het geluid van de drums. Het was heerlijk.
Maar voor ik het wist was de storm voorbij. De wolken werden weer kalm en vervaagden op sommige plekken nu al het water eruit was geperst. De nachtelijke hemel was prachtig. De sterren schenen helder en de maan stond als een baken van licht aan de hemel, alsof het de rivaal van de zon wilde worden. Ik hield ook van het geluid van de stilte. Er zit meer in dan iemand zou vermoeden. Maar lang kon ik niet blijven. De regen van de storm had me helemaal doorweekt. Vurig rood haar plakte aan m'n hoofd en stralend witte kleren aan m'n lichaam. Ik had een plek nodig om even te rusten na de inspanning, want ik kreeg het nu wel best koud. Vroeger had ik dit soort problemen niet... Dacht ik. Maar nadat ik in een tsukumogami ben veranderd is er zoveel veranderd. En alles was goed.

"URAMESHIYAAA~"
Ik schrok me dood. Iemand heeft zich recht achter me weten te verplaatsen terwijl ik in m'n denken verzonken was. Ik draaide me meteen om om te zien of er een gevaar dreigde, maar ik kreeg een meisje in de plaats. Het eerste wat me opviel was de enorme paarse paraplu met gigantisch lange tong. Het tweede waren haar heterochromische ogen. Het blauw en rood staken mooi tegenover elkaar af. Aan haar gezichtsuitdrukking te zien was ze enorm gelukkig, maar ik wist niet waarom. Verder had ze normaal uitziende blauwe kledij.
"Ben jij degene die al het kabaal maakte?" Vroeg ze. Ze bekeek me met nieuwsgierige ogen aan. "Jou heb ik hier nog niet eerder gezien!" Ik wist eerst niet wat te zeggen, maar ik herpakte me. "Ik heb inderdaad meegespeeld met de storm. Mijn naam is Horikawa Raiko, aangenaam. Ik ben nog niet zo lang bekend met Gensokyo..." "Aaah, wat geweldig!" Ze vloog rond me heen, nog steeds even nieuwsgierig. "Ik weet niet hoe je het deed, maar de donder klonk alsof het iets wilde zeggen. Alsof je het een eigen leven gaf. Het was echt heel leuk om te zien!" Ik dacht na. Ze moet me zien hebben spelen, maar ze was niet nat. Dat kwam natuurlijk door die gigantische paraplu. Er begon me iets te dagen.. "Die paraplu, ben jij ook niet toevallig een tsukum-" "Tsukumogami, inderdaad!" Ze had nog steeds die stralende glimlach. "De tsukumogami van een paraplu, weliswaar. Ik hou van de regen!" Ik was verrast meer tsukumogami aan te treffen. "Dus jij bent er ook een?" Vroeg ze. "Inderdaad, van een taiko drum." Antwoordde ik. "Geweldig toch! Tsukumogami van instrumenten hebben zo'n geluk, ze kunnen al die muziek spelen..." Ze keek naar m'n natte kleren. "Maar wacht, je moet even weer opwarmen. Kom met mij mee naar het dorp, ik kan je daar vast wel helpen!" Net toen ze dat zei begon het weer te regenen. "Yaaay!" Riep ze blij. "Wacht, je moet het niet nog kouder krijgen dan je al hebt!" Ze kwam naar me toe en hield de paraplu boven ons beiden. Ze keek stralend. "Trouwens, mijn naam is Tatara Kogasa. Zo leuk je te ontmoeten!" Haar glimlach straalde feller dan de de volle maan van de nacht. Ik ging met haar mee naar het mensendorp, ik had niet veel andere keuze op het moment.

Maar weinig wist ik van wat er me te wachten stond.