[Open RP] De weg naar human village

Het discussie topic is hier

"Ugh...".

Reimu kende dat geluid. Het geknetter en geknal kwam uit een bekende richting.

...en ik heb nog zo veel te doen....

Reimu legde haar bezem neer en liep naar het portaal waar iedereen letterlijk binnen kwam vallen. Ze keek met een verontrustend gezicht naar de twee jongens en het ene meisje die zojuist hun nieuwe leven waren begonnen in Gensokyo.

"Huh? Waar zijn we?" zei het meisje verbaast.
"Geen idee, ik kan me niet herinneren wat er is gebeurd." zei een van de jongens.
"IK WIL NAAR HUIUIUIUIS" jammerde de ander.

Reimu schudd haar hoofd. Arme stakkersdacht ze.

Ze begon met haar gebruikelijke begroeting.

"Welkom in Gensokyo. Jullie zijn drie van de weinige mensen die het ooit gelukt is om een portaal naar deze wereld te maken. Jullie zullen hier de rest van jullie leven blijven. Mijn naam is Reimu Hakurei."

De nieuwelingen kijken verbaast op. Een van de jongens begint met praten.

"Euhm, hoi. Mijn naam is..."

maar werd ruw onderbroken door Reimu:

"Het maakt niet uit wat jullie namen zijn. Gensokyo is een zeer gevaarlijke plek voor mensen. Het is beter om jullie naam niet te vertellen omdat de meeste mensen niet eens veilig door het bos komen naar de human village."

Reimu staarde even naar de bleke gezichten. Zo ging het nou bijna elke dag. Reimu was er zo erg aan gewend geraakt dat het haar amper iets kon schelen. Ze had het wel met ze te doen.

Ze deed haar armen over elkaar en zei:

"Nou, jullie kunnen hier helaas niet blijven, maar er is een stad verderop waar jullie zo goed als veilig zijn. Het is een stad waar vrijwel elk mens heen gaat als ze hier zijn. Daar kun je naar school en werk vinden. Helaas heb ik het te druk met bladeren vegen en thee drinken, dus moet Daisuke jullie maar helpen."

Reimu wees naar een jonge man die druk bezig was met het vegen van bladeren.

"Huh? Wat is er?" zei hij met een duf gezicht. "Zijn er weer nieuwelingen? Okay, ik kom eraan..."

"Hoi, mijn naam is Daisuke. Ik werk nu een half jaar voor Reimu. Ik help haar bij het schoonhouden van de Shrine en soms begeleid ik ook mensen die hier stranden. Ik bezit basis danmaku krachten en kan simpele spellcards gebruiken. Helaas ben ik nog niet sterk genoeg om jullie alleen te begeleiden, dus heb ik wel hulp nodig.".

Daisuke keek om zich heen. Als simpele mens kon hij niet de hele groep beschermen. Hij kon ook nog niet vliegen. Hopelijk waren er mensen in de buurt die hem zouden kunnen helpen...

Dit is waar jullie een rol gaan spelen. Deze mensen hebben nog geen namen, dat komt nog. Mocht je het leuk vinden om (nog?) een hulpeloze mens te spelen, kun je zijn of haar rol innemen en zelf een naam bedenken. Als er geen liefhebbers zijn, verzin ik namen als we vertrekken.

Ik zoek 2-3 personen die meegaan. Dit kan vanalles zijn, als het maar enigszins klopt. Marisa, Alice, Remlia, Flandre, Suwako of zelfs Nue. Zolang je een goede rede hebt om op dat moment bij het Hakurei Shrine te zijn, vind ik het prima. Natuurlijk kun je zelf ook doen alsof je er werkt, net als ik.

Voor de duidelijkheid, ik ben Daisuke. Een simpel mens met een paar krachten. Ik heb 2-3 spellcards die ik nog ga verzinnen (yin yang orb ofzo). Introduceer jezelf op de manier zoals jij wilt. Vertel een beetje wat je kunt, waarom je er bent etc.

Naast het feit dat je bij de goede mensen wilt horen, kun je ook zeggen dat je bijvoorbeeld bij Rumia of Wriggle's army wilt horen. Ik weet nog niet hoe we gaan lopen of wat we gaan doen, maar uit mijn hoofd lopen we in ieder geval door het magische woud. Omwegen kan natuurlijk ook als dat leuk is. Misschien willen we wel thee drinken met Remilia. Je hoeft dus niet meteen hier op dit moment bij de Hakurei Shrine erin te springen. Het kan ook later in het verhaal zijn op een andere locatie.

Ik heb zo denk ik wel genoeg getypt. Als ik nog iets ben vergeten, typ ik het er wel bij of verklaar ik het in OOC. Hoop dat het wat wordt. Veel plezier!

Na weer een van zijn trektochten te voltooid hebben besloot Ruko om Reimu een bezoekje
te brengen. Hij hoopte dat ze wat konden praten. Dit deed hij graag, gezellig met Reimu praten over zijn rijzen, ook al eindigde het meestal met Reimu die klaagde dat niemand geld doneerde...

Terwijl hij naar de Hakurei Shrine wandelden dacht Ruko na over wat er allemaal was gebeurt. Hij was naar Misty Lake gegaan waar hij wat met cirno gespeeld had. Hij kwam goed overeen met cirno, zij was een van de eerste youkai die hij tegen kwam na dat hij het mensen dorp verlaten had. Ze werd toen net half opgegeten door een reuze kikker..

"Malle fee.." mompelde hij terwijl hij grinnikte.
Sindsdien ging hij om de zoveel tijd haar bezoeken. Omdat hij ijs kon maken konden ze heel makkelijk allemaal spelletjes spelen die cirno bedacht had maar nooit alleen kon doen.

Hij had Mokou ook een bezoekje gebracht. Met haar kon hij goed praten, en hij luisterde enorm graag naar verhalen over wat zij allemaal had meegemaakt. Soms was hij jaloers op haar, omdat zij in tegenstelling tot hem onsterfelijk was, maar hij begreep ook enorm goed dat dat helemaal niet zo mooi is als dat het klinkt.

Toen hij aankwam zag hij Daisuke met de 3 nieuwelingen en stapte naar ze toe.

"Hi Daisuke. Weer nieuwe? Gebeurt dit de laatste tijd niet enorm veel?" Vroeg hij terwijl hij de 3 nieuwe mensen bekeek.

Nou dit is niet enorm veel maar het is een begin..of zo.

Alsof ze geroepen waren kwamen er 2 nieuwe gasten aan bij het Hakurei shrine. Als eerste kwam er een goede vriend van Daisuke. Met een vriendelijke lach en een grote
zwaai begroete hij hem.

"Hey Ruko! Ja, het is weer zover. Wat toevallig dat je langskomst. Ik weet dat je net weer terug bent van een zware trektocht, maar zou jij..."

Maar nog geen moment later verscheen er een nieuw gezicht vanuit de poort. Door haar gehijg en haar vragen trok ze meteen de aandacht.
Daisuke liep langzaam op haar af en begroete haar beleefd met een buiging.

"Welkom bij de Hakurei shrine. Mijn naam is Daisuke. Kijk gerust rond. Helaas zijn we op dit moment erg druk bezig met andere zaken, maar als ik je ergens mee kan helpen laat het dan weten. Ik zal zien wat ik voor je kan doen."

Hoewel Daisuke normaal een kleine rondleiding zou geven, had hij het eigenlijk veel te druk met de huidige kwestie. Hij draaide zich weer naar Ruko. Met z'n tweetjes zouden ze de nieuwe mensen naar Human village kunnen escorteren, maar het zou misschien toch beter zijn als ze er nog een nieuw persoon bij hadden.

"Zoals ik al zei Ruko, deze nieuwelingen moeten geëscorteerd worden naar Human village. Ik vroeg me af of je me hierbij zou kunnen helpen. Ik kan altijd wel wat hulp gebruiken."

Het meisje stond er nog steeds. Zou ze het gehoord hebben? Er was verder niemand in de buurt en Daisuke wilde toch echt graag vertrekken. Hij keek langzaam over zijn schouder.
Misschien kan zij helpen

Het geluid van opgewonden stemmen klonk uit de richting van de Shrine.

Nue geeuwde. Het duurde even voor ze wakker genoeg was om zich te herinneren waar ze was en waarom.

Het lijkt soms wel of Byakuren gewoon van me af wil, verzuchtte Nue in zichzelf. Ze stuurt me steeds vaker langs die Shrine - hoeveelste keer deze week is dit al? En die verdwaalde mensen waar ze het over heeft, die zijn er toch nooit. Denkt ze misschien dat ik niets beters te doen heb?

Ze stond op en rekte zich uit. Nadat ze eerder die ochtend de heuvels in het meest oostelijke deel van Gensokyo rondgevlogen was, op zoek naar mensen die daar niet thuishoorden, was ze in slaap gevallen tussen de dichte begroeiing in de buurt van de Shrine. Want iets beters had ze niet te doen.

Terwijl ze een tweede geeuw onderdrukte, werd Nue zich plotseling bewust van de stemmen die ze al een tijdje hoorde. De schelle en licht geïrriteerde stem was de stem van Reimu, dat stond vast. Maar wie zijn dan al die andere stemmen? Ze zullen toch niet zo vroeg op de dag al aan het feesten zijn?

Vraagje: wat is eigenlijk de tijd van de dag? Als het bijna avond is en zometeen donker gaat worden maakt dat de weg tenslotte veel gevaarlijker dan als het nu nog ochtend is. En als we toch bezig zijn, welke tijd van het jaar is het, en wat voor weer?

Behendig sprong Nue over de bemoste rots heen waartegen ze had liggen slapen. Ze liep tussen de bomen en struiken door verder richting de felrode poort, die door de bladeren heen te zien was. Zodra ze het stenen terras voor de Shrine dicht genoeg genaderd was om net te kunnen zien wat er gaande was, bleef ze stilstaan, zodat de andere aanwezigen haar niet zouden ontdekken.

Het was overigens niet zo dat de mensen haar in haar huidige vorm gemakkelijk zouden herkennen, zelfs als ze haar in het oog kregen. Eigenlijk kon Nue zich slechts vier mensen bedenken die dat zou lukken, of strict genomen zelfs maar drie en een halve. Dat ze zich ondanks dat verdekt opstelde, was dan ook voornamelijk omdat een van die mensen op dit moment juist in de buurt was: Reimu, de shrine maiden.

Een eigenaardig gezelschap had zich rondom Reimu verzameld. De jongeman met de bezem herkende Nue wel. Wat zijn naam was wist ze niet, maar ze had bij haar eerdere bezoekjes aan de Shrine wel begrepen dat hij het knechtje van Reimu was. Ook het blonde meisje met de staartjes had ze eerder gezien, al wist ze niet precies wie ze was of waar ze woonde.

En hoe heette die andere jongen nu ook weer? Heette hij Roko, of was het toch Loko?

Meer dan eens had Nue de tweede jongen lastig gevallen op zijn trektochten, al zou hij waarschijnlijk zelf nooit te weten komen wie het geweest was die die onbegrijpelijke tekens in de bomen om hem heen had gekerfd terwijl hij sliep.

De overgebleven drie mensen droegen kleding die Nue nooit eerder gezien had, en een van hen bewoog nerveus zijn vingers over een vreemd, metaal-achtig doosje. Het was haar niet duidelijk wat hij daarmee probeerde te bereiken, maar aan zijn wanhopige blik te zien lukte het hem niet.

Mag dit? Of ga ik hiermee te ver? Als ik het goed begrijp heeft Pyonta in principe de controle over de 'nieuwe mensen', maar de rest mag ze ook wel licht manipuleren, toch? In mijn hoofd zijn het trouwens stadskinderen, maar misschien klopt dat wel helemaal niet.

Die andere drie komen niet uit het dorp, dat zie ik zo. Zouden dat misschien de mensen zijn waar Byakuren het over had, de mensen van buiten? Ze zien er niet bepaald vroom uit, het zijn vast het soort mensen dat alleen met Nieuwjaar naar de tempel komt. Zou Byakuren er echt iets mee opschieten als ik meehelp om ze veilig naar het dorp te laten komen?

Heel even overwoog Nue om weer te gaan slapen, maar het volgende ogenblik herinnerde ze zich dat ze nog iets goed te maken had met Byakuren.
Volgens mij is ze nog steeds boos dat ik geen toestemming gevraagd had voor ik Mamizou naar de tempel riep...

Bovendien zou het best gezellig kunnen zijn om dit groepje mensen onderweg naar het dorp gezelschap te houden.
...Want Byakuren vindt het vast niet erg als ik ze ook meteen de stuipen op het lijf jaag. Als ze hier nieuw zijn, moeten ze maar zo snel mogelijk leren ontzag te hebben voor youkai!
Bij die gedachte ontglipte Nue een onbedwingbaar gegiechel.

Oeps, als ze me maar niet horen!

Sorry voor de soort van lange post, maar ik moest Nue even op koers brengen. =P Oh, en het is voor mij verder niet nodig dat iemand Nue nu in de gaten heeft, dus zie het als een vrije keuze.

Chiyuri had zich inmiddels hersteld, en ze staarde naar Daisuke die zojuist tegen haar gesproken had.
Haar hoofd liep rood aan.

"W-wat? Ik weet dat dit de Hakurei Shrine is, ik kwam hier al voordat jij uberhaupt in Gensokyo was! Jij.. mens!"

Chiyuri ging er van uit dat hij toch niet wist dat zij mens was, sowieso kwam ze niet van zijn planeet.
Inmiddels had Daisuke zich weer omgedraaid. Ze deed een stap achteruit.

"Ik kom hier voor Reimu! Ik hoef niks te maken te hebben met jongens!.. Reimu laten we gaan!"

Ze pakte Reimu's arm en wilde naar de Shrine lopen, maar Reimu stribbelde tegen. Chiyuri liet haar los.

"Chiyuri, het zou goed voor je zijn om eens met jongens op te trekken. Yumemi zou dolblij zijn als je hun gedrag bestudeerde, en op deze manier maak je jezelf eindelijk eens nuttig! Je kan het toch niet volhouden om hier alleen te komen op momenten dat Daisuke boodschappen aan het doen is, vroeg of laat heb je geen keuze meer!"

"M-maar..."

Chiyuri keek met tegenzin naar de jongen. Ze wist dat het waar was dat ze vroeg of laat hem zou ontmoeten, en ze wist dat ze zichzelf op deze manier inderdaad nuttig zou maken. Het gevoel dat er mensen afhankelijk van haar zouden zijn sprak haar aan, ze zou die vier nieuwelingen, (ze vond Daisuke ook een nieuweling), wel eens kunnen laten zien hoe gevaarlijk en ingewikkeld het in Gensokyo was.
En Ruko, Ruko kende ze via via, maar ze had nooit echt met hem gepraat. Ze had van Keine gehoord dat hij geen slecht persoon was en Keine vertrouwde ze.
Terwijl ze aan het peinzen was keek Daisuke haar nog steeds even vriendelijk aan, zelfs nadat ze al tegen hem geschreeuwd had.
Ze vroeg zichzelf af, hoeveel schade zou hij haar kunnen doen? Ze besloot zich er maar bij neer te leggen, ze wist dat Reimu anders ook moeilijk zou gaan doen.

"Oké, best. Ik ga wel mee, maar alleen omdat Reimu me nodig heeft!"

Ze vouwde haar armen om elkaar en ging naast het meisje staan.

"Mijn naam is Kitashirakawa Chiyuri. Ik woon al een tijd in Gensokyo en ik reis veel rond, ik kan van hier naar de human village lopen met mijn ogen dicht. En Reimu ken ik ook al heel lang"

Bij de laatste zin wierp ze een verontwaardigde blik op Daisuke, alsof ze wilde zeggen: langer dan jij haar kent!
Meteen daarna keek Chiyuri weg van het gezelschap, haar aandacht werd afgeleid door een geluid verderop. Ze zag niks en staarde doelloos in de verte.
Wat maakte het haar ook uit.

Ruko keek naar Reimu en zuchtte.

"Oke daisuke, ik zal wel mee gaan"

Ruko wist dat als hij nee zou zeggen Reimu hem toch zou dwingen mee te gaan. Ook al was hij enorm moe, hij zou geen nee kunnen zeggen tegen Reimu.

Toen hoorden hij ineens luid geschreeuw achter zich.

Wat krijgen we.. dacht Ruko terwijl hij zich omdraaiden. Hij keek verbaasd naar het blonde meisje. Hij wou naar haar toe gaan en zich voorstellen, maar toen merkte hij dat het meisje nogal intenst naar Daisuke staarden.

Toen begon ze allemaal onzin uit te kramen.. Wat is er mis met haar? vroeg hij zich af.

Toen ze eindelijk klaar was met haar dramatische bedoeling ging ze blijkbaar met hun mee. Blijkbaar kon zij ook geen nee zeggen tegen Reimu net zoals hij dat niet kon.

Hij besloot even met haar te praten omdat ze nu toch zouden gaan samen reizen. Hij stapte op haar af maar net toen hij haar wou begroeten hoorde hij een geluid en hij kreeg een vreemd gevoel. Dit had hij al eerder gehad, en elke keer als hij dat had waren er allemaal rare tekens rond hem in bomen gekerft..

Ruko staarde in de richting van waar het geluid vandaan kwam met zijn handen op zijn zwaarden..

"Hoorden jullie dat?" vroeg ruko gespannen aan de rest van de groep.

Waarom zijn mijn teksten zo kort D=

Opeens ging de scene naar een hele donkeren plaats...

Aangezien dit een donkeren scene is dacht ik aan wat muziek om erbij toe te voegen tussen het lezen voor de atmosfeer.

Spoiler:

?????:"Na mijn lange tijd van training ben ik er zeker van om haar te verslaan, en hopelijk haar kra-...nee dat waren mijn vorige verlangens...
Ik ben er best zeker van dat er veel nieuwe bewoners zijn bijgekomen in Gensokyo toen ik lang weg ging voor mijn training...
Misschien wel sterker dan Reimu...
Als ik hen versla kan ik hun krachten ook afnemen...
Hmmm...ik voel ook veel spirituele krachten vanuit de richting waar de Hakurei shrine is...
Natuurlijk voel ik de krachten van Hakurei, Reimu is er dus...
...ik voel een paar krachten op schaal van sterkte:gemiddeld, Sterk en-...Wat is dit?
Een spirituele aura die zo,buiten werelds is...mensen?
en ook.........WHAT, een spirituele aura die niet leesbaar is!?

????? kalmeert een beetje na de schok omdat ze een aura niet kan lezen van wie of wat het is.

"Hehehehe, dat wordt interessant...nou, aangezien het mensen zijn, neem ik aan dat ze naar het Mensen dorp gaan."
"Ik zal dus maar wachten."
Ik zal je verslaan Reimu, wacht maar af.

En toen ging de scene terug naar de Hakurei Shrine.

De huidige tijd is halverwege de middag. Laten we zeggen...15 uur. Over het jaar en seizoen heb ik niet nagedacht. Zou ik even moeten nalezen welke tijd Ten Desires zich afspeelde aangezien we ervan uit kunnen gegaan dat die gebeurtenissen al gebeurt zijn.

Chiyuri was haar naam. Daisuke moest zich verontschuldigen. Dat hij haar nog nooit heeft gezien betekend natuurlijk niet dat ze hier nog nooit is geweest.

"Sorry Chiyuri. Ik wist niet dat je hier vaker kwam. Natuurlijk ben ik erg blij dat je ons wilt helpen."

Ze kwam een beetje bot over, maar Daisuke was ervan overtuigd dat ze het goed bedoelde. Ze leek erg nerveus om iets, maar Daisuke begreep niet wat er kon zijn.

Ach, het zal wel over gaan. Misschien als ik haar iets beter leer kennen. Op dit moment zijn er belangrijkere zaken.

Daisuke wierp een blik op Ruko.

"En jij ook bedankt Ruko, ik wist dat ik op je kon rekeken."

Dit zou genoeg moeten zijn om de groep naar Human village te leiden. Nu dat geregeld was, inspecteerde Daisuke de nieuwelingen wat beter.

Het betreft dus 3 mensen, waarvan 1 meisje en 2 jongens. Ze zien er uit als normale stads jongeren van middelbare leeftijd.

Eens even kijken met wie we te maken hebben.

"Bij deze zal ik me ook even officieel aan jullie voorstellen. Mijn naam is Daisuke. Ruko, Chiyuri en ik zullen jullie veilig begeleiden naar Human village. Hoewel Reimu het niet wilde weten, ben ik wel benieuwd naar jullie naam. Zouden jullie jezelf kunnen voorstellen?"

En zo stelden ze zichzelf voor:

"Mijn naam is Anne en ik ben 18 jaar", aldus het meisje.
"Hoi, mijn naam is Jeroen en ik ben 16 jaar", zo sprak de oudere jongen.
"...Ik ben Henk. Ik ben 14 jaar...", zei de jongere jongen.

Na een korte introductie, werd er bekend dat deze mensen elkaar niet kenden, maar inmiddels wel bevriend aan elkaar zijn geraakt. Opvallend is dat Anne en Jeroen vrij rustig zijn, gezien de situatie. Henk heeft er wat meer moeite mee. Vanaf het moment dat hij in Gensokyo kwam leek hij van slag. Begrijpelijk, aangezien dit niet iets is wat elke dag gebeurt.
Naast hun normale kleding, dragen Anne en Jeroen niks opvallends bij zich. Henk daarintegen zit nu al een tijdje zenuwachtig met een soort metaal-achtig doosje te spelen.

"Wat heb je daar, Henk?" vroeg Daisuke.
"Oh, euh, niks hoor." zei Henk met een verschrikt maar onschuldig gezicht.

Ach, wat maakt het uit. Het zag er niet gevaarlijk uit. Het zal wel niks bijzonders zijn.

Dit is allemaal prima Ura. Dit helpt mij ook om een persoonlijkheid en unieke eigenschappen te geven aan deze mensen.

Zo te zien is er niemand die de rol wilt aannemen van deze onschuldige gedupeerden. De namen die ik heb verzonnen waren simpele namen die vrijwel meteen in me opkwamen. Ze zijn op niemand die ik ken gebaseerd. Mocht je om wat voor rede dan ook problemen hebben met de namen, laat het dan weten. Ik wilde niet te veel aandacht schenken aan deze mensen. Ik heb eigenlijk geen speciale bedoelingen met ze. Mocht je zelf leuke dingen willen toevoegen, zoals Ura deed, gooi gerust een balletje op. We zien wel wat ervan komt.
Iedereen is vrij om deze mensen te 'besturen', mits het binnen de regels valt zoals staat aangegeven in het discussie topic.

Nu het gezelschap weet waar ze mee te maken hebben, kunnen ze maar beter gauw vertrekken. Hoewel Daisuke dit al vaker heeft gedaan en de groep ervaren is, kunnen ze beter geen risico nemen. Gensokyo kan altijd vol verassingen zitten...

Terwijl Daisuke bezig was met de nieuwelingen, waren de anderen afgeleid door iets wat zich in de verte afspeelde. Blijkbaar had Ruko iets gehoort.

"Wat is er Ruko? En waar staar je naar Chiyuri?"

Hier hebben we geen tijd voor. Het wordt nog geen donker, maar Daisuke had vandaag nog wat andere dingen geplanned.

"Wat jullie ook zagen of hoorde, het is beter als we zo vertrekken. Als jullie klaar zijn, laat het dan weten, dan kunnen we vertrekken. Ik zal mezelf alvast voorbereiden."

Daisuke liep naar binnen richting zijn opbergplaats. Hij moet een paar spellcards hebben, voor het geval dat. Hij moest alleen nog kiezen welke...

Bijna klaar om te gaan. De volgende keer dat ik post zullen we vertrekken. Eerste halte zal de forest of magic zijn. Wat we daar zien? Only time will tell...tenzij mensen graag nog iets bij de gates van Hakurei shrine willen doen ofzo...?

Overigens, als mensen niks hebben toe te voegen aan het verhaal dan wil ik deze mensen graag verzoeken om te posten in het discussie topic. Dus als je alleen OOC vragen of opmerkingen hebt, graag in het discussie topic. Dit zorgt ervoor dat dit topic schoon blijft en makkelijk door te lezen is. (dit gaat over jouw post, wolfie559)

Leuk om te zien dat Toumyon iets geplanned heeft. Ik ben alleen zelf niet echt van de youtube-filmpjes-in-posts-voor-sfeer dus houd ik dit graag tot het minimum.

Dat is waar ook, zijn naam was Ruko! Maar waar zou die zak theebladeren gebleven zijn die hij tot zonet nog in z'n handen gehad had...?

Terwijl Nue de aanwezige mensen een voor een aandachtig bestudeerde, leek het gesprek tot een einde te komen. Zo te horen was het de bedoeling dat de groep gezamenlijk richting het dorp zou gaan, en alleen Reimu bij de Shrine achter zou blijven.

Mooi zo, dacht Nue. Als Reimu niet mee gaat, wordt het een stuk makkelijker om de rest onopgemerkt te volgen.

Ook de drie vreemdelingen leken zich nu klaar te maken voor vertrek. De jongste, die zich als Henk voorgesteld had, vouwde het metalen doosje dubbel en liet het in zijn broekzak glijden. Hij tikte nu nerveus met zijn vingers op de donkerblauwe stof van zijn broek.

Tsja, met die zin over het metalen doosje in mijn vorige post bedoelde ik eigenlijk dat 'Henk' met zijn telefoon bezig was, maar geen verbinding met de buitenwereld kon krijgen. Alleen weet Nue natuurlijk niet wat een telefoon is, dus kon ik dat niet zomaar schrijven. Sorry, misschien was m'n beschrijving iets te cryptisch.

Het is in elk geval erg prettig dat ze nu namen hebben gekregen.

De andere twee leken zich minder druk te maken om de situatie waarin ze beland waren. Vooral het meisje, Anne, leek al volledig van de schrik hersteld te zijn. Ze had zonet nog op haar gemak staan kijken naar de reusachtige hortensia bij het schuurtje achter de Shrine. Het zou niet lang meer duren of de plant zou in volle bloei komen te staan, en de youkai zouden die gelegenheid vast en zeker aangrijpen om maar weer eens samen het glas te heffen. Reimu's vermoeide blik deed vermoeden dat ze al wist wie de rommel op zou mogen ruimen.

Jaaa, ik dacht dus: laat ik eens even in stijl een voorstel doen voor de tijd van het jaar! Alleen een beetje geforceerd misschien.

Wat TH13 betreft, aan de overdaad aan kersenbloesems te zien speelt dat in de eerste helft van de lente, waarschijnlijk in april. Ik ging er (met m'n opmerking over Mamizou bijvoorbeeld) eigenlijk al bij voorbaat vanuit dat alles in dat spel zich enkele weken ~ maanden eerder heeft voltrokken. Begin juni lijkt me voor ons verhaal wel mooi. Als er iemand toch liever sneeuw of afgevallen bladeren wil, zal ik deze post wel veranderen.

Het leek er op dat ze zich er geen van drieen bewust van waren dat ze een gevaarlijke tocht voor de boeg hadden.

Geen wonder, dacht Nue. Als het klopt wat Mamizou zegt, geloven ze waarschijnlijk niet eens meer in youkai.

Vastbesloten om daar verandering in te brengen, wachtte Nue af tot de groep zou gaan vertrekken.

Ook al was hij er niet gerust in, Ruko wist dat Daisuke gelijk had. Ze moesten snel vertrekken. Ook al was het niet zo laat, hoe sneller dit achter de rug was hoe beter.

Ruko wierp nog eens een blik op de drie nieuwelingen. Hij vond het enorm raar dat Anne en Jeroen zo kalm waren.

Ik vraag me af of ze wel door hebben wat er aan de hand is..

Hij keek nog eens naar de plek waar het geluid vandaan kwam maar ging dan achter Daisuke aan.

"Kan ik helpen met iets te dragen of zo? Wat nemen we allemaal mee?" Ruko reisde vaak door gensokyo, en wist maar al te goed dat je op alles voorbereid moet zijn ook al is de reis niet zo heel lang.

Bovendien had hij een enorm slecht gevoel. Het was alsof iemand ergens kwaadaardig plan beraamde. Het is maar een gevoel dacht hij de hele tijd, maar toch kon hij het gevoel niet kwijtraken. Het geluid van eerder hielp er ook niet echt bij.

"Hebben we al een route trouwens?" Ruko werd nogal zenuwachtig van dit alles en gaf Daisuke niet eens de tijd om te antwoorden op zijn vorige vragen.

Nue wierp een blik richting de opbergplaats. Er was al geruime tijd verstreken, maar Daisuke was nog steeds binnen. Waar zou hij toch mee bezig zijn?

Ook de rest van het gezelschap leek zich dat inmiddels af te zijn gaan vragen. Henk, Jeroen en Anne zagen er ook uit alsof ze klaar waren om te vertrekken - ze hadden toch niet veel om mee te nemen. Ruko was enige ogenblikken geleden achter Daisuke aan naar binnen gelopen.

Reimu keerde zich richting de deuropening en riep naar binnen:
"Daisuke, Ruko, jullie zitten toch niet van mijn rijstkoekjes te snoepen he?"

Pyonta, ik denk dat we nu wel kunnen vertrekken. Of wil Skip nog iets doen voor we gaan?

Ik wou wachten op pyon maar ik kan me niet langer inhouden, moet RPen!

Chiyuri vouwde ongeduldig haar armen over elkaar. Hoe lang kon het duren om spellcards te kiezen?

"Duurt laaaang" Jammerde ze, maar Reimu negeerde haar.

Anne en Henk bleven rustig staan wachten, maar Jeroen liep naar haar toe.
Hij was vrij ongeduldig, misschien kwam het omdat hij nog erg jong was.
Stoer bleef ze staan waar ze stond, alsof het haar niks kon schelen dat er een jongen op haar af liep.

"Waarom duurt het zo lang? Waar gaan we heen? Gaan we naar huis?"

Chiyuri verstijfde. Voor een heel kort moment had ze medelijden met het arme wezen, wat niet door had dat hij waarschijnlijk nooit meer Gensoyko zou verlaten. Uit eigen ervaring wist ze dat het niet makkelijk was.
De jongen plukte aan haar mouw, terwijl hij haar met puppyogen aan keek.
Ze voelde zich raar, ze kreeg de vreemde neiging om hem op zijn hoofd te patten maar verzette zich tegen die gedachte.

"Uh.. Maak je geen zorgen. We willen gewoon goed voorbereid zijn voor de reis."

"Maar waar gaan we dan heen?" Riep de jongen
"Jeroen! Laat haar toch met rust!" Anne liep naar Jeroen toe om hem van Chiyuri weg te plukken, ze maakte zich duidelijk zorgen en keek Chiyuri bang aan.
Chiyuri genoot stiekem van de angst, als de mensen banger voor haar waren dan andersom dan konden ze zeker niks.
Sowieso was het heel lang geleden dat iemand bang voor haar was geweest, ze voelde zich enigsinds trots, hoewel ze zich schuldig voelde dat de mensen bang voor haar waren. Dat was niet helemaal wat ze had gewild, dacht ze.

"Blijf bij Reimu staan." zei ze tegen de kinderen terwijl ze naar Daisuke en Ruko liep.

"Hey, schiet nou eens op! Die kinderen wachten op jullie!"

Ze bleef in de deuropening staan.

Mijn welgemeende excuus voor het lange wachten. Ik bespaar jullie de smoesjes over mijn drukke leven en ga maar gewoon typen.

"He, waar liggen ze nou..."

Daisuke graafde diep in zijn kist. Terwijl hij zijn slecht opgeborgen spellcards zocht gooide hij alle andere rommel eruit. Hij kwam zelfs een aantal schoonmaak spullen tegen

Ik moet hier echt een keer opruimen...

Uiteindelijk vond hij wat hij zocht. Helemaal onderin de kist lagen over een klein oppervlak een aantal kaartjes verspreid. Hij raapte ze bij elkaar, bekeek ze aandachtig en besloot het volgende mee te nemen:

2 x Jewel Sign "Enigmatically Casted Pearl"
1 x Spirit Sign "Fantasy Seal"
1 x Boundary "Duplex Danmaku Bounded Field"

Dit waren zijn spellcards. Voor iemand die nog maar een half jaar voor Reimu werkt is het al heel wat dat hij deze kan gebruiken. Reimu heeft altijd al een talent in hem gezien. Misschien dat hij ooit zelf met Reimu op pad kan om de echte youkai te bevechten. Naar de wilde verhalen die zij hem verteld had hij altijd met plezier geluisterd.

Naast spellcards nam hij ook een klein rugzakje mee. Daarin deed hij twee flessen water. Vervolgens pakte hij ook de kaart erbij. Inmiddels waren Chiyuri en Ruko er ook bij komen staan.

"Sorry, ik kon mijn spullen niet vinden. Hier heb ik een kaart. De route naar Human Village is vrij simpel. Het enige wat we moeten doen is door de Forest of magic lopen. Onderweg kunnen we eventueel uitrusten bij de Kirisame Magic Shop. Verder zie ik niks op onze route staan, behalve wat bomen. Over het algemeen ben ik van plan om gewoon op het pad te blijven. De veiligheid van onze gasten is immers van top belang. Ik hoop dat jullie het hiermee eens zijn."

Ik heb even gezocht, maar heb geen fatsoenlijke plattegrond kunnen vinden van Gensokyo. Ik zag dat jullie hier zelf ook al een topic over hadden, wat ook wel interessant was. Nou ja, dit is dus het huidige plan. Ik ga gewoon verder en ga ervan uit dat jullie het prima vinden. Als jullie nog naar Alice of Mannosuke...of ergens anders heen willen, dan merk ik het wel.

Daisuke was klaar. Met een zucht liep hij naar buiten richting de mensen.

"Zo te zien is iedereen er klaar voor. Komen jullie mee?"

Met die woorden rijkte hij zijn hand uit naar de jongste van de 3. De jongen keek bezorgd, maar wist dat hij mee moest voor zijn eigen bestwil. Met een glimlach op zijn gezicht probeerde Daisuke de jongen gerust te stellen dat het goed kwam. Hij had het volle vertrouwen in zijn groep.

Daisuke liep richting de poort en zwaaide nog even naar Reimu.

"Tot zo Reimu, ik ben zo snel mogelijk weer terug."

Hij keek naar de rest.

"Komen jullie?"

Laatste kans om hier iets te doen. Mijn volgende post is buiten Hakurei Shrine in het bos. Ik ga zo snel mogelijk een kleine gebeurtenis bepalen.