Zou je ooit knuffels, plushies, poppen en dergelijke weg doen?

Alleen die waar ik van het begin af aan al niks mee had. Van de meeste zou ik het niet over mijn hart verkrijgen, nee.

Ik denk, althans zover ik het bij mij zelf kan oordelen, het met de leeftijd en leefstijl komt. Naarmate je ouder wordt, denk je meer na over efficiëntie van je kamer, nut van je spullen en eventuele emotionele waardes die zij kunnen hebben.

Heel veel mensen zullen snel oordelen met "Nooit", maar dat is sterk afhankelijk dus van de eerder genoemde factoren. Soms kan je niet anders dan het wegdoen of achterlaten. Vandaar dat ik "ja, met uitzonderingen" heb gestemd.

De uitzondering (kunnen) zijn:
- Emotionele waarde: Soms zijn dingen gewoon persoonlijk waardevol. En dan bedoel ik ook echt een diepzinnige waarde. Dit is per persoon anders, dus vooroordeel anderen nooit.
- Zeldzaamheid: Meestal in combinatie met emotionele waarde, maar het kan zijn dat een goed of stuk gewoon onvindbaar is. Je wilt dan mogelijk het houden om later kassa mee te slaan of wellicht voor je eergevoel. Wie weet.
- Gewoonte: Iemand die het niet anders weet gaat ook niet spullen wegdoen. Mensen worden soms opgevoed met extreme "moet bewaren". Gevaar hierdoor is dat je kamer/huis snel een opslagplaats wordt. Pas hiermee op :V

Even voor jullie beeldvorming, op mijn 19de kocht ik heel veel figures spullen en had veel kinderspul (speelgoed etc. weggestopt in dozen). De figures liepen hard op, volgens mij had ik op een gegeven moment 20 of stuks. Rond 23ste kwam me eerste opruim ronde. Letterlijk alles wat voor mij geen emotionele waarde had, ging eruit. En had er weinig moeite mee want ik was gewoon bereid om me kamer op te ruimen.
Nu heb ik nog maar de OP crew staan op me plank en aantal beeldjes als souvenirtjes uit verschillende landen (Shisa Okinawa, Egyptische kat, Zweeds paard etc.)

Wat ik zo verschillend vind aan knuffels tegenover bijvoorbeeld figures of souvenirs, is dat je ze vaak al van heel jonge leeftijd had en gedurende lange tijd vast gezelschap voor je vormden. Dit is natuurlijk anders van de ene knuffel tegenover de andere. Een knuffel die je op je 12de ooit ergens kocht omdat-ie er leuk uit zag is vermoedelijk van heel andere waarde dan eentje die je al in je wieg bij je had.

Zelf denk ik wel dat ik bepaalde knuffels zou kunnen weg doen, in de zin van ze weg te schenken of aan iemand door te geven. Het idee van ze met de vuilnis mee te geven vind ik eigenlijk gewoon te zielig. Er zijn ook bepaalde "core" knuffels die ik echt nooit uit m'n omgeving zou kunnen weghalen.

Naar mijn gevoel staan ze namelijk symbool voor een aantal zaken. Je kinderlijke onschuld, de tijd waarin je leerde om affectie te schenken en niet enkel te ontvangen, het perspectief dat je had als kwetsbaar kind. Dit zijn dingen die je niet behoudt als volwassene; je kunt ze amper behouden, en het hoort ook niet helemaal. Iemand die echt niet opgroeit is niet grappig of quirky, maar mist iets belangrijks in zijn/haar ontwikkeling. Maar wat ik wel belangrijk vind, is dat je het onthoudt. Hoe het was om je te vervelen als de volwassenen aan het babbelen waren over saaie zaken, hoe hard je afhankelijk was van de personen om je heen, hoe het was om bepaalde dingen niet te weten.

Vandaar dat er gradaties zijn. Iemand die alles bijhoudt en overal te veel emotionele waarde aan hecht, is misschien niet echt voldoende opgegroeid. Iemand die in staat lijkt om alles uit hun verleden te elimineren om plaats te maken voor het nieuwe lijkt totaal vergeten te zijn hoe het was als kind en is in mijn ogen mogelijk vrij harteloos. Maar ook de persoon die gericht sommige zaken bijhoudt en andere doelmatig opschoont, wekt bij mij argwaan op. Om op die manier te catalogiseren, het vonnis te vellen over wat juist wel of niet over een bepaalde drempel van waarde zit... Dat lijkt me een tweedimensionale kijk op zaken.

Vandaar dat ik knuffels niet zomaar in een vuilniszak zou kunnen dumpen. Ik zou ze liever reinigen, iemand vinden die ze misschien wel wilt (voor goede doelen zijn er veel zaken die altijd wel van pas komen) en als ik niemand vind die ze adopteert, ergens opbergen. Want zelfs al doe je ze op die manier "weg", je laat ze bestaan. Het voelt alsof je de goede herinneringen en waardes van vroeger aan iemand wilt doorgeven.

Eenmaal je in de wereld van de "volwassenen" zit, en je niet langer klas- of studiegenoten hebt maar wel collega's, kom je veel mensen tegen die echt iedere band met hun kind zijn hebben verloren. Of doelmatig hebben verbroken. Ze denken dat het een zwakte zou tonen in hun professionele imago, of kijken nooit terug omdat ze obsessief vooruit staren naar hun volgende promotie, grote project, investering...
Ik zal nooit echt vrienden kunnen zijn met zo iemand. Ze zijn voor mij de grootste poseurs van allemaal, en het soort van persoon om te vrezen.

Die dingen zijn voor mij door bijna niets zo goed in een symbool vervat als dat van je favoriete knuffel(s). Het kan natuurlijk ook iets anders zijn, maar het antropomorfe aspect maakt het zoveel krachtiger. Ik denk terug aan de aflevering van The Simpsons waarin Mr Burns, één van de meest harteloze en hatelijke personages in de reeks, zowat alles zou opgeven om z'n oude teddybeer terug te vinden. Niet toevallig heet die aflevering "Rosebud", verwijzend naar de film Citizen Kane die dit thema ook aanhaalt.