"Die godverdomse klungels!..." Mopperde Satori met de fluwelen stem. "Ik zweer, als ik er een in mijn handen krijg.." We waren op weg naar de SDM, en we liepen door de bossen. Het was nog helemaal donker maar daar leek Satori helemaal geen last van de hebben. Ondertussen hadden we de nog loslopende Cirno-kloon geliquideerd, zoals Satori het noemde. Ze leek wel een vernietigingsmachine nu. Ten alle tijde vermeed ik het nu om te kijken in dat oog... mijn god dat oog, als je erin keek voelde het alsof ze je ziel aan stukken scheurde. "En ik ga hun ziel in stukken scheuren damnit!" Oh god... Ik besloot om een conversatie te houden totdat we aankwamen. "Dus, euh, Satori, heb jij een idee van wat er nu precies aan de hand is?" "Laat me niet lachen Suika, natuurlijk weet ik wat er aan de hand is. Denk je nu echt dat toen we die DERP CIRNO hebben VERMORZELD ik niet de kans heb genomen om in haar geest te kijken?" De woede droop echt van haar stem. "Laat ik beginnen met te zeggen dat jullie theorie niet helemaal klopt. Maar ja, wat verwacht je ook van het intellect van een Oni." Ze verblufte me volkomen met die woorden. "Die dingen zijn niet de personen zelf, maar een soort gemodificeerde kloon waarbij de geest de mentaliteit heeft van een tijdperk in het verleden. Bij Cirno merkten we het verschil niet eens, wat dan weer iets zegt over HAAR intellect." Ik dacht na over haar woorden. Ze leken de eerder opgestelde theorie te ontkrachten. Sinds Satori de gedachten kon lezen zou dit wel waar zijn. "Die klonen zijn zo gemodificeerd dat ze weinig tot geen emotie hebben. Hun vaardigheden worden gekataliseerd en in het volgroeide stadia worden hun zwaktes onderdrukt. Hetgene waar jullie tegen hebben gevochten, de Remilia, was wel nog de echte persoon, die bezig was gekloond te worden. Haar zwakte, het zonlicht, werd nog niet onderdrukt waardoor het duistere er ook niet tegen kon. Jullie hebben dus geluk gehad, want de gekloonde Remilia zou bijna niet te stoppen geweest zijn." Haar woordenstroom eindigde. Het leek erop dat Satori niet echt zin had om te praten. Ze mopperde verder over hoe graag ze hun hoofden zou afrukken. "Die sukkels hebben ook geen echte zielen, dus je moet er niet mee inzitten ze totaal te verbrijzelen." Nu hoorde ik de woorden "doorboren", "vertrappelen", "decimeren" in haar gemopper. Yuugi lachte "Haha, het lijkt erop dat we ons niet hoeven inhouden, he Suika? Dit wordt een eitje" "Weer typisch de Oni die zichzelf overschat." Sneerde Satori. "Suika's intellect valt nog mee maar dat van jou kijkt op dat van een hoop stront." Yuugi stond perplex, maar ze besloot haar gedachten voor zich te houden, waarna ze besefte dat ze dat niet kon tegenover deze persoon. Op dat moment verscheen er een kwaadaardige grijns op Satori's gezicht. "Maar gelijk heb je Yuugi, het zou veel moeilijker zijn als we ze in leven zouden moeten laten. De volgende keer als we er een tegenkomen, geen genade tonen!" "Genade staat niet in mijn vocabularium" Zei Satori. De duisternis werd dieper naarmate we verder het bos in wandelden. Totdat we bij een minder bebost gebied aankwamen. Satori wees naar iets in de lucht. "Dat ziet er niet echt leuk uit... luister eens."
We stopten, we zagen, we luisterden. Een zacht gebrom liet de aarde trillen. Een enorme vuurbol schoot in de verte de lucht in. Het zag ernaar uit dat de SDM weer aangevallen werd, en nog geen klein beetje. Mijn bezorgdheid om m'n metgezellen nam toe. "Vlug, we moeten ons haast-" Satori greep Yuugi en mij bij de kraag en sleepte ons voort. "Dus daar bevinden die retards zich eh? GEEN TIJD TE VERLIEZEN!!" Schreeuwde ze terwijl we hulpeloos achter haar aan wapperden. Toen kwamen we bij een troep van die klonen aan. Meteen vielen we beiden op de grond en we zagen Satori als een gek op de bende afrennen.
Utsuho vocht tegen de Shiki met de machtige wapens. Ze waren diep sharlaken, geaakt van een soort hard kristal en hadden kettingen ingegraveerd over het oppervlak. Sharlaken Aura droop van het zwaard bij elke houw, maar Shiki was niet onder de indruk. Ze ontweek moeiteloos elke aanval van Utsuho die het niet gewend was te vechten met zulk een wapen. Het kannonnevlees had ze gemakkelijk aangekund, maar deze tegenstander was van een totaal ander kaliber...
Meiling zat binnen in wat er over was van de SDM. Bijna alles boven de tweede verdieping was weggevaagd, ze stond in nog een van de weinig rechtstaande gangen. Ze besloot hier de last stand te houden; achter haar was de doorgang naar de bibliotheek, waar Remilia lag. Ze mochten hier nooit voorbij raken. Marisa lag achter haar, bewusteloos. Het zag er niet naar uit dat ze snel wakker zou worden. Ze begon al haar krachten te verzamelen, terwijl de eersten de gang in kwamen. Ze zette haar schrap, ze hoopte dat er snel hulp zou komen. Ze herkende de eerste Youkai van vroeger. Ze slikte haar emotie weg en verpulverde het gezicht...
Koakuma haaste zich naar de bewusteloze Youmu, ze was net op tijd om Youmu op haar schouders te nemen voordat de Youkai dichtbij kwamen. Ze was bedreven in elementaire magie, net als Patchy, maar kon zich geen weg banen door de talrijke aantallen, die haar dreigden te overmeesteren, omdat ze nu ook Youmu moest beschermen. Maar daar kwam gelukkig waar ze op had gehoopt: de Maid Fairies waren eindelijk aangekomen. Koakuma had ze vlug wakker geroepen om te verzamelen en zich klaar te maken voor de strijd. Ze waren misschien maids, maar ze waren ook lid van de SDM crew en dus strijdvaardig. Ze vochten als 1 en maakten weldra een pad vrij voor Koakuma, die vlug naar de bibliotheek ging, de veiligste plaats die er nu was. Sakuya en Patchy waakten over de slapende Remilia. "Weet je hoe lang het zal duren voordat ze zal ontwaken?" Vroeg Koakuma. "Nee, ik heb hier nog nooit eerder mee te maken gehad dus ik kan onmogelijk een voorspelling doen. Ze zou elk moment kunnen ontwaken. Ik denk niet dat we het zullen kunnen houden zonder hulp. Als Remi niet ontwaakt zitten we diep in de problemen..." Waren Patchy's woorden. Ik knikte, wierp een blik op Sakuya en Remi en ging weer naar buiten om de Fairies te assisteren tegen de hordes...
Boven was Flandre nog steeds ongecontroleerd aan het vechten tegen Aya. Hoe verpulverend en destructief haar aanvallen ook waren, Aya was verre superieur in snelheid. Daartegenover stond dat Flan haar aanvallen zo'n groot gebied innamen, dat ze nauwelijks te ontwijken waren. Aya was er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen en was zelfs al een direct hit van de Laevateinn te verduren gehad. Ondanks dat hield ze stand. De klonen van de lage youkai waren niks in vergelijking met de klonen van de hoogste categorie wezens die er in Gansokyo waren...
*VWOM* Er vloog een kloon voorbij met hogesnelheid. We zagen haar niet neerkomen... "Nou zeg, die Satori laat er ook geen gras over groeien!" Lachte Yuugi. De vocht met zo'n geweld die meer fysieke kracht deden blijken dan iemand ooit had kunnen vermoeden. Het feit dat ze de acties van de tegenstanders kon voorzien zou er ook een rol in spelen. "Juist, maar wij hebben ook geen tijd om te lanterfanten!" Ik haalde m'n Sake tevoorschijn, Yuugi wist meteen wat we zouden doen. We begonnen sake uit te schenken in Yuugi's schat, die de kwaliteit van ake verhoogde. Die dronken we dan in een hoog tempo op. Eens ik wist dat we genoeg op hadden riep ik "Klaar, Yuugi?" "Helemaal!" Kreeg ik als antwoord en we wekten het veld op:
Unison Spellcard [Field Sign: Drunken Masters of the East]
Balance Spellcard [Field Sign: Mind of the Drunkard]
Dit was onze ultieme samewerkingstechniek. Het eerste veld versterkte de fysieke eigenschappen van het lichaam, het tweede de mentale capaciteiten, waardoor men veel vlugger inschattingen kon maken, voorspellen en het juist beheersen van alle fysieke kracht. Een concreet gevolg was dat degene onder invloed waren alles veel sneller waarnemen, waardoor het lijkt alsof alles in slow motion gaat. Beiden zijn in verhouding met de dronkenheid. De velden konden op zichzelf gebruikt worden, maar een persoon kon maar een veld tegelijk in stand houden. Als de twee velden tegelijk in stand werden gebracht, waren ze niet langer twee verschillende velden, ze versmolten. Dit was dan ook de conditie die nodig was de krachtigste Oni-specific spellcard in stand te houden die enkel gekend was door de Grote Vier van de Berg.
Symbiosis [Harmonic Sign: Drunk Equivalence]
Er was nu maar een veld, een card, in stand gehouden door beiden. De beiden waren een geworden maar de een bestond uit beide. Zonder beide kon de ene niet bestaan. Dat was het principe hier, volledig vertrouwen en volledige samenwerking waren nodig om dit te realiseren. "We gaan ze eens laten zien waar we toe in staat zijn, Suika." Yuugi had bijna een kwaadaardige grijns op haar gezicht. "Ze zullen er spijt van hebben." Antwoordde ik. Ik voelde het veld. De kracht stroomde door m'n lichaam, en alles nam ik scherper waar. Ik kon helder zien in de nacht, ik hoorde de kleinste wrijvingen, m'n kleren schuurden tegen me aan en irriteerden m'n gevoel. De smaak van het bos lag in m'n mond en ik rook de vieze stank van de reeds door Satori afgemaakte klonen. Daarna kwam het verdovende effect van de fysieke kant, waardoor ons uithoudingsvermogen vergroot werd, en het effect van de alcohol zelf. Alles was perfect in balans. We zetten de aanval in. Satori keek ons eerst verbaasd, onder de indruk, aan voordat ze weer begon met het decimeren van de klonen. We moesten zo snel mogelijk de SDM bereiken, voordat het te laat was.
Meiling vocht zwakjes, maar het mocht niet baten. Er lag een hoop klonen voor haar, maar haar lichaam weigerde dienst. Ze had letterlijk geen greintje energie meer over. Ze zakte op haar knieën. De wezens besteedden geen verdere aandacht meer aan haar en liepen haar gewoon voorbij. Spoedig zouden de de barriere van de bibliotheek breken en dan zouden de verzwakte Patchy en Sakuya de enigen zijn om Remilia nog te verdedigen... Haar lichaam stortte in en ze was zich van niks meer bewust, alles was zwart. Ze kon nog enkel een paar trillingen van de grond opnemen, een plots lawaai buiten en een tijdje daarna twee handen die haar opnamen...
Utsuho vocht verbeten en zonder ophouden, maar had letterlijk nog niks kunnen uithalen. Shiki kon zonder enige moeite elke aanval van haar ontwijken. "Dus dit is de limiet van je kracht he? Nu hebben we wel lang genoeg gespeeld. Het was leuk, Okuu!" Riep Shiki, die het spelletje kennelijk beu was geworden. Met een simpele beweging sloeg ze het zwaard uit Utsuho's handen, wierp haar tegen de grond en stond op het punt haar de genadeslag toe te dienen.
Ik stormde moeiteloos door alle opstakels heen. Samen met Yuugi die altijd vlak in m'n buurt was, maaiden we alles op ons pad weg. De klonen, maar ook bomen en zelfs heuvels en rotsblokken die het waagden op ons pad te zijn geschapen werden uiteengerukt en verpletterd. Satori vocht ook, en ze leek in haar element te zijn. Bij nadere observetie gebruikte ze niet zozeer fysieke kracht, maar kon de aanvallen van de vijand meesterlijk goed tegen hunzelf gebruiken. Wat niet wegnam dat ze nog steeds sterker was dan haar uiterlijk liet uitschijnen. We zagen een lichtflits in de lucht niet heel ver hiervandaan. De energie die vrijkwam was verzengend. "Dat is Flandre's Laevateinn. Het moet er zwaar aan toe gaan ginds.." Zei Yuugi. "We zijn er bijna, ze moeten nog even volhouden" Dacht ik. We renden de laatste bomenranken voorbij en wat we zagen was in één woord verbluffend. Overal lagen dode en gewonde klonenlichamen. Flandre hield zich niet in en haar gevecht was ronduit spektaculair. In de verte hield Koakuma samen met de maids stand tegen de horde, en het leek erop dat ze goed stand zouden houden. Toch nog iets goed.
Maar nadat ik alles bliksemsnel in me had opgenomen (ik was immers onder invloed van het Spellcard-veld) zag ik wat er aan de hand was bij Utsuho. Ik deelde een blik met Yuugi en we stormden recht op Shiki af. Net toen ze Utsuho wou afmaken, kreeg ze een schop van Yuugi te verduren, die met haar voeten en in snelheid superieur was. Shiki werd recht in haar gezicht geschopt door de blote Onivoet en ze vloog met enorme snelheid weg, vloog in haar baan nog door een stuk ruïne van de SDM voordat ze met een harde smak de grond bereikte, nog wat werder over de rotsen doorrolde en uiteindelijk stil bleef liggen. "Yaha! Dat is wat we doen met louche mensen!" Triomfeerde Yuugi. Ik ontfermde me over Utsuho die bijna niks meer kon uitvoeren van de schrik. De klonen durfden niet meer bij ons in de buurt te komen nadat ze hun schijnbare leider zo zagen toegetakeld worden. Ik observeerde Utsuho, ze had allemaal scharlaken dingen aan, die eigenlijk niet zo bij haar pasten in mijn mening. Het meest fascinerende was duidelijk het zwaard, dat scharlaken opgloeide, was gemaakt van een soort rood metaal of kristal, en liet rode Aura achter waar het langs kwam. Er waren duidelijk vele kettingen in het zwaard gegraveerd, en de rest was uit hetzelfde materiaal gemaakt en had dezelfde eigenschappen. "Denk maar niet dat je me zo snel kan uitschakelen".
De stem kwam van Shiki, die nu niet meer bij verassing zou kunnen worden uitgeschakeld. "Amai, dat je nog kan staan, dat zag er uit als een lelijke val!" Zei Yuugi waarmee ze haar probeerde op te zwepen, maar Shiki bleef kalm. Ze wreef een straaltje bloed weg dat over haar ogen liep. "Mij krijg je niet zomaar klein." Achter ons uit het bos kwam Satori die de klonen nog steeds een lesje aan het leren was. Toen de Shiki opmerkte kwam ze naast ons staan, en zei: "Jij kan onmogelijk Shiki zijn. Shiki zit nog steeds in de hel geesten te veroordelen. Ik kom net uit de hel en ik weet dat ze daar zit. Je bent een even vuile klo-" Opeens werd ze lijkbleek. Satori kreeg geen woord meer over haar lippen en rende meteen naar wat er over was van de ingang van de SDM. Ze zag Meling volledig uitgeput en bewusteloos liggen, de al even bewusteloze marisa ernaast en de zwakke klonen die bezig waren de barriere van de bibliotheek neer te halen. Met enkele aanvallen werder ze verdreven en ze boog zich over Meiling. Ze sprak in haar gedachten "Vergeet niet wat je hebt beloofd... Vergeet niet over de Scarlet Devil Mansion!". Meiling deed haar ogen open en sprong op, terwijl Satori duidelijk een zware inspanning had geleverd. "Je moet zo snal mogelijk Remilia wakker krijgen, er is te weinig tijd om alles uit te leggen, maar zij is de enige die ons nog kan helpen!" Meiling aarzelde niet, want ze had een klein deel van de informatie gezien toen Satori in haar gedachten sprak. Ze wist weinig behalve dat er een enorm sterke vijand was die zich nog niet had getoond, maar verder dan dat concept had ze niet kunnen zien. Door haar vermogen gedachten te lezen moest ze haar belofte te weten zijn gekomen, en daar had ze haar aan herinnerd waardoor Meiling nog plichtsgetrouwer werd. Ze stapte op de deur toe, maar net toen ze die wou openen...
Het gebeurde zo snel. De deur werd van binnenuit aan stukken geblazen, een scharlaken met zwarte, sinistere Aura explodeerde in alle richtingen, maar Meiling was opgelucht. Deze Aura was niet van de Remilia-kloon. Dit was de Aura van Remilia die haar woede toonde. De Heerser van de Nacht, De Eeuwig Jonge Scharlaken Volle Maan, Zij die heerste over de Scarlet Devil Mansion. "Mag ik weten wat er met mijn landhuis is gebeurd?" Tierde ze. Remilia liep Meiling voorbij die opgelucht was haar meesteres volledig ok te zien. Haar regeneratievermogen was wonderbaarlijk. Ze was eindelijk ontwaakt en nu was het tij gekeerd. We waren in kracht verre superieur aan de aantallen van de vijand. Satori zat nog steeds op de grond en keek ook opgelucht. Satori ker Remilia aan en Meiling wist dat ze snel informatie aan het overbrengen was.
"Dus zo zit het. Goed dan." Meer zei Remilia niet en ze stapte naar buiten. Suika bewaakte Shiki en de resterende klonen groepeerden zich, al stelden ze niks meer voor. Shiki bleef er verrassend rustig bij. Flandre kalmeerde wat door de plotse aanwezigheid van Remilia. "Satori, ontferm je over Flandre. Ze is uitgeput maar doordat een paar kristallen gebroken zijn heeft ze weinig zelfcontrole meer over." Flandre liet zich door Remilia naar Satori begeleiden die voor haar zorgde. Flandre kalmeerde opslag volledig. Patchy en Sakuya, die nog niet volledig hersteld waren, keken verbaasd naar Satori. "Hoe doe je dat?" Vroeg Sakuya die zelf soms nog problemen met Flan had. "Inception" Was het enige woord dat ze zei, zonder op te kijken. Sakuya en Patchy waren stomverbaasd, en keerden terug om voor Youmu te zorgen. Er waren blijkbaar nog veel geheimen in Satori.
Remilia liep op Shiki af. "En nu, lieve schat, ga je mij vertellen wat er hier precies aan de hand is..." Zei ze terwijl ze met haar vinger over Shiki's vinger streek. "Die laat toch geen woord los!"
Het was een rauwe, holle, dood klinkende stem, die uit het duister van de bossen kwam. Een gestalte zonder benen kwam naar voren. Ze was gekleed in het blauw, en had geen benen, wat deed vermoeden dat ze een geest was. Ze had lang, golvend donkergroen haar en op haar blauwe hoed was iets afgebeeld wat leek op een zon. Maar haar ogen was hetgene wat angst inboezemden. Het waren donkere, lege, zwarte ogen zonder emotie die alle licht leet op te slorpen. Ze was een oude geest, en ze stond bekend als Mima. "Amai, amai, was een boeltje is dat hier geworden zeg..." Zuchtte ze. Ze keek naar Remilia. "Spijtig genoeg hebben we de Scharlaken Duivel niet kunnen uitschakelen, maar geen punt. Hat zal zo ok wel werken. Kom hier, Shiki" Shiki verloste zich van mijn ijzeren greep en voegde zich bij Mima. "Ben jij degene die hier achter zit?" Riep Meiling woedend. "Weet je wel wat je allemaal hebt aangericht?!" "En of ik dat weet, minderwaardig misbaksel!" Sneerde Mima. "Ik zal eindelijk mijn wraak hebben..." In de ogen was nu ziedende woede te zien. "Het mislukken van het verwijderen van de Scarlet Relics is een hinder, maar we zullen de Scharlaken Duivel er maar bij nemen..." Mima bleek meer in zichzelf te praten. Er was weinig op te maken uit haar vage woorden. Velen stelden haar vragen en riepen naar haar, maar ze negeerde hun. "Vandaag is de dag dat het eindelijk zal gebeuren..." Iedereen verstomde toen ze de Ying Yang Bol tevoorschijn haalde. "Eindelijk... de mensheid..." De bol begon te gloeien, en het voelde alsof er een enorme bliksemschicht zich vlakbij ontlaadde, maar zonder geluid. De aarde begon zachtjes te trillen. Remilia kreeg een neutrale uitdrukking op haar gezicht. "Dus je bent echt van plan dit door te zetten?" "Maar natuurlijk,.." De bol begon feller te gloeien. "Iedereen, we moeten Mima stoppen koste wat kost! Ze wil de barriere van Gensokyo neerhalen!" Riep ze naar iedereen. "Hoe weet jij hiervan?!" vroeg Mima. "Ik heb alles vernomen van Satori, die alle informatie haalde uit de geest van die Shiki daar. Maar je bent fout als je denkt dit te kunnen winnen..."
Remilia liep naar utsuho toe. "Ik ga die dingen even gebruiken, goed?" Zei Remi met een onschuldig gezicht maar in haar ogen was duidelijk kwaadaardigheid en plezier te zien. Opeens begon Remi's Aura op te lichten, er waren zwarte strepen door. Hetzelfde gebeurde met de Relics. De relics verdampten en de vrijgekomen Aura voegde zich bij die van Remilia. "Je lot is bezegeld....Mima!" Haar Aura explodeerde en een rode mist verspreidde zich overal. De volle maan werd felrood gekleurd. "Je wist dit kennelijk al... nu is er geen ontsnappen meer aan voor jou, Mima!" Zei Remilia. In haar stem was zowel bloedlust als woede te horen. De barriere van Gensokyo neerhalen was iets wat ontoelaatbaar was. Mima was gewoon krakzinnig geworden. Remilia vormde een heel arsenaal aan wapens, als een patroon van vleugels vormden zich scharlaken kettingen rond haar, en ze vormde Gungnir, die ze zonder spellcard nu in stand kon houden. De Relics van de SDM moesten een enorme hoeveelheid kracht bezitten. De wapens van Remilia hadden dezelfde eigenschappen als de Relics. "Wat nu, Mima, ga ja al sidderen? Het ziet ernaar uit dat ik hier het voordeel heb." Sneerde Remilia. Ze keek over haar schouder. "Iedereen, vernietig degenen die het wagen Gensokyo zelf te tarten!" Niemand durfde haar woord in twijfel trekken. Zelfs ik, samen met Yuugi en onder invloed van het veld, zou Remilia niet als tegenstander willen op dit moment. Met de rode schijn van de maan zag ze er uit als een duivel. De Scharlaken Duivel. Iedereen liep op Mima, Shiki, Aya en het overgebleven klein grut af. Het gevecht zou snel voorbij zijn. Niemand wou het te ver laten komen. "Hier overschatten jullie jullie zelf toch..." Fluisterde Mima.
Net toen ze hun bijna bereikt hadden opende er zich een gap achter Mima. De gap was anders dan die was Yukari, ze waren sinisterder. En Yukari's gaps waren al sinister. Uit de gap stapte Yukari, maar ze was volledig in het zwart gekleed. Ook een gemodificeerde kloon.
En dat was niet het enige.
van Khelekgil ma nov 19, 2012 6:41 pm
