Wegens verhuizing zijn we bij familie van me toegekomen aan het doorspitten van allerlei spullen die in de loop van de jaren in m'n kamer zijn opgehoopt. Veel zaken zijn rijp voor de vuilbak. Er zijn ook dingen die op zich nog functioneel zijn, maar ik niet belangrijk genoeg vind om bij te houden. Momenten zoals deze zijn goed om eens een hoop baggage uit je leven te elimineren. Ik ben bereid hier best ver in te gaan.
Maar er is één soort voorwerp dat je me niet zal zien weggooien. Namelijk m'n knuffels van toen ik kind was. Met enige ontstelling moest ik observeren dat m'n zus er geen probleem mee had om zowat alles behalve haar als kind meest geliefde plushies te elimineren. Gelukkig dat ze daar dan toch de lijn trok.
Ergens is het natuurlijk irrationeel. Het is niet meer dan wat stof en vulling. Toch heb ik het heel moeilijk met het idee van een knuffel weg te doen. Sommige heb ik al van toen ik geboren werd, en maken deel uit van m'n vroegste herinneringen. Voor velen vormt een favoriete knuffel één van de eerste zaken waar je als kind leert onvoorwaardelijke affectie voor te tonen. Herinneringen en het aanleren van belangrijke emoties zijn er mee verbonden. Zelfs al heb je het natuurlijk niet echt meer nodig, toch voelt het "verkeerd" om zoiets permanent te verwijderen. Ik zou er enkel geen probleem mee hebben als ik ze aan iemand kan doorgeven. En bij sommige zou ik dat dan nog enkel willen doen als het aan een eigen kind is.
Wat denken jullie hierover? Zie je een knuffel of pop als niets meer dan een voorwerp dat, zelfs al was het ooit van grote emotionele waarde voor je, niet langer echt nut heeft? Of voel je nog wel enige connectie er mee, maar denk je dat wanneer je volwassen wordt het niet langer hoort dat je ze bijhoudt? Misschien hou je nog steeds veel van je knuffels/poppen en kan je je niet voorstellen dat je ze ooit in een vuilniszak dumpt.
Maar er is één soort voorwerp dat je me niet zal zien weggooien. Namelijk m'n knuffels van toen ik kind was. Met enige ontstelling moest ik observeren dat m'n zus er geen probleem mee had om zowat alles behalve haar als kind meest geliefde plushies te elimineren. Gelukkig dat ze daar dan toch de lijn trok.
Ergens is het natuurlijk irrationeel. Het is niet meer dan wat stof en vulling. Toch heb ik het heel moeilijk met het idee van een knuffel weg te doen. Sommige heb ik al van toen ik geboren werd, en maken deel uit van m'n vroegste herinneringen. Voor velen vormt een favoriete knuffel één van de eerste zaken waar je als kind leert onvoorwaardelijke affectie voor te tonen. Herinneringen en het aanleren van belangrijke emoties zijn er mee verbonden. Zelfs al heb je het natuurlijk niet echt meer nodig, toch voelt het "verkeerd" om zoiets permanent te verwijderen. Ik zou er enkel geen probleem mee hebben als ik ze aan iemand kan doorgeven. En bij sommige zou ik dat dan nog enkel willen doen als het aan een eigen kind is.
Wat denken jullie hierover? Zie je een knuffel of pop als niets meer dan een voorwerp dat, zelfs al was het ooit van grote emotionele waarde voor je, niet langer echt nut heeft? Of voel je nog wel enige connectie er mee, maar denk je dat wanneer je volwassen wordt het niet langer hoort dat je ze bijhoudt? Misschien hou je nog steeds veel van je knuffels/poppen en kan je je niet voorstellen dat je ze ooit in een vuilniszak dumpt.