Omschrijf je gevoel over elk Touhou spel

Omschrijf van elk Touhou spel dat je wenst te includeren (je mag zelf kiezen of je bijvoorbeeld PC98 erbij doet, of  ook de fighters) zo kort mogelijk hoe dit spel voor jou aanvoelt binnen de reeks. Hier zijn mijn omschrijvingen. Het zal je snel duidelijk worden wat ik bedoel.

Embodiment of Scarlet Devil vind ik het lichtvoetigst.
Perfect Cherry Blossom vind ik het meest mysterieus.
Imperishable Night vind ik het meest uitgebreide van de shooters.
Phantasmagoria of Flower View vind ik het vreemdst.
Mountain of Faith vind ik het mooist.
Subterranean Animism vind ik het meest dramatisch.
Undefined Fantastic Object vind ik het meest frustrerend.
Ten Desires vind ik het minst interessante van de Windows spellen.
Double Dealing Character vind ik het moeilijkst te beoordelen.

Dat dit topic nog geen posts heeft...
Ik beoordeel de spellen graag aan de hand van hoe ze spelen, als in gameplay. Bij deze:

Embodiment of Scarlet Devil vind ik onveilig
Perfect Cherry Blossom vind ik het moeilijkst te beoordelen
Imperishable Night vind ik veradelijk
Mountain of Faith vind ik makkelijk
Subterranean Animism vind ik uitdagend, maar niet tè
Undefined Fantastic Object vind ik voor af en toe een keer leuk
Hisoutensoku vind ik het ontspannends
Ten Desires vind ik intens
Double Dealing Character vind ik dat er nog veel dingen te ontdekken zijn
Hopeless Masquerade vind ik erg los in elkaar zitten

Ik hoop dat dit de dingen zijn die je ongeveer wilde horen. Als je toelichting wilt hebben, vraag het gerust.

Th 1 t/m 14 (op de fighters na)....ONWETENDHEID D:!
Op een dag zal ik ze spelen en ze wel snappen.
Maar tot nu...Onwetendheid en verlangens.

Embodiment of Scarlet Devil vind ik het meest vervelend
Perfect Cherry Blossom vind ik meest ontspannend
Imperishable Night vind ik opwindend
Phantasmagoria of Flower View vind ik het spannenst
Mountain of Faith vind ik prettig om te spelen
Subterranean Animism vind ik veel moeite
Undefined Fantastic Object vind ik uitdagend
Ten Desires vind ik het mooist klinken
Double Dealing Character vind ik interessant

Mystic Square en Phantasmagoria of Dim. Dream vind ik ook heel leuke personages en mooie muziek hebben.

EoSD vind ik het meest nostalgisch. Sinds het ook m'n eerste game was die ik speelde. Als in aan touhou denk, dan is dit het spel dat mij me opkomt.

PCB vind ik het meest avontuurlijke, hoe je de reis ondergaat naar TvH (hurhur)

IN vind ik het diepst (kwa plot) Met alle personages die je kan zijn zijn er erg veel conversaties te unlocken waardoor je (als je niks op internet al leest that is) steeds meer te weten komt over wat er nu eigenlijk gebeurt, gebeurd is.

PoFV vind ik meest on-touhou-igs. Ik heb bij dat spel gewoon minder het gevoel dat het echt touhou is dat ik aan het spelen ben. Het heeft niet dezelfde opbouw als de andere games (6 stages, met elke stage een boss) (obviously) waardoor het een beetje uit de toon valt.

MoF en SA vallen een beetje samen met PCB. Ze zijn erg avontuurlijk hoe je naar al die plaatsen reist om het probleem op te lossen. Ik vind het stom dat ik niet echt er m'n vinger op kan leggen waarin ze verschillen, want ik vind zeker dat ze verschillend zijn. MoF is veel lichter van toon en SA is duisterder. PCB ligt een beetje neutraal.

UFO is dikke vette zever met zijn UFO's. Maar ik vind de danmaku er in heel erg gaaf. Unzan is erg uniek bijvoorbeeld en Byakuren's op 1 na laatste spellcard is geweldig om te aanschouwen.

TD is een game waar ik niet graag tijd in steek. Hoewel sommige personages best wel leuk zijn (Yoshika) vind ik de meeste lame. Om niet te spreken dat de stage 1 boss al een character was die we allemaal al kenden.

DDC vind ik het verfrissendst. Je kan merken hoe ZUN zich heeft ontwikkeld doorheen de games en als je van EoSD naar DDC gaat is het verschil gi-gan-tisch. Zowel in art, muziek, gameplay en danmaku heeft hij veel nieuwe dingen gedaan.

SWR-Hisoutensoku vind ik de games met de hoogste replayability waarde. De verhalen waren misschien niet super cool (maar het touhou dus duh) maar ik vind het altijd leuk om matches Soku te spelen. Ook sinds het iets helemaal anders is dan danmaku, je hebt niet alleen danmaku dodging skills nodig om een touhou game te spelen!

HM Moet ik eerlijk gezegd de story modes nog van uitspelen. Ik weet dus helemaal niets van Kokoro, eigenlijk, bijvoorbeeld. Ik heb me niet genoeg verdiept in de game om er iets over te zeggen. Maar I guess dat het de game is die voor mij getuigd dat Touhou nog veel meer potentieel heeft. Veeeeeeeeel meer potentieel.

De spellen samenvattend met één woord, gevolgd door toelichting, maar alleen voor de spellen die ik voldoende heb gespeeld.


Embodiment of Scarlet Devil: oorsprong - zowel voor een groot deel van de fanbase, als voor een aantal belangrijke mainstay-personages.

Perfect Cherry Blossom: ontspanning - een Border bij elkaar sparen en gooi hem maar in z'n vrij!

Imperishable Night: diepgang - tijd-mechanic, verschillende routes en verdere relatieopbouw tussen de speelbare personages.

Phantasmagoria of Flower View: terugkeer - van de versus-gameplay uit 3 en van Yuuka Kazami.

Phantasmagoria of Dimensional Dream: onovertroffen - de berg originele personages en muziek maken dit spel voor mij leuker dan 9.

Mountain of Faith: variatie - heerlijk vloeiende, doch snelle, patronen, gecombineerd met strategie rondom de faith-pickups.

Double Dealing Character: plezier - het combosysteem tilt de arcade-achtige lol naar een geheel nieuw niveau.

Immaterial and Missing Power: sfeer - een viering van de Touhou-geschiedenis met majestueuze muziek en vormgeving, samenkomend in een suite van verwondering.

TH6 vind ik het meest simplistisch.

TH7 vind ik het meest poëtisch. De danmaku zijn op zichzelf misschien niet de interessantste, maar de ervaring als geheel is prachtig.

TH8 vind ik het meest licht aanvoelen. Alles lijkt snel neer te gaan, en het verspillen van bommen en levens lijkt niet zo zwaar te wegen als anders.

TH9 vind ik lastig te beoordelen omdat het anders is dan de rest.

TH10 vind ik het meest sfeervol (en consequent in die sfeer door het hele spel heen)

TH11 vind ik het zwaarst aanvoelen, in zowel sfeer als danmaku. Er is een stuk minder ademruimte dan in de vorige delen.

TH12 vind ik net als Neko het meest frustrerend. Gelukkig heeft het Kogasa.

TH13 vind ik erg ontspannend. Het systeem is niet te ingewikkeld, en de danmaku ook niet.

TH14 vind ik goed in balans. Behalve SakuyaA dan.