van Mitch za dec 15, 2012 6:21 pm
It is all over now ~ Epiloog
Het is nu allemaal over.
Voorbij.
Alsof er niets is gebeurd.
We gaan eraan.
Dood.
Onze straf.
Mag niet bang zijn.
Ben bang.
Ben blij dat jij bij me bent.
Ze zijn niet te stoppen.
Ze bonken op de deur.
Ze komen ons halen.
Ze zijn hier.
Vaarwel.
De deur van het huisje dat een beetje afgelegen lag van het dorp zelf ging na een moeizaam gevecht open. Blijkbaar hadden de mensen voorzorgmaatregelen genomen en de deur wel op slot gedaan, in tegenstelling tot een eerder slachtoffer van ze. Hij moest toegeven, het was slim verzonnen. Maar zelfs een extra groot hangslot kan hun krachten niet weerstaan. Hij glimlachte. Dit is het einde, alle zetten zijn gezet, en dit zou de laatste zijn.
Het huisje zag er hetzelfde uit als de andere in het dorp. Een beetje meer stof doordat het een beetje verwaarloosd was na een aantal dagen zonder robot, maar het was niet super erg of zoiets. Met zijn drieën slopen ze de gangen door, de trap op, en ze verzamelden zich bij de master bedroom. Ze hoopten op een gemakkelijke overheersing, maar toch maakten ze zich klaar voor een mogelijk gevecht. Want je weet wat ze zeggen; een kat in het nauw maakt rare sprongen. Ze dachten dat dit ook wel gold voor wat er achter de deur zit.
Een van de drie telde zacht tot drie.
Toen smeet hij de deur open en vlogen ze met zijn drieën de kamer in.
Het was inderdaad een makkelijke overmeestering – de twee lagen op het bed, naast elkaar. De jongen had een aantal papieren in zijn hand, onbeschreven. Een pakket beschreven papieren lag op het nachtkastje. Het meisje lag met haar hoofd rustig en onschuldig op de borstkas van de jongen. Ze leek te glimlachen, een duivelse, geniepige glimlach.
Het zou ook heel onschuldig zijn geweest als je het bloed niet meerekende. De hals van de jongen was half open gereten, blijkbaar doorgekrabd door het meisje, met haar nagels. Ook zijn borstkas heeft meerdere blauwe plekken. Daarna had ze haar eigen borstkas opengereten en de vitale draden open gescheurd. Het koppel was niet meer te redden, niet dat ze gered zouden worden.
De missie was een succes, besloten de drie. De twee lijken werden zorgvuldig naar het kasteel gebracht, en daarna maakten ze de kamer schoon. Het leek alsof er nooit iets gebeurd was.
Dagboek
We hebben hem gevonden. Hij en zijn monsterlijke volgelingen zijn dood. Ik weet het zeker, we hebben ze allemaal. Ik weet veel, misschien niet alles, maar dat hij een mens is, weet ik zeker. We gaan nu verder met het uitroeien van iedereen tot we volledige overheersing hebben over alles en iedereen. We moeten de wereld hervormen tot het paradijs – tot Utopia. We mogen niet falen.
Het wezen dat de naam “UNOwen” droeg zat wanhopig op een paar papieren te schrijven voor zijn dood, hij had nog een paar onbeschreven bladeren op zijn doodsbed vast in zijn hand. Er lagen verschillende papieren in het huis van de robot die hij en zijn volgelingen als eerste aan vielen. Ik denk dat ze het als een basis gebruikten. Om te denken dat ze bijna geïnfiltreerd waren in ons dorp doet me schrikken. Als ze niet begonnen met gelijk iemand te vermoorden, hadden we het niet eens gemerkt. We moeten voorzichtiger zijn.
In deze documenten bevindt zich informatie over de aanvallen. Het wordt nu allemaal duidelijker waarom juist deze personen dood gingen. Gruwelijke details over de aanvallen staan er ook in, en ook details over hoe bang hij was.
Zijn ondergang. Bang zijn. Niet meer opletten.
Menselijke fouten die wij nooit zullen maken. Nooit mogen maken. Nooit kunnen maken, omdat wij niet geleid worden door emoties. We zullen nooit ten onder gaan.
Aan zijn zijde lag een vrouwelijke robot. Haar interne draden waren volledig opengereten. Misschien heeft “UNOwen” dit gedaan. Misschien heeft ze het zelf gedaan. Zelfmoord? Robots? Dat lijkt onlogisch, omdat zelfmoord juist geleid wordt door emoties. Voor zover ik weet, in ieder geval. We zouden het kunnen onderzoeken. Voor de toekomst van ons ras, voor de toekomst van het dorp. Maar aangezien Olly goed vooruit kan plannen, leek het me beter om ze niet dicht bij ons te houden.
“UNOwen” kon het niet hebben gedaan. Zijn keel was opengereten door de nagels van de vrouwelijke robot, zijn borstkas had een aantal klappen opgevangen, het zat onder de blauwe plekken. De vrouwelijke robot is beter bekend als “Olly”. Het is jammer dat het zo moest lopen, ze was een erg gezellige robot om mee te kletsen.
Ik besloot dat de twee gedumpt moesten worden waar de rest ook gedumpt werd. Ik hoop dat alles goed gaat. Maar voor als het niet goed gaat, maak ik juist dit dagboek. In de hoop dat niemand dit ooit nog toe laat. Dat niemand meer de rust mag verstoren van ons Hakuro.
Uit: “De Dag dat de Mensen het dorp verlieten”, door Urameshiya.
“Vandaag,” begon Urameshiya, “is een grote dag in de geschiedenis van ons ras. We hebben zorgvuldig de barbaarse creaturen uitgeroeid die ons dorp aan vielen. Het laatste mens hebben we gevonden, dood, vermoord door Olly. Zijn naam was een zekere “UNOwen”. Aan zijn zijde lag het arme meisje dat nooit heeft mogen liefhebben maar dat toch deed, ook dood. Olly heeft haarzelf vermoord. Ze had een timer in haar hardware gezet en ze is ontploft toen ze, samen met "UNOwen" gedumpt werd. Over Olly haar daad, waarschijnlijk was ze bang voor onze kracht, onze macht! Of, misschien, was ze zwak. Te zwak om niet toe te geven aan die vreselijke emoties, eentje in het bijzonder.” Urameshiya stopte even om het effect dramatischer te maken en ging toen verder: “Liefde.”
De menigte van twee robots die voor hem stonden keek verschikt op. Het woord ‘Liefde’ is verboden. Het is altijd al verboden geweest, tenzij er een aanleiding was tot een lynch.
Ze keken elkaar aan.
Daarna keken ze naar Urameshiya.
En daarna werd het griezelig stil in het dorpje.
En dat was het dan - de Robots hebben gewonnen en heersen nu met zijn drieën over het dorp! Olga en Uno waren het koppel, Olga was ook het Elektronische Geweer (jager) en Uno de laatste mens van het dorp. Olga heeft, nadat Uno dood ging doordat hij 2 keer niet heeft gestemd, Uno ook in haar dood mee genomen. Dubbele dood dus.
Urameshiya, de Levende Computer (ziener), Kari, de Cocktailmixer (heks) en Shiro, de Engelenrobot (beschermengel) hebben de moorden overleefd!
Ik vond het heel leuk om deze editie te organiseren, om te zien hoe de spelers nog steeds hun best deden terwijl het uitzicht er slecht uit zag, nou ja, hoe Olga zich nog bleef inzetten. Het was leuk om te zien hoe de discussies oplaaiden tussen haar en Ura, en het is jammer dat het koppel het spel niet gedomineerd heeft.
Over haar partner ben ik minder tevreden. Helemaal niet eigenlijk. Ik zag hem op de avond dat hij de Lunch vergeten was ivm de examens nog gewoon op Skype, hij had makkelijk een bericht kunnen sturen. Ook heeft hij verder helemaal geen moeite meer gedaan om nog maar te stemmen. De reden dat de Lunch op Shiro door ging was omdat ik Olga het stokje gaf om de Lunches te verzorgen, anders vond ik het gewoon zonde voor haar. Ik vind het heel onrespectvol tegenover Olga, de andere spelers, zijn teamleden en tegenover mij, vooral omdat hij wel vrolijk een post in het "It's a Zombies world" maakt maar niet eens stempost in dit topic maakt.
Genoeg daar over. De editie is vrij geslaagd, er was een geweldige activiteit in de eerste week en ik ben over het algemeen dus zeer tevreden. Het enige waar ik in het begin mee zat was of ik de teams niet te ongebalanceerd heb gemaakt, of ik er niet beter een Robot-rol in kon stoppen in plaats van een speciale, maar het is allemaal vrij goed gelopen, heb ik het gevoel.
Ik hoop dat jullie er van genoten hebben - ik heb er zeker plezier aan gehad, ook al was ik soms wat dingen vergeten.. Ahaha ^^;;
Op een goede volgende hunting~!